هزار و یک راه نرفته
آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار
تفاوت ما و عربستان را می‌توان در المان‌های بسیاری جست‌و‌جو کرد و دید. از بازیکن خارجی گرفته تا زیرساخت و استادیوم‌های رنگارنگ تا بازی‌های دوستانه و حتی رویاپردازی. سعودی‌ها برای خود حد و مرزی قائل نیستند. آنها این روزها سودای نخستین جام جهانی سه قاره‌ای در سر می‌پرورانند و با استخدام یکی از دو بازیکن مهم نیم قرن اخیر چشم‌ها را خیره کرده‌اند. برای عربستان فوتبال بدل به یک ابزار شده تا با آن توانایی‌های خود را به رخ بکشند. همین چند روز پیش و در فینال جام باشگاه‌های جهان نمایش دلپذیر و جسورانه الهلال مقابل رئال مادرید بزرگ نشان‌دهنده این بود که آنها به‌دنبال کم کردن فاصله خود با سطح نخست دنیا هستند و با سرعت این هدف را پیگیری می‌کنند. هلال سعودی در برابر غول مادریدی اگرچه 5 گل را پذیرفت اما 3 گل هم زد تا خود را ثابت کند.
برای فوتبال ما رسیدن به نقطه‌ای که امروز سعودی ایستاده، یک هدف دوردست است. قیاس آنچه ما داریم با آنها، با هر متر و معیاری درست نیست.
کافیست برای درک این مطلب به شرایط نیمکت‌های دو تیم بنگرید. در حالی که عربستانی‌ها بعد از جام جهانی در فکر این هستند که سرمربی باکیفیتی مثل هروه رنار را تا جام ملت‌های سال آینده در تیم نگه دارند یا تا 2030 با او ادامه دهند، فدراسیون فوتبال ایران هنوز بر سر دوراهی انتخاب سرمربی داخلی یا خارجی مانده است و به نظر هم نمی‌رسد که به این زودی تکلیف این قضیه روشن شود. درست زمانی که سعودی فکر میزبانی جام جهانی 2030 را در سر می‌پروراند ما باید بنشینیم و خاطراتمان را با باخت‌های آبرومندانه و غیرآبرومندانه سرمربیان سابق تیم ملی بگذرانیم تا ببینیم که تکلیف چه خواهد شد.