چارلز واتس

 

 زمانی که استن کرونکه وارد آرسنال شد، این باشگاه به‌تازگی فینال لیگ قهرمانان را برگزار کرده بود.

14 سال به جلوتر بیایید و می‌بینید که موفق‌ترین باشگاه لندن، قرار است برای اولین بار در ربع قرن، در رقابت‌های اروپایی حضور نداشته باشد.

توپچی‌ها با کرونکه از یکی از ابرقدرت‌های فوتبال اروپا تبدیل به تیمی معمولی شده‌اند و حذف آنها به دست ویارئال در لیگ اروپا، باعث شد که روزگارشان سیاه‌تر شود.

این به معنای 14 سال افول در آرسنال بوده است. آنها البته چهار بار قهرمان جام حذفی شده‌اند اما آیا زمانی که روحشان را فروختند و از ورزشگاه هایبری به ورزشگاه امارات نقل مکان کردند، واقعاً به دنبال این دستاورد بودند؟

آرسنال در هایبری بزرگان جهان را شکست می‌داد. اما آنها در امارات کار بزرگی انجام نداده‌اند.

این باشگاه زمانی به ثبات و ارزش‌هایش مشهور بود اما حالا تبدیل به کشتی‌ای سرگردان و بدون سکان شده است، که سخت در تلاش است بخشی از هویتش را حفظ کند.

برخی به این اشاره خواهند کرد که تقصیر مربیان است اما ریشه سقوط سریع آرسنال را می‌توان تنها در یک نفر یافت.

درست است. آرسن ونگر باید زودتر از آرسنال می‌رفت. اونای امری گزینه مناسبی برای جانشینی این مربی فرانسوی نبود. میکل آرتتا هم قماری است که شاید جواب ندهد.

اما چه کسی امری و آرتتا را به آرسنال آورد؟ چه کسی در سال‌های 2014 و 2017 قرارداد ونگر را تمدید کرد و باعث شد که او تا این حد طولانی در باشگاه بماند؟

استن کرونکه.

هر مشکلی که آرسنال در حال حاضر دارد به خاطر این میلیاردر 73ساله است. او اصلاً بالای سر باشگاه حاضر نیست و آرسنال دارد بهایش را می‌پردازد. ماه پیش بود که جاش، پسر استن، در کنفرانس ویدئویی با طرفداران گفت: «بابت آینده باشگاه آرسنال خوشحال باشید» اما در حال حاضر، طرفداران بهانه‌ای برای خوشحالی ندارند.

آرسنال تحت مالکیت شرکت Kroenke Sports & Entertainment که با نام KSE هم شناخته می‌شود، مسیرش را به شکل هولناکی گم کرده است اما تعجبی هم ندارد.

زمانی که ونگر مربی تیم بود، آنها دست کم فردی را داشتند که می‌دانست چه چیزی لازم است تا تیم مدعی بماند. آرسنال در کورس قهرمانی نبود اما در بالای جدول می‌جنگید. از زمانی که او رفت، آنها کاملاً سقوط کردند.

تصمیمات مصیبت‌باری در خارج میدان برای آرسنال گرفته شد و اثراتش هم مشهود است. اینکه KSE تصمیم گرفت آرسنال را به سوپرلیگ اروپا ببرد کاملاً نشان می‌دهد که آنها چقدر از طرفداران این تیم دورند.

تصمیمات را افرادی می‌گیرند که هزاران کیلومتر دورتر هستند و به‌ندرت با طرفداران حرف می‌زنند (استن که هیچ رابطه‌ای ندارد). آنها درکی ندارند که اوضاع در لیگ برتر چطور پیش می‌رود.

