کپی رنگ و رو رفته
امیررضا همایون
روزنامه‌نگار ورزشی
مهم‌ترین خبر روزهای پایانی سال گذشته شمسی انتخاب امیر قلعه‌نویی به‌عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران بود؛ خبری که پس از کش و قوس فراوان تأیید شد و بدین ترتیب قلعه‌نویی با عقد قراردادی تا پایان جام ملت‌های آسیا 2024 قطر به‌عنوان سرمربی جدید روی نیمکت تیم ملی خواهد نشست. این خبر علاوه بر اینکه باعث بازگشت ژنرال به نیمکت تیم ملی پس از گذشت 16 سال شد، به همکاری گل‌گهر و قلعه‌نویی هم پس از سال‌ها پایان داد تا پس از بازی گل‌گهر مقابل فولاد در جام حذفی دوران پسا امیر در این تیم سیرجانی آغاز شود. دورانی که این تیم تحت هدایت سعید الهویی یار دیرین قلعه‌نویی که به‌عنوان دستیار او در تیم ملی هم فعالیت می‌کند، دوران تازه‌ای را تجربه کند. گل‌گهر در دوران پسا امیر حداقل در کسب امتیاز عملکردی بهتر از استادش داشته. به عبارت دیگر می‌توان گفت تیم ملی فرشته نجات گل‌گهر شده! با وجود این، این معیار درستی برای ارزیابی الهویی نیست. مردی که هیچ تجربه‌ای در امر سرمربیگری ندارد و البته ادامه‌دهنده راه استادش است. الهویی همان کپی رنگ و رو رفته و دست چندم قلعه‌نویی است و همچنان از تاکتیک‌های سرمربی سابقش استفاده می‌کند. در حقیقت گل‌گهر پسا قلعه‌نویی دقیقاً همان گل‌گهر قبلی است.
درست مانند اتفاقی که پس از رفتن
آندره آ استراماچونی سرمربی استقلال و آمدن فرهاد مجیدی روی نیمکت این تیم رخ داد و یا اتفاقی که برای تیم ملی والیبال پس از رفتن خولیو ولاسکو و آمدن اسلوبودان کواچ به وقوع پیوست. تیم ملی در اولین سال پسا ولاسکو موفق شد برزیل را شکست بدهد، به مرحله نهایی لیگ جهانی والیبال صعود کند و مقام ششم مسابقات قهرمانی جهان را کسب کند اما پس از گذشت یک سال از آن روزها ضعف‌های کواچ نمایان شد و تیم از روند مطلوبش خارج شد. بنابراین قضاوت عملکرد الهویی در گل‌گهر نیاز به زمان دارد. چیزی که در این مدت کوتاه می‌توان درباره گل‌گهر پسا قلعه‌نویی نوشت این است که تیم نتیجه بهتری گرفته، آنچه کمترین نسبت را با الهویی دارد و ماندگاری‌اش در بلندمدت نامشخص است.