مرد اول «سال بی‌ستاره»
وصال روحانی
روزنامه نگار
در سالی که ناکامی بزرگ و شکست بی‌سابقه‌ای را در جام جهانی فوتبال تجربه کردیم و اکثر بازیکنان ما متوسط نشان دادند، شناسایی مرد سال فوتبال کشورمان آسان‌ترین کار است.
با اینکه در جمع لژیونرهای ایران در اروپا، علیرضا جهانبخش هر از چند گاه جرقه‌هایی در بازی‌های تیم فاینورد هلند زد، اما مهدی طارمی در پورتو پرتغال کارهایی کرد که دست‌کم 10 تیم نامدارتر اروپایی در سال جاری برای صید او صف بسته‌اند و در میان آنها حتی آرسنال، آ.ث میلان و بوروسیا دورتموند هم دیده می‌شوند. نزول کم و بیش لژیونرهای دیگری همچون علی قلی‌زاده، سردار آزمون، امیر عابدزاده، سعید عزت‌اللهی، میلاد محمدی و کریم انصاری‌فرد در بیشتر دیده شدن طارمی سهم داشت اما اگر آنها بهترین روزهای خود را هم سپری می‌کردند، باز طارمی در چنان حد و سطحی ظاهر شد که برای همه آنها غیر قابل دستیابی بود. از سوی دیگر، در میان فوتبالیست‌های مقیم وطن نیز کمتر کسی کاری کرد که از یاد نرفتنی باشد. یک نمونه روشن امیرحسین حسین‌زاده بود که در قهرمانی فصل گذشته استقلال سهم زیادی داشت و به همین خاطر لژیونر شد اما در شارلروای بلژیک به قدری کم اثر و ناموفق بوده که این تیم از جذب وی پشیمان شده و در رودربایستی مانده که چطور او را از سر باز و به ایران دیپورت کند و بنابراین باید پرسید آیا یکی از بالنده‌ترین جوانان فوتبال ایران با چنان عملکردی در اروپا می‌تواند کوچک‌ترین صلاحیت و بختی برای تصاحب عنوان مرد سال فوتبال ایران داشته باشد. علیرضا بیرانوند بعد از بازگشت از اروپا و ایستادن مجدد در درون دروازه پرسپولیس از نو چهره شد اما او با چنان پشتوانه منفی از اروپا بازگشت که هیچ توفیقی در ایران نمی‌توانست وی را سرفراز کند. حسین حسینی، دیگر دروازه‌بان شاخص کشورمان هم که سهمش در قهرمانی استقلال از حسین‌زاده، مهدی‌پور و حتی یامگا بیشتر بود، در اولین بازی تیم ملی ایران در جام جهانی قطر مقابل انگلیس چنان درهم کوبیده شد که از هرگونه شانسی برای ایستادن در جایگاه مرد سال بی‌بهره گشت و او حتی آن ناکامی و آثار روحی‌اش را به فصل جاری هم بسط داده است.
در همین راستا می‌توان به مهره‌های دیگری هم اشاره کرد که شاید در طول سال برخی درخشش‌ها را داشتند اما هرگز به ثبات و بیلانی نرسیدند که برای رسیدن به قله فوتبال ایران به آن نیاز است. در نقطه مقابل، مهدی طارمی چنان تداوم و کار فنی عالی و تاکتیک‌پذیری چشمگیری را در نمایش‌های خود به اجرا گذاشته که فاصله او با رقبایش به حدودی غیرقابل جبران رسیده است. او حتی از چهار گل به ثمر رسیده ایران در مرحله نهایی جام جهانی قطر نیمی را به نام خود نوشت و آن، دو گلی بود که وی طی شکست 2-6 یوزها مقابل انگلیس در دیدار نخست در دروازه این رقیب بزرگ کاشت. طارمی اگر همه آنچه را که وصفش رفت انجام نمی‌داد، در پورتو طی سال 1401 (مشتمل بر فصول 2022-2021 و 2023-2022) چنان مقتدرانه ظاهر شد که کمتر ایرانی و حتی علی دایی طی 25 سال حضور مستمر و اغلب موفق لژیونرهای کشورمان در اروپا به آن حد و مرز نزدیک نشده است. بله، طارمی مرد اول بی‌چون و چرای فوتبال ایران در سالی بود که الحق والانصاف کمتر ستاره‌ای واقعی را رو کرد و ایامی کم‌فروغ را پشت سر گذاشت.