ممکن است به این اشاره شود که KSE زیاد خرج آرسنال کرده است اما چه کسی به چند مبتدی اجازه می‌دهد باشگاهی در قواره آرسنال را مدیریت کنند؟

آنها آرتتا را در اولین تجربه سرمربیگری به آرسنال آورده‌اند. وینای ونکاتشام، مدیر ارشد اجرایی باشگاه هم اولین تجربه مدیریت در این سطح را دارد و ادو، مدیر فنی باشگاه هم پیش از این مدیر تیمی نبوده است. حتی پر مرتساکر، مدیر آکادمی هم اولین شغل خود را در این باشگاه گرفته است.

همه در آرسنال دارند مدیریت را یاد می‌گیرند. پس چرا از اینکه اشتباه کنند تعجب کنیم؟

هیچ‌کس با سابقه فوتبال در هیأت مدیره نیست که تصمیمات فنی را زیر سؤال ببرد. جاش کرونکه گفته که امیدوار است رابطه‌شان با هواداران را بهبود بخشد اما مسأله این است که اصلاً رابطه‌ای در کار نبوده است. طرفداران آرسنال هرگز به پدر او اعتماد نداشتند و خسارتی که او به باشگاه وارد کرده، جبران‌ناپذیر است.

مارتین کیون، اسطوره آرسنال پس از حذف این تیم از لیگ اروپا پرسید: «آیا این باشگاه واقعاً برای او مهم است؟ او7،6 باشگاه ورزشی در رشته‌های مختلف، مانند بسکتبال و هاکی و... دارد. آیا او واقعاً فوتبال را دوست دارد؟ ما نیاز به کسی داریم که این باشگاه را بخواهد، عاشقش باشد و آن را به جایگاهش برگرداند.»

فشار بر کرونکه هر هفته افزایش می‌یابد. دانیل اک، مؤسس اسپاتیفای، قصد دارد آرسنال را با قیمت 8/1میلیارد پوند خریداری کند و دنیس برکمپ، تیری آنری و پاتریک ویه‌را هم حامی او هستند. آنری می‌گوید: «او می‌خواهد ژن آرسنال را مجدداً تزریق کند. هویت تیم از دست رفته است. ما در هیأت مدیره، افرادی را نداریم که مسیر درست را نشان دهند اما دانیل می‌خواهد این کار را انجام دهد. به نظرم مسیری طولانی و سخت پیش رو خواهیم داشت، البته اگر این اتفاق بیفتد اما دانیل پا پس نمی‌کشد و منتظر خرید آرسنال می‌ماند.»

در حال حاضر، خانواده کرونکه تأکید دارند که آرسنال را به اک یا فرد دیگری نمی‌فروشند. آنها گفته‌اند از آرتتا در بازار نقل و انتقالات حمایت می‌کنند و به این مربی اسپانیایی، ابزار لازم برای برگرداندن اوضاع را می‌دهند اما آیا آنها به این حرف خود عمل می‌کنند یا نه، مسأله دیگری است.

KSE هرگز پولی از جیب خودش برای آرسنال نپرداخته است. تمامی پولی که خرج آرسنال شده، از محل درآمدهای باشگاه بوده است.

برخی ممکن است به خریدهای بزرگ سال‌های اخیر، مانند جذب 72 میلیون پوندی نیکولا په‌په و خرید 45 میلیون پوندی توماس پارتی اشاره کنند اما این پولی است که خود آرسنال به دست آورده بود. این پول از جیب کرونکه نیامده است.

حالا که به دلیل شیوع ویروس کرونا، اوضاع مالی باشگاه بسیار بد شده، دیگر پولی برای خرج کردن نمانده است. اگر KSE در این تابستان سرمایه‌گذاری‌های لازم را انجام دهد و به آرتتا این امکان را بدهد که تیمش را متحول کند، باید این مبلغ را از جیب خودش بپردازد. البته آنها شاید از طرف باشگاه وام بگیرند و پرداخت اقساط با آرسنال باشد. این اتفاق کاملاً محتمل است.

