پدر ستاره تاتنهام نقش مهمی در پیشرفت فوتبال کره‌جنوبی دارد
ماجرای جالب آکادمی سون
سون هیونگ مین حالا پادشاه فوتبال مشرق زمین است. بهترین لژیونر تاریخ آسیاست و کمتر کسی در این ادعا خللی وارد می‌کند. او فصل گذشته به طور مشترک با محمد صلاح آقای گل لیگ برتر شد و یکی از ارکان به قدرت رسیدن تاتنهام در یک دهه اخیر بوده.
اما به قول چارلی اکلشیر، نویسنده سایت اتلتیک، برای درک اینکه سون هیونگ مین چطور به این سطح رسید، باید اول مردی را بشناسید که هنوز با او در شمال لندن زندگی می‌کند و در طول سال‌های رشدش با دقت بی‌رحمانه‌ای به او فوتبال آموزش داد: سون وونگ جونگ، پدرش!
پدر سون 60 ساله و قدش فقط 167 سانتیمتر است. او مدیر آکادمی سون در کره جنوبی است و می‌خواهد در این آکادمی بیشترین شانس را به حدود 35 دانش‌آموز بدهد تا روزی پا جای پای قهرمان‌شان بگذارند. وونگ جونگ مانند رفتاری که با دو پسرش داشت، در این آکادمی نیز توقع بسیاری از بازیکنان جوان دارد و فشار زیادی به آنها می‌آورد و همان تأکید را روی تمرینات دارد، در حالی که همچنان اجازه نمی‌دهد آنها تا سن 15 یا 16 سالگی برای هیچ باشگاهی بازی کنند!
قوانین او در این آکادمی جالب توجه هستند. مثلاً برای اینکه بازیکنانش مثل پسرش دو پا شوند این کار را انجام می‌دهد: «معمولاً وقتی دانش‌آموزان یا فوتبالیست‌ها شروع می‌کنند، تمایل دارند یک پای قدرتمندتر داشته باشند -و این نسبت سه به یک است. سه برای پای قدرتمندتر و یک برای پای ضعیف‌تر. اینجا وقتی آنها شروع به تمرین می‌کنند، اگر راست پا باشند باید همیشه توپ را اول با پای چپ لمس کنند- بنابراین شما شرایط آن پای دیگر را بهبود می‌بخشید و در نهایت به سطحی می‌رسید که توانایی بازی با دو پا را دارید. در مورد هیونگ مین، من می‌دانستم که او راست پا است اما مطمئن می‌شدم که جوراب‌ها، استوک‌ها، کفش‌ها، شلوارها یا هر چیزی را اول با پای چپ استفاده کند، بنابراین او هرگز قانون دو پا بودنش را فراموش نکرد.»
رسانه‌ها می‌گویند آکادمی سون بسیار الهام‌بخش است، ۱۱ میلیون پوند برایش هزینه شده و همه را خود سون پرداخته است.
رختکن مجهز، کلاس‌های درسی برای کودکان و نزدیک به شش زمین بازی شامل یک زمین در اندازه کامل وجود دارد.
این 35 پسر که پدر سون می‌گوید (به علاوه سه بازیکن دیگر که مسیر سون را در جوانی دنبال کرده و توسط باشگاه‌های آلمانی به خدمت گرفته شده‌اند) با دقت بسیار برای حضور در این آکادمی انتخاب می‌شوند. آنها از سراسر کشور می‌آیند و باید از شرایط فیزیکی و استانداردهای ذهنی تعیین شده توسط وونگ جونگ برخوردار باشند. او با اینکه در بیشتر روزهای سال در لندن زندگی می‌کند اما مدیر این آکادمی است و وقتی در کره حضور دارد با تمام وجود در زمین فعال است.
اتلتیک گزارش داده هیونگ یون، برادر سون، در غیاب پدر سرمربی است و همه چیز را تحت کنترل دارد و شخصیتی به مراتب خونگرم‌تر از پدرش دارد.
