چالش مراکش برای تحقق رؤیای ابرقدرت شدن در فوتبال جهان
شکوه ورزشگاهها زیر سایه مطالبات اجتماعی
مراکش با میزبانی از جام ملتهای آفریقای ۲۰۲۵، گام بلندی برای تثبیت خود به عنوان ابرقدرت جدید فوتبال جهان برداشته است. از «برج محمد ششم» که مانند موشکی در قلب رباط قد برافراشته تا استادیوم مدرن «مولای عبدالله» با معماری منحصربهفرد، همگی نمادهای جاهطلبی پادشاهی مراکش هستند. این کشور که خود را برای میزبانی جام جهانی ۲۰۳۰ آماده میکند، هماکنون در حال ساخت استادیوم ۱۱۵ هزار نفری «حسن دوم» در کازابلانکا است که قرار است بزرگترین ورزشگاه جهان باشد.
با این حال این ویترین درخشان منتقدانی هم دارد؛ تضاد میان زمین سبز و رفاه عمومی. در حالی که میلیاردها دلار صرف زیرساختهای ورزشی میشود، آمارهای نگرانکنندهای از وضعیت بهداشت و درمان مراکش به گوش میرسد. در گزارشهای بینالمللی، مراکش در رتبههای پایین شاخصهای سلامت قرار دارد و اعتراضاتی به اولویتبندی هزینههای عمومی صورت گرفته است. منتقدان میپرسند در کشوری که سیستم درمانیاش با چالشهای جدی روبهروست، آیا ساخت استادیومهای فوقمدرن اولویت اول است؟
فشار مضاعف بر شیرهای اطلس در زمین فوتبال، بیش از هر زمان دیگری است. ولید الرکراکی سرمربی موفق مراکش مأموریت دارد تیمی را که از سال ۱۹۷۶ طعم قهرمانی آفریقا را نچشیده، به قله برساند. او در کنفرانس خبری پیش از بازی افتتاحیه با هشداری صریح به هواداران گفت: «من از تماشاگران میخواهم به جای ثبت تصاویر سلفی و تمرکز بر زرقوبرق مراسم، جو استادیوم را برای حریفان سنگین کنند. ما باید از مرحله مشارکت فراتر برویم و به کشورمان شکوه و افتخار هدیه دهیم.»
یکی از نکات قابل تأمل در بازی افتتاحیه مقابل کومور، سکوت نسبی سکوها در دقایقی از بازی بود. اگرچه مراکش ۲ بر صفر پیروز شد، اما دوری ورزشگاه جدید رباط از بافت سنتی و پرشور کازابلانکا و همچنین قیمت بالای بلیتها که به دلیل بازار سیاه از توان خرید بسیاری خارج شده بود، باعث شد صندلیهای خالی در ورزشگاه خودنمایی کند. مراکش برای تبدیل شدن به قطب اول فوتبال، علاوه بر سازههای بتنی عظیم، باید راهی برای پیوند دوباره شور خیابانی تماشاگران با این استادیومهای شیک و مدرن پیدا کند.