حتی اگر در تابستان خریدهای لازم انجام شود هم اتفاقات سال‌های گذشته نشان می‌دهد که معلوم نیست این پول درست خرج شود. آرسنال با کرونکه‌ها، پول زیادی را دور ریخته است. از ژوئن 2013 تاکنون، تنها منچسترسیتی، منچستریونایتد، پاری‌سن‌ژرمن و بارسلونا، خالص هزینه بیشتری نسبت به 431 میلیون پوند مخارج آرسنال داشته‌اند. برخی ممکن است بابت این موضوع از KSE ستایش کنند اما آنها مالکان باشگاه هستند. اینکه این مخارج هیچ نتیجه‌ای نداشته نشان می‌دهد که افرادی که در پست‌های کلیدی هستند، کارشان را خوب انجام نداده‌اند.

در نهایت، عدم علاقه کرونکه به مالکیت آرسنال باعث شده که این تیم دچار افولی جدی شود. آرسنال حالا در تقاطع است. 14 سال سوء‌مدیریت و بالای سر تیم نبودن مالکان باعث شده که این باشگاه به جایگاه فعلی برسد و دیگر توان رقابت با بالانشینان را نداشته باشد.

ناکامی در راهیابی به اروپا برای اولین بار در ربع قرن گذشته، نقطه اوج تصمیمات فاجعه‌باری است که زیر نظر یک نفر در آمریکا گرفته شده است.

اگر آرسنال بخواهد به جایگاه سابقش برگردد، استن کرونکه باید اوضاع را تغییر دهد و به آرسنال تمام امکانات لازم را بدهد که خسارتی که از سال 2007 تاکنون وارد شده را جبران کند. اگر او حاضر به انجام این کار نباشد، زمان آن رسیده که باشگاه را بفروشد و آن را به کسی واگذار کند که می‌خواهد آرسنال را متحول کند.

منبع: سایت گل

 

گزارش

 پیت جنسن  

 

وقتی فلورنتینو پرس، رئیس باشگاه رئال مادرید، در تلاش برای جاانداختن سوپرلیگ اروپایی خودش بود، یکی از عباراتی که چندین بار تکرار کرد، این بود که اگر کاری برای نجات فوتبال انجام نشود، ورزش محبوب تا سال 2024 می‌میرد.

سال 2024 همچنین سالی است که قرارداد پنج ساله ادن آزار به پایان می‌رسد، او در سال 2019 از چلسی به رئال آمد و بابت هر فصل 25 میلیون پوند دستمزد می‌گیرد.

دو مسأله جدی وجود دارد. یکی اینکه رئال نگران است در بحران اقتصادی موجود غرق شود و دیگر اینکه باید ظرف سه فصل 78 میلیون پوند ناخالص به بازیکنی بدهد که در فرم فعلی‌اش هر فصل تقریباً 20 بازی انجام می‌دهد و 2 گل می‌زند.

روزنامه مارکا در سرمقاله جمعه خود آزار را بدترین خرید تاریخ رئال مادرید توصیف کرد حداقل تا وقتی که خودش رال جور دیگری اثبات کند.

مشکل اصلی رئال مادرید این است که چاره‌ای جز ادامه این روند و به قولی سوختن و ساختن ندارد.

چهارشنبه شب بعد از حذف رئال به دست چلسی، آزار با هم‌تیمی‌های سابق خود خوش و بش کرد و خشم باشگاه و هوادارانش را برانگیخت. شبکه تلویزیونی رئال مادرید خواست که او دیگر برای رئال بازی نکند؛ این می‌توانست اتفاق خوبی باشد اما وقوعش به این آسانی‌ها هم نیست.

