مدالهای ریاض مسکن است، نه درمان
سیر نزولی تکواندو، از قونیه تا ریاض
تکواندوی ایران امسال با امید جبران ناکامیهای تلخ شیاپچانگ ووشی پا به بازیهای کشورهای اسلامی گذاشت؛ رویدادی که بهظاهر فرصتی برای بازسازی روحی و فنی تیمهای ملی بود، اما در مقایسه با دورههای گذشته چندان هم موفق عمل نکرد. تیمهای ملی با ۱۲ تکواندوکار راهی ریاض شدند که در پایان مجموعاً ۲ طلا، ۲ نقره و ۴ برنز کسب کردند؛ آماری که اگرچه رضایت نسبی مسئولان را به همراه داشت، اما در مقایسه با دورههای گذشته نشان از افت محسوس عملکرد ملیپوشان دارد. در بخش مردان شاگردان تیم ملی تنها ۱ طلا، ۱ نقره و ۱ برنز به دست آوردند؛ عملکردی که نسبت به دوره قبل به میزبانی قونیه، جایی که تیم بسحاق ۴ طلا و ۲ برنز کسب کرده بود، یک عقبگرد کامل محسوب میشود. تیم زنان هم با ۱ طلا، ۱ نقره و ۳ برنز کار خود را به پایان رساند؛ آماری که هرچند بهتر از عملکرد ضعیف و ناامیدکننده تیم در شیاپچانگ ووشی است، اما همچنان با معیارهای گذشته فاصله دارد. کافی است به نتایج قونیه نگاه کنیم تا مشخص شود افت چگونه در هر دو بخش آشکار است؛ جایی که تیم زنان تحت هدایت مینو مداح
۱ طلا، ۴ نقره و ۱ برنز کسب کرده بود و حالا آمار و ارقام نشان میدهد که مداح همچنان با مجموع دو دوره مربیگری، پرافتخارترین سرمربی تاریخ تیم بانوان در این رقابتها به شمار میرود.
این تفاوتها نشان میدهد تیمهای فعلی، بهخصوص تیم بانوان هنوز از تجربه و انسجام لازم برخوردار نیستند. هرچند کادرفنی معتقد است این مدالها نشانه بازگشت و جبران نتایج مسابقات جهانی است اما آنچه در ریاض رخ داد الزاماً از جنس بازگشت به روزهای اوج نیست. بازیهای کشورهای اسلامی، بهویژه در این دوره، از نظر سطح رقابت قابل مقایسه با میادین سنگینی مانند جهانی ووشی نیست و به همان اندازه نمیتواند متر و معیار دقیقی برای ارزیابی کیفیت واقعی تیمها باشد. با این حال، مسئولان فدراسیون سعی دارند با استناد به همین چند مدال، فضای سنگین انتقادات پس از ووشی را کمی آرام کنند، اما واقعیت این است که شیرینی مدالهای ریاض، تلخی ووشی را نمیشوید. کارشناسان بر این باورند که فدراسیون نباید تحتتأثیر نتایج ظاهراً امیدوارکننده این رویداد کمفشار قرار گیرد. در بخش بانوان، مهروز ساعی و تیمش اگرچه توانستند پس از شکست روحی و فنی ووشی دوباره روی سکو بروند، اما با نگاهی به گذشته عملکرد آنها در ریاض هم قانعکننده نبود. از نگاه بسیاری از کارشناسان، تیم بانوان نه تنها از نظر فنی بلکه از نظر روانی هم هنوز از آسیب سنگین مسابقات جهانی عبور نکرده است. ترکیب جوان و کمتجربه، نبود برنامهریزی بلندمدت و تغییرات شتابزده از جمله عواملی است که سبب شده تیم بانوان نتواند بار دیگر هویت مدعیگونه خود را بازیابد. در مجموع تکواندوی ایران در ریاض توانست کمی نفس بکشد، اما هنوز احیا نشده است. مسیر پیش رو نیازمند بازنگری جدی، تصمیمگیری شفاف و پرهیز از رضایتمندی زودهنگام است. چشم بستن بر واقعیتها، نه ناکامی ووشی را پاک میکند و نه میتواند آیندهای مطمئن برای این رشته رقم بزند؛ آیندهای که تنها با اصلاحات اصولی و بازگشت به برنامهریزی حرفهای میتواند دوباره روشن شود.
وقتی دوومیدانی راه ووشو را نمیرود
فرصتسوزی عجیب
بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی با تناقضهایی روبهرو است که واقعاً به هر بینندهای شوک وارد میکند. گاهی آدم میماند کدام کار درست است و کدام غلط. بماند که بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی در حالی برگزار میشود که در آن حجاب هیچ معنا و مفهومی ندارد و اصلاً مشخص نیست با کدام متر و معیار باید نام آن را اسلامی گذاشت اما علاوه بر آن در مسابقات هم اتفاقاتی رخ میدهد که ناخودآگاه افراد مجبور به واکنشهای متناقض میشوند. به طور مثال چند روز پیش همه رفتار شهربانو منصوریان را شماتت کردند که چرا باید به خاطر یک مدال خودش را به هر شکلی راهی مسابقات کند. در حالیکه با یک باخت هم مدال برنزش قطعی میشد. منصوریان شرکت کرد و مدال برنز را به دست آورد اما چند روز انتقادات تند و تیز را به جان خرید.
حالا چند روز از آن ماجرا گذشته و اینبار باید فدراسیون دوومیدانی را شماتت کرد که چرا از فرصت مشابه استفاده نکرده است؟ مسابقات دوومیدانی بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی از روز یکشنبه شروع شد و در مسابقات پرش بانیزه به طور کلی سه نفر حضور داشتند. یعنی اگر یک نفر از ایران ریجستر شده بود تحت هر شرایطی مدال برنز را میگرفت. حالا بماند که رکوردهای نفر اول تا سوم هم تا چه اندازه مضحک بود. در مسابقات پرش ارتفاع هم کلاً پنج نفر بودند و با توجه به اینکه رکوردها پایین بود، اگر یک شرکتکننده از ایران میآمد شاید با انجام حرکتهای صحیح به مدال هم میرسید. در پرش طول هم همین بود؛ کل شرکتکنندهها 5 نفر بودند. این سه رشته شانس مدالآوری ایران را افزایش میداد اما چرا از این فرصت استفاده نشد؟ چرا دوومیدانی مسیر ووشو را انتخاب نکرد؟ نمیخواستند مثل آنها همه چیز را فدای مدال و نتیجه کنند یا بیاطلاع بودند؟ اگر از سر بیاطلاعی بوده که یک اشتباه فاحش است اما اگر از منظر برنامهریزی و میدان دادن به جوانان بوده که میتوان از آن چشمپوشی کرد.