دو محصول اخیر این آکادمی در پادربورن هستند (چوی این ووی 19 ساله و ریو دونگ وان 20 ساله) و یک بازیکن دیگر هم به سن پائولی آلمان پیوست اما در حال حاضر برای بهبود عملکردش به این آکادمی برگشته است. خانواده سون رابطه خوبی با باشگاه‌های آلمانی دارند و این بازیکن نیز در نوجوانی به هامبورگ و سپس پیش از پیوستن به تاتنهام در سال 2015، مدتی در بایرلورکوزن توپ زد.
از نظر پدر سون، توانایی کنترل توپ با هر بخشی از پا برای بازیکنان جوانش مهم است -و کنترل توپ با سایر اعضای بدن هم به همان اندازه اهمیت دارد. این بخشی از اصول پشت بعضی از تمرینات روزانه مهمی است که پسرانش وقتی در حال رشد بودند، انجام می‌دادند. یکی از آنها روپایی زدن با توپ برای سه دور کامل دور زمین بود- یکی با پای چپ و یکی پای راست و سپس یکی با هر دو. اگر توپ در هر نقطه‌ای می‌افتاد، آنها باید دوباره از دور اول شروع می‌کردند. این تمرین معروف که سون باید توپ را برای ساعت‌ها در هوا نگه می‌داشت یکی دیگر از بخش‌های مربوط به اصول او در استفاده از تمامی بخش‌های بدن بود و تأثیری همیشگی روی مهاجم فعلی تاتنهام گذاشت.
سون خودش یک بار در یک مصاحبه گفته بود: «او چهار ساعت تمرین روپایی به ما می‌داد. هر دوی ما. من پس از سه ساعت سه توپ می‌دیدیم. زمین قرمز بود (به خاطر چشم‌هایش که کاسه خون شده بود). من بسیار خسته بودم و او بسیار عصبانی بود. من فکر می‌کنم این بهترین داستان است و ما هنوز وقتی با هم هستیم درباره آن حرف می‌زنیم. چهار ساعت بالا نگه داشتن توپ و نینداختن آن به زمین. این دشوار است، نه؟»
یکی دیگر از اصول وونگ جونگ شامل این است که بازیکنان تحت نظرش نباید تا 15 سالگی به عنوان بخشی از تیم بازی کنند یا حتی به سمت دروازه شوت بزنند! به سون هم تا آن سن اجازه شوتزنی نمی‌داد. دلیلش برای این کار هم بسیار جالب است: «شما بچه‌تان که به سختی می‌تواند راه برود را به تورنمنت دوومیدانی نمی‌فرستید و این هم شرایطی مشابه است. چون وقتی شما در یک بازی هستید، اول از همه باید بتوانید حریف را کنترل کنید. جدای از کنترل توپ با حریف، اگر حتی نتوانید توپ را کنترل کنید، پس هدف از فرستادن آنها به زمین در یک بازی چیست؟ ما پیش از سن 15 سالگی به بچه‌ها دستور شوت زدن نمی‌دهیم. این به رباط و مفاصل آنها آسیب خواهد زد چون آنها هنوز به صورت کامل رشد نکرده‌اند.
دومین دلیل به خاطر مدارس، والدین و بعضی از باشگاه‌هایی است که بچه‌ها را در سنین کم به بازی می‌گیرند. مسأله بهبود شرایط آنها به عنوان یک بازیکن نیست، آنها بیشتر به پیروزی در مسابقات و رقابت‌های محلی اهمیت می‌دهند تا اینکه روی بهبود اصول اساسی تمرکز کنند.»
وونگ جونگ نمی‌خواهد اشتباهاتی که باعث شد دوران فوتبالش خیلی زود به پایان برسد، تکرار شود و به نظر می‌رسد تا به حال موفق بوده است.