آنها نمی‌توانند گران‌ترین خرید تاریخ‌شان را مفت از دست بدهند و در حال حاضر هیچ کسی مایل به خریدن او نیست. او قراردادی بلندمدت با دستمزد بالا دارد و همانطور که گرت بیل در سال‌های اخیر نشان داده، بازیکنی در این شرایط را نمی‌توان به زور بیرون کرد؛ بیل این تابستان وارد سال آخر قراردادش می‌شود و تنها امید مادرید این است که تاتنهام قرارداد قرضی او را تمدید کند و بخش قابل توجهی از دستمزدش را بپردازد. بزرگترین مشکل بیل این بود که با وجود دو فصل خوب در ابتدای کارش و رکورد فوق‌العاده در فینال‌ها هرگز نتوانست از هواداران رئال دلبری کند.

آزار فصل قبل چنین مشکلی نداشت و وقتی اضافه وزن پیدا کرد و تنها در پنج بازی به طور کامل حضور داشت، بیل همچنان در باشگاه حضور داشت و آماج تمام انتقادات بود در حالی که کسی به آزار کاری نداشت. شاید باید این فصل متفاوت می‌بود اما هواداران در استادیوم نیستند و آزار از اینکه در پایان بازی‌ها در برنابئو هو شود، در امان است. او فصل بعد باید با هواداران مواجه شود هرچند هنوز سه بازی باقی مانده و شاید بتواند این نگاه منفی را تغییر دهد بخصوص که در سه بازی اخیر ثابت شده به آمادگی کامل بدنی نزدیک شده است. او نتوانست در برابر توفان چلسی مانع از حذف رئال شود اما در تساوی خانگی 2-2 یکشنبه شب برابر سویا 15 دقیقه حضور داشت و شوت تونی کروس بعد از برخورد اتفاقی به او به گل مساوی رئال در واپسین لحظات تبدیل شد. رئال در سه بازی بعدی خود میهمان گرانادا و اتلتیک بیلبائو و میزبان ویارئال است. یک پایان قابل قبول برای فصل بخصوص اگر به قهرمانی رئال مادرید منجر شود، فشار را برای فصل بعد به شدت کم می‌کند.

اما حتی بدون آن هم مادرید در برابر این بازیکن که تا به حال بیش از 100 میلیون پوند روی دستش خرج گذاشته و تا قبل از پایان قرارداد او باید پول هنگفتی بپردازد، گیر افتاده است. او پنجشنبه به خاطر شوخی کردن با کورت زوما از هواداران عذرخواهی کرد اما نگاه منتقدان نسبت به او خیلی تغییر نکرد.

توماس رونسرو، ستون‎نویس آاس نوشت: «مجبور شدیم تا هشت و نیم شب صبر کنیم البته به نظر من اقدام دیرهنگامش از انجام ندادنش بهتر است. خسته شدم از اینکه فیلم‌های قدیمی او و بازی برای چلسی را تماشا کردم تا به خودم یادآوری کنم که او چقدر بازیکن خوبی است. باید رفتارهای بچگانه را کنار بگذارد و در بازی‌های باقیمانده با همان اشتیاق و انگیزه بازی برای تیم ملی بلژیک خودش را نشان دهد.»

احتمالاً زیدان در بازی‌های حساس پایان فصل از او استفاده می‌کند. مربی فرانسوی شاید در سال آخر قراردادش با رئال نماند و با توجه به اینکه آینده مبهمی دارد، نمی‌خواهد در اواخر کار از اعتمادش به آزار کم کند.

مربی و بازیکنی که همیشه مورد توجهش بوده، تا پایان فصل متحد می‌مانند. در والده بباس نگاه مثبتی نسبت به او وجود دارد و زیدان نمی‌خواهد او را بازیکنی توصیف کند که میل به بردن را از دست داده است.

اگر این دو بتوانند قهرمانی این فصل لالیگا را به دست آورند، شاید فصل بعد هم کنار یکدیگر باشند. اگر نه، زیدان تصمیم می‌گیرد که روی نیمکت رئال مادرید بماند یا نه و باشگاه تصمیم می‌گیرد که با آزار چه کند اما گزینه‌های باشگاه محدود است.

