دو برش از بازی‌های مهم هفته
برخورد نزدیک از نوع سوم
مرتضی طهوری
روزنامه‌نگار
پرسپولیس و ملوان از آن دست بازی‌های کلاسیک فوتبال ایران است. مسابقه‌ای به قدمت تاریخ که در دل آن می‌توان تاریخچه فوتبال ایران را بازخوانی کرد. نبردی که تقابل یکی از مهم‌ترین تیم‌های شهرستانی فوتبال ایران با غول پایتخت‌نشین محسوب می‌شود و عجیب اینکه این تیم مهم و ریشه‌دار شهرستانی نه تنها در برابر سرخ‌ها دست پایین را نداشته، بلکه همیشه در موضع قدرت برای سرخ‌ها شاخ و شانه کشیده. این نکته البته ربطی به شرایط دو تیم و جدول ندارد. ملوانان همیشه لقمه‌ای گلوگیر برای پرسپولیس بوده‌اند و در برابر سرخ‌ها بهترین بازی فصل خود را ارائه می‌دهند. گویی قوی سپید به اسم پرسپولیس آلرژی دارد و همیشه با دیدن رنگ قرمز، جری می‌شود! برای بازی هفته بیست و پنجم لیگ برتر نیز می‌توان انتظار چنین سناریویی را داشت. ملوان در بازگشت دوباره‌اش به لیگ برتر هنوز در لیگ جا نیفتاده و به نوعی با مختصات فوتبال در سطح اول بیگانه شده. چند فصل دوری از لیگ برتر آنها را به کلی از فضای سطح اول فوتبال ایران دور کرده و ملوان را بدل به یک تیم دسته یکی کرده. تیمی که در سبک بازی، تفکر و رویکرد هنوز لیگ یکی است و نتوانسته خود را با شرایط جدید وفق بدهد. نتیجه این اتفاق قعرنشینی ملوانان در انتهای جدول لیگ بوده. آنها از ابتدای فصل در پایین جدول جا خوش کرده‌اند و اگر وضعیت فاجعه‌بار تیم‌های نفتی در فصل جاری نبود، قطعاً به لیگ یک باز می‌گشتند. اما ملوان خوش‌شانس است که نفتی‌ها امسال خیال همه را در لیگ راحت کرده‌اند و از مدت‌ها پیش چمدان خود را برای سقوط به لیگ یک بسته‌اند! با وجود این شرایط هم پرسپولیس هرگز بازی راحتی در پیش نخواهد داشت. بازی پرسپولیس با ملوان همیشه ربطی به جدول نداشته و بازی هفته بیست و پنجم لیگ برتر هم مثل همیشه اینگونه خواهد بود. قوی سپید می‌خواهد در آسمان دود گرفته تهران پرواز کند اگرچه سرخ‌ها برای تعطیلات آخر هفته یک شام مفصل با کباب قو مدنظر دارند!
استقلال ساپینتو حالا بهترین تیم لیگ است. تیمی که پس از یک نیم فصل پر فراز و نشیب و تاتی تاتی کردن در لیگ حالا به جایی رسیده که چهار نعل در لیگ می‌تازد و همه حریفان را تار و مار می‌کند. آنها در نیم فصل دچار استحاله شده و به کوچک و بزرگ در لیگ رحم نمی‌کنند. مسیری که حالا آنها را به یکقدمی صدر جدول رسانده و به تکرار قهرمانی امیدوار کرده. برای تیم ساپینتو هیچ استثنایی وجود ندارد؛ حتی رفیق قدیمی! آنها این هفته به اراک می‌روند تا رودرروی تیم کاپیتان سابق خود بایستند. بازی استقلال با آلومینیوم مهدی رحمتی برای هر دو طرف یک بازی خاص است. دو تیمی که اهداف متفاوتی برای این بازی دنبال می‌کنند اما یک ویژگی مشترک دارند؛ باج نمی‌دهند! مهدی رحمتی از دوران بازیگری‌اش به باخت آلرژی داشت و همیشه تحت هر شرایطی می‌خواست برنده باشد. در طول دوران حضور مهدی رحمتی در استقلال او همیشه یک عصیانگر ویژه بود که با هر فرمولی برد را جست‌وجو می‌کرد. همین سبب شد که سید در دوره‌ای از استقلال دور بیفتد اما حالا شرایط کاملاً تغییر کرده. مهدی رحمتی در قامت سرمربی با مهدی رحمتی بازیکن به هیچ‌وجه قابل قیاس نیست. کاپیتان سابق در ردای مربیگری چهره کاملاً متفاوتی دارد. مردی که با دوران بازیگری‌اش به هیچ‌وجه قابل قیاس نیست. گویی این مهدی رحمتی، آن مهدی رحمتی نیست و فرد دیگری است که تنها با او در نام اشتراک دارد! رحمتی مربی با گذشته نزدیک خود فاصله‌ای بعید گرفته و بدل به چهره‌ای متعادل و آرام شده که شباهتی با آن کاپیتان عاصی ندارد. به رغم این استحاله درونی اما او هنوز در ذات خود می‌خواهد برنده باشد و این ویژگی را فراموش نکرده. مردی که انگیزه‌هایش برای برنده بودن در برابر تیم سابقش بیشتر و بیشتر می‌شود. برای مهدی رحمتی، متوقف کردن تیم حریص و آماده ساپینتو حلاوتی دوچندان دارد اگرچه با شرایط فعلی استقلال اگر نگوییم غیرممکن، کار بسیاری دشواری است. اما فراموش نکنید که مهدی رحمتی همیشه مرد مأموریت‌های دشوار بوده!