گزینه اول تیم ملی با محبوبیت صفر!
ایمان گودرزی
خبر نگار
هنوز شیرینی برد الفیصلی به دل هواداران و بازیکنان فولاد ننشسته بود که جواد نکونام در کنفرانس مطبوعاتی ترجیح داد بی‌خیال تیم شود و تیم را با غول‌های آسیایی در نیمه نهایی تنها بگذارد. نکونام که غرق در رؤیای رسیدن به نیمکت تیم ملی است با این کار تنها ترسو بودن خود را نشان داد و شاید نمی‌خواست با ناکامی در آسیا جایگاهش را روی نیمکت متزلزل ببیند. او که در دوران بازیگری‌اش سابقه رفیق نیمه راه بودن را دارد یک بار استقلال را در حساس‌ترین شرایط ممکن ترک کرد تا راهی یک لیگ عربی شود و حتی حاضر نشد این انتقال را برای مدتی به تعویق بیندازد. او بعدها فقط چند ماه بعد از حضور در لیگ برتر با نساجی، با پیشنهاد بهتر باشگاه پیکان روبه‌رو شد و از این تیم رفت.
پیکان هم البته به دلایلی در نهایت این مربی را به خدمت نگرفت. به هر حال او ید طولایی در نیمه‌کاره گذاشتن پروژه‌های مختلف دارد و این ماجرا برایش اصلاً عجیب نیست. ظاهراً ماندن تا آخر مسیر هرگز یکی از اصول کاری او نبوده است. بازیکن سابق اوساسونا به خوبی نشان داده که در مکتب چه کسی رشد کرده است اما یادش نرود همان کسی که از او الگو گرفته است اگر صلاحیت داشت رئال مادرید و منچستریونایتد بهای بیشتری به او می‌دادند. نکونام که در دوران بازی هم با وجود حضور در لالیگا و پیشرفت‌هایی که داشت بازیکن محبوبی نبود مثل اینکه در دوران مربیگری نیز همین روند را پیش گرفته. شاید اگر زمانی که می‌گفتی فولاد اولویت است و تا آخر با تیمت هستی مردم یاد زمانی که گفته بودی رکورد بازی‌های ملی برایت مهم نیست و با بدترین بازی‌هایت در تیم ملی برای رسیدن به این رکورد ادامه دادی می‌افتادند کسی از خداحافظی ناگهانی‌ات غافلگیر نمی‌شد. یا حتی زمانی که با شرط بازوبند به استقلال رفت و حواشی زیادی در تیم به وجود آورد خیلی ساده می‌شد فهمید که هیچ‌وقت تیم برای او مهم نبود و نیست، چه دوست داشته باشیم چه نداشته باشیم باید قبول کنیم که نکونام هیچ‌وقت در هیچ سمت و مقامی محبوب نبوده و آقای لالیگایی مهارت خاصی در پشت پا زدن به اعتباراتش با رفتارهای نادرستش دارد.