بعید است پاری‌سن‌ژرمن علاقه‌ای به جذب او به عنوان بخشی از قرارداد انتقال کیلیان امباپه استفاده کند هرچند رئال به این اتفاق علاقه‌مند است. محتمل این است که مسئولیت‌های آزار به او یادآوری شود و از او بخواهند در فصل سوم حضورش در رئال بالاخره توانایی‌هایش را به اثبات برساند. کارلوس کارپیو در سرمقاله جمعه مارکا نوشت: «آزار به رئال مادرید بدهکار است و او هنوز این را نفهمیده.»

منبع: دیلی میل

 

یادداشت

کاترین بته   

 

دو هفته بعد از اخراج از تاتنهام، ژوزه مورینیو برگشته و بازگشت او به ایتالیا می‌تواند سرآغاز تغییرات گسترده مربی‌ها در سری A باشد. باشگاه رم سه‌شنبه گذشته اعلام کرد پائولو فونسکا در پایان فصل می‌رود و به جای او مربی پرتغالی هدایت تیم را به دست می‌گیرد.

مورینیو با فوتبال ایتالیا ناآشنا نیست و در سال 2010 با اینتر سه‌گانه‌ای تاریخی را برد در عین حال انتصاب او شگفت‌انگیز بود چون مائوریتزیو ساری، مربی سابق چلسی و یوونتوس، شانس اول آمدن به روی نیمکت جالوروسی بود.

ساری باید منتظر بماند اما احتمالاً تا قبل از شروع فصل تغییرات دیگری در راه خواهد بود. آندره‌آ پیرلو به شدت تحت فشار بود چون یوونتوس برای نخستین بار بعد از 9 سال قهرمانی را از دست داد. باخت خانگی 3 بر صفر یکشنبه شب برابر میلان، بیانکونری را به رده پنجم فرستاد تا در سه بازی مانده به پایان فصل احتمال از دست دادن سهمیه لیگ قهرمانان هم کاملاً وجود داشته باشد. این یعنی کار مربی 41 ساله در تورین تمام است.

او تابستان گذشته بعد از اخراج ساری مربی یووه شد و فصل اول کارش ناامیدکننده بود. از مرحله یک‌هشتم‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا به وسیله پورتو حذف شدند و از اینتر قهرمان 16 امتیاز کمتر دارند. هواداران ناراضی‌اند و برخی باور دارند که مربیگری یوونتوس برای پیرلو آن هم در آغاز کارش زیادی بزرگ بوده. او تازه مربی تیم زیر 23 سال باشگاه شده بود که هدایت تیم اول را به او سپردند.

شایعات زیادی مطرح شده درباره اینکه مربی سابق یوونتوس، ماسیمیلیانو آلگری به این تیم برمی‌گردد و بسیاری می‌گویند او کسی است که می‌تواند با اینتر آنتونیو کونته مقابله کند. آلگری در سال‌های 2019-2014 پنج قهرمانی لیگ، چهار قهرمانی جام حذفی و دو سوپرجام ایتالیا را به دست آورد. او بعد از رفتن از یووه بیکار بوده و بازگشت به این تیم را رد نکرده است.

زین‌الدین زیدان، مربی رئال مادرید، گزینه دیگری است که می‌تواند جای پیرلو را در استادیوم آلیانتس بگیرد. زیدان در دوران پنج ساله بازی برای یووه دو قهرمانی سری A به دست آورد و ماه گذشته به احتمال بازگشت به یوونتوس صحه گذاشت. وقتی از او پرسیدند مربیگری در ایتالیا برایش جذاب است، گفت: «ایتالیا همیشه در قلب من است، یووه همیشه برایم مهم بوده، نمی‌دانم، باید ببینیم چه می‌شود.»

