انتقاد کارشناس داوری از کنسل شدن کلاس آموزشی
یاسر همرنگ: رفتار با داوران دور از شأن بود
لغو ناگهانی کلاس آموزشی نیمفصل داوران زن، آن هم پس از حضور بیش از صد داور از شهرهای مختلف کشور در تهران، موجی از انتقاد و ناراحتی را در جامعه داوری فوتبال زنان به همراه داشت.
لغو ناگهانی کلاس آموزشی نیمفصل داوران زن، در حالی که بیش از صد داور از سراسر کشور با هزینه شخصی خود به تهران آمده بودند، موجی از واکنش و انتقاد را در جامعه داوری بهوجود آورد. یاسر همرنگ کارشناس داوری فوتبال، با انتقاد شدید نسبت به این اتفاق، آن را نمونهای آشکار از سوءمدیریت و بیتوجهی به شأن داوران زن دانست.
همرنگ در توضیح آنچه رخ داده، گفت: «داوران زن از شهرهای مختلف با هزینه شخصی به تهران آمدند؛ بدون آنکه حتی پول بلیت رفتوآمدشان پرداخت شده باشد. آنها از صبح زود خود را به محل برگزاری کلاس رسانده بودند، اما در نهایت چند ساعت بلاتکلیفی نصیبشان شد و کلاس بدون هیچ دلیل مشخصی لغو شد.»
او درباره شرایط محل اسکان نیز تأکید کرد : «جمعی از داوران به مهمانسرای مجد منتقل شده بودند؛ جایی که نه آب داشت و نه برق. این داوران ساعتها در شرایطی نامناسب منتظر ماندند و در پایان به آنان اعلام شد که کلاس فعلاً برگزار نمیشود و باید به شهرهایشان برگردند.»
به باور همرنگ، این رفتار «غیرقابل قبول و دور از شأن فوتبال ایران» است. او این پرسش را مطرح میکند که: «اگر چنین رفتاری با دختران خود مسئولان صورت میگرفت، آیا آن را میپذیرفتند؟ چطور میتوان صد داور زن را از سراسر کشور دعوت کرد و بدون هیچ تدارک اولیه، آنها را بلاتکلیف رها کرد؟»
او لغو کلاس را نتیجه «بیبرنامگی کامل» میداند و میگوید: «این اتفاق یک اشتباه ساده نیست؛ این یک نشانه روشن از نبود برنامهریزی، نبود هماهنگی و بیتوجهی جدی به بخش داوری زنان است. چطور ممکن است شهری مثل تهران که پر از هتل و مراکز اقامتی است، نتواند حداقل امکانات را برای ۱۰۰ داور فراهم کند؟»
همرنگ با اشاره به مشکلات ساختاری داوری بانوان تأکید میکند: «همین حالا هم داوران زن به دلیل کمبود دورههای آموزشی و نبود برنامهریزی مناسب، با مشکلات فراوان روبهرو هستند. اگر سطح داوری پایین باشد، دلیلش کمکاری و کمحمایتی است که در همین اتفاقها خودش را نشان میدهد؛ نه ضعف داورها.»
او نحوه لغو کلاس را «ضربه روحی به داوران زن» میداند و بیان میکند: «داورانی که با شوق یادگیری و ارتقای سطح داوری آمده بودند، ساعتها در شرایط نامطلوب معطل ماندند و بعد بدون هیچ توضیح شفاف روانه خانه شدند. این توهین به وقت، زحمت و شخصیت این بانوان است.»
همرنگ معتقد است مسئولیت این اتفاق باید بهطور جدی پیگیری شود: «مسئولان باید پاسخ روشن بدهند که چرا چنین وضعیتی رخ داد و چه کسی پاسخگوی هزینهها، زمان و شرایط نامناسبی است که به داوران تحمیل شد. حداقل کاری که باید انجام شود، جبران هزینههای داوران و برنامهریزی شفاف و دقیق برای برگزاری کلاس در زمان جدید است.»
او در پایان تأکید میکند: «اگر میخواهیم داوری بانوان پیشرفت کند، باید احترام، حمایت، برنامهریزی و نگاه حرفهای داشته باشیم. با این مدل برخورد، نهتنها پیشرفتی حاصل نمیشود، بلکه انگیزهها هم از بین میرود.»