آن طرف در ناپل هم به احتمال زیاد، جنارو گتوزو در پایان فصل از تیم جدا می‌شود. گفته می‌شود باشگاه قصد داشته در ژانویه و بعد از باخت 3 بر یک به هلاس ورونا او را اخراج کند و به جایش رافائل بنیتس را بیاورد اما در نهایت هیأت مدیره از او حمایت کرده. نتایج باشگاه در هفته‌های اخیر بهتر شده و توانسته‌اند با 70 امتیاز و یک امتیاز بیشتر از یوونتوس در رده چهارم قرار بگیرند تا شانس کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا برای فصل بعد را داشته باشند هرچند شاید این هم برای ماندن او روی نیمکت کافی نباشد.

گتوزو رابطه دشواری با رئیس پرحاشیه باشگاه، آئورلیو دلورنتیس دارد و از انتقاد او از بازی‌های تیم در اوایل فصل خوشش نیامده بود. اگر گتوزو برود، احتمال دارد مربی سابق تیم، ساری برگردد. او هم با رئیس باشگاه اختلاف نظر داشت اما رسانه‌های ایتالیایی نوشته‌اند اختلافات را کنار گذاشته‌اند. ساری دو بار تیم را به نایب قهرمانی رساند و بسیاری از بازیکنانی که با آنها کار می‌کرد، هنوز در تیم هستند.

میلان هم اگرچه با پیروزی 3 بر صفر برابر یوونتوس به رده سوم رسیده اما مثل آتالانتای رده دومی 72 امتیاز دارد و از سهمیه لیگ قهرمانان مطمئن نیست شاید اگر به این رقابت‌ها راه نیابند، استفانو پیولی هم کارش را از دست بدهد. روسونری فصل را عالی شروع کرد و تا ژانویه شکست نخورد اما به شدت افت کرد تا از رقابت در کورس قهرمانی به مبارزه برای سهمیه تنزل پیدا کند. کالچو مرکاتو گزارش داده پیولی باید به لیگ قهرمانان برود تا کارش را حفظ کند چون باشگاه با پایان مثبتی که برای فصل قبل رقم زد، تصمیم گرفت با او ادامه دهد.

گفته می‌شود ساری بعد از ترک چلسی در سال 2019 نامزد مربیگری میلان بوده اما در نهایت به یوونتوس رفته است. آلگری و مربی هلاس ورونا، ایوان یوریچ هم از نامزدهای مربیگری میلان هستند.

رسانه‌های ایتالیایی گزارش داده‌اند فیورنتینا به دنبال جذب یوریچ است بعد از آنکه اوایل فروردین، چزاره پراندلی استعفا کرد. جوزپه یاکینی برای هدایت تیم سیزدهم جدول تا آخر فصل انتخاب شد اما یک مربی خوب می‌خواهند. گفته می‌شود ساری و گتوزو به این تیم جواب منفی داده‌اند.

ورود مورینیو به نظر می‌رسد آغاز یک خانه‌تکانی اساسی روی نیمکت تیم‌های ایتالیایی باشد. انتصاب او انگیزه بالای رم برای بازگشت به جمع مدعیان لیگ را نشان می‌دهد. آنها در حال حاضر در رده هفتم هستند و در مجموع با نتیجه 8 بر 5 از منچستریونایتد شکست خوردند و از نیمه‌نهایی لیگ اروپا حذف شدند.

حالا که رم می‌خواهد با مورینیو دوباره یک تیم قدرتمند شود، امثال یووه، ناپولی و میلان هم مصمم هستند با یک مربی بزرگ از کورس رقابت عقب 

نمانند.

منبع: دیلی میل

 

یورگن کلوپ یک کلمه برای توصیف این وضعیت دارد: «دیوانه‌وار». کل فصل لیورپول و امیدهایشان برای فصل آینده، ناگهان در معرض خطر است، چرا که منچستریونایتد باید در عرض پنج روز سه بازی انجام دهد و سپس یک هفته استراحت کند!

اوله گنار سولشر، مربی یونایتد گفته چاره‌ای ندارد جز اینکه در یکی از این دیدارها از بازیکنان جوان استفاده کند و به این ترتیب، یکی از رقبای منچستریونایتد ناراضی خواهد بود.

کلوپ تردیدی ندارد که آن رقیب، خود اوست. یونایتد امروز با لستر بازی دارد، که این دیدار 48 ساعت پس از سفرش به ویلا است. آنها سپس پنجشنبه با لیورپول بازی می‌کنند که دیداری تاریخی است و هر دو تیم با تمام قوا به میدان خواهند رفت.

مشخص است که یونایتد در کدام دیدار از جوانان بهره می‌گیرد. کلوپ می‌گوید: «اگر یونایتد بخواهد به این ترتیب عمل کند، ما نمی‌توانیم اوضاع را تغییر دهیم. من انتظار دارم که مقابل ما تیمی قوی به میدان بیاید.»

لیورپول حالا با لسترسیتی بر سر کسب آخرین سهمیه لیگ قهرمانان رقابت دارد. لیورپول در 10 روز باید 4 بازی انجام دهد. البته پیروزی مقابل ساوتهمپتون نشان داد که آنها به روزهای خوب برگشته‌اند. کلوپ می‌گوید: «تنها بخت ما برای کسب سهمیه این است که هر چهار مسابقه پیش رو را ببریم. ما باید تلاش خود را انجام دهیم. اگر هر چهار بازی را ببریم کافی خواهد بود. همه 100درصد مطمئن هستیم که اوله گنار سولشر 100درصد به لیگ برتر احترام می‌گذارد اما اوضاع حالا اینگونه است و به نظرم واقعاً دیوانه‌وار است. می‌دانم که راه‌حل مناسبی وجود نداشت اما به نظرم می‌شد بهتر از این برنامه بازی‌ها را مدیریت کرد. یونایتد سه بازی در پنج روز دارد و بعد یک هفته استراحت می‌کند.»

 

مارتین ساموئل

 

توماس توخل ابله نیست. او می‌داند که منچسترسیتی که شنبه شب مقابل مردان او در ورزشگاه اتحاد مقابلش قرار گرفتند، تیم اصلی پپ گواردیولا نیست. مرد آلمانی می‌داند تیمی که در هفته سی‌و‌پنجم لیگ برتر انگلیس با نتیجه 2 بر یک شکستش داد، تنها یک شبح از آن تیمی است که قرار است 19 روز دیگر در استانبول مقابل آنها در فینال لیگ قهرمانان اروپا صف‌آرایی کند. او این را هم می‌داند که حتی سیتی‌ای که ماه گذشته در نیمه نهایی جام حذفی به دست مردان او حذف شد، آن سیتی‌ای نبود که توانست پاری‌سن‌ژرمن را از لیگ قهرمانان اروپا حذف کند. با این حال چلسی توانسته دوبار پیاپی سیتی را شکست دهد و برای توخل به عنوان یک سرمربی این است که اهمیت دارد. سال گذشته زمانی که لیورپول به قهرمانی‌‌های پیاپی سیتی در لیگ برتر پایان داد، کسی تعجب نکرد. به هر حال این تیم در فاصله ماه آگوست سال 2014 تا ژانویه 2019، 11 بار مقابل سیتی بازی کرد و تنها یک بار تن به شکست داد؛ آن هم زمانی که بعد از 37 دقیقه از شروع بازی 10 نفره شد. پس اگرچه چلسی هنوز با سیتی واقعی روبه‌رو نشده است، اما باز هم این تیم با نسخه‌ای ضعیف‌تر از رقیب منچستری بازی کرده و راهی هم برای تحمیل دو شکست به آن پیدا کرده است.

تیم پپ گواردیولا آنقدر چندوجهی است که نمی‌شود پیش‌بینی کرد که او برای یک بازی قصد دارد از چه تاکتیک یا ساختاری استفاده کند. با این حال شاید بهترین ترکیب متشکل از این بازیکنان باشد: ادرسون، واکر، دیاس، استونز، زینچنکو، کانسلو، رودری، فودن، گوندوگان، دی‌بروینه و محرز. اما تنها سه تا از این بازیکنان در بازی این هفته مقابل چلسی و 4 تای آنها در بازی مرحله نیمه نهایی جام حذفی برابر آبی‌های لندن به میدان رفتند. چلسی هم اما برگ برنده‌های خاص خودش را دارد. اما مهم‌تر از آن شاید برتری روانی این تیم برابر حریف منچستری‌اش به واسطه دو پیروزی اخیر باشد. توخل راه شکست دادن سیتی را پیدا کرده است، همانگونه که یورگن کلوپ (سرمربی لیورپول) پیدا کرده بود و این موضوع می‌‌تواند عاملی روحیه‌بخش برای مرد آلمانی و بازیکنانش باشد.

گواردیولا هم بعد از بازی خیلی سرحال و راضی نبود. شکی نبود که او از هدر رفتن ضربه پنالتی تیمش توسط سرخیو آگوئرو ناراضی است، همینطور پنالتی که فکر می‌کرد باید به خاطر سرنگون شدن رحیم استرلینگ به سیتی داده شود و نشد و از همه بدتر غفلت بازیکنانش روی صحنه گل دوم چلسی. اما یک چیز دیگر هم بود. صداقتی که در تبریک گفتن به چلسی به خاطر کسب پیروزی در لحن پپ بود و جواب‌های غیرمنتظره‌اش به پرسش‌های منطقی. ظاهراً چلسی طوری روی اعصاب او رفته که هیچ تیم دیگری نتوانسته است. آنها تنها تیمی هستند که در فصل 21-2020 سیتی را شکست داده‌اند و شانس خود را برای هت‌تریک در این کار در فینال لیگ قهرمانان اروپا امتحان خواهند کرد.

تظاهر به اینکه این بازی قرار است تنها یک مورد رخ داده در انزوای تاریخ باشد، بیهوده است. البته مربیان دوست دارند اینگونه تصور کنند اما آیا کسی هست که بتواند تصور کند که کلوپ و لیورپول در سال‌های منتهی به اولین قهرمانی‌شان در لیگ برتر انگلیس روی اعصاب سیتی و پپ گواردیولا نرفته بودند؟ به هر حال، این دو پیروزی متوالی چلسی مقابل سیتی فقط بحث یک اتفاق تکرار نشدنی در یک بازه زمانی سه هفته نیست. بلکه بحث درباره فصل آینده و فصول بعد از آن است تا زمانی که چلسی از توخل خسته شود، ‌اتفاقی که ناگزیر و گاهی اوقات بدون هیچ توضیحی رخ می‌دهد.

قبل از بازی توخل تأکید کرده بود که این نتیجه تأثیر زیادی روی فینال لیگ قهرمانان نخواهد داشت و حرفش هم منطقی بود. با این حال با کسب این پیروزی، او شروع به دیدن نکات مثبتی کرد که می‌تواند بستر کسب یک پیروزی دیگر برای تیمش در سومین و آخرین نبرد با سیتی در این فصل باشد. آمار توخل در این فصل مقابل بهترین‌های اروپا تا الان عالی بوده است. ژوزه مورینیو، دیگو سیمئونه، یورگن کلوپ، کارلو آنچلوتی، زین‌الدین زیدان و گواردیولا، همگی مربیان بزرگی بوده‌اند که در این فصل مغلوب او شده‌اند و گاهاً بیش از یک بار هم این اتفاق را تجربه کرده‌اند. گواردیولا جزو دسته‌ای است که بیشترین ناکامی را مقابل همتای آلمانی‌اش تجربه کرده و اگر تحت تأثیر شکست‌های قبلی قرار بگیرد، ممکن است بیش از پیش تمرکزش را برای انتقام‌گیری از دست بدهد.