طلا در ناگویا و لسآنجلس دور از دسترس
مدد نصیرینیا
سرمربی سابق تیم ملی وزنهبرداری
تقریباً سال آینده، سال پایانی حضور انوشیروانی و رفقایش در بخش مدیریتی و فنی مجموعه وزنهبرداری و تیمهای ملی است. اما از روزی که او سکان هدایت فدراسیون وزنهبرداری را بهدست گرفته است تا به امروز فقط ما شعار شنیدیم و حرفهایی که هر بار فرق میکند و با مصاحبههای قبلی او و همراهانش متفاوت است! نکته تأسفبرانگیز در این بین، خصوصاً بعد از ناکامیهایی که در مسابقات برونمرزی و بینالمللی گریبان وزنهبرداری را میگیرد، حواله دادن خانواده ورزش ووزنهبرداری به مسابقه و رویداد بعدی است! موضوعی نخنما شده و تکراری برای ما که بیش از 50 سال در وزنهبرداری زحمت کشیدیم و استخوان خرد کردیم.
من هم خودم قهرمان بودم و سالها عضو تیمهای ملی وزنهبرداری، هم اینکه بعد از دوره قهرمانی بهعنوان سرمربی سالها در خدمت نسلهای مختلف وزنهبرداری حتی همینهایی که الان رئیس و سرمربی تیم ملی شدند بودم و تجربیاتم را در اختیارشان گذاشتم. اما نتایجی که من در رقابتهای جهانی نروژ و بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی خصوصاً در بخش مردان دیدم، خیلی از آینده ناامیدم کرد! ما برخلاف آنچه که همین بندگان خدا میگفتند، پشتوانههای عالی و بااستعداد در وزنهبرداری ایران کم نداریم. مشکل اصلی این است که سیستم مدیریتی و فنی فعلی وزنهبرداری اصلاً دنبال این نیستند که با امثال مدد نصیرینیا که عمر و جوانیشان را پای وزنهبرداری گذاشتند و سالها تجربه گرانبها دارند همکاری کنند! چون اگر ماجرا غیر از این بود، الان من نباید خانهنشین باشم و این همه تجربه فنی که در وزنهبرداری کسب کردم، نادیده گرفته شود. کار مدد نصیرینیا و رفقای همسنوسال من که همگی جزو مفاخر تاریخ وزنهبرداری ایران هستند، این نیست که فقط زمان مراسم اختتامیه یا افتتاحیهها دعوتمان کنند برای مدال انداختن گردن قهرمانان یا مواردی شبیه به این. کار من سازندگی و استعدادیابی در وزنهبرداری است. ولی تا به امروز از این فدراسیون و مدیرانش حتی یک تماس تلفنی نداشتم برای همکاری در بخش استعدادیابی و آموزش وزنهبرداری در سراسرکشور. وزنهبرداری ایران پر از استعداد است، اما وقتی تفکر دوستان فقط این است که منافع شخصی و فردی خودشان مرتفع شود، قطعاً نمیتوان توقع داشت موتور سازندگی در وزنهبرداری روشن شود. همین ایلیا صالحیپور، علی عالیپور، علیرضا معینی، علیرضا نصیری یا علی داودی و علیرضا یوسفی و...، جزو استعدادهای درخشان و آیندهسازان وزنهبرداری ایران هستند، اما اینکه در زمان مسابقه نمیتوانند از پس رقبا برآیند، دلیلش قطعاً مربوط میشود به نوع و نحوه آماده کردن آنها برای مسابقات و مربیانی که قبل و هنگام مسابقه آنها را هدایت میکنند. تردید ندارم با این فرمان که پیش گرفتیم و با توجه به اینکه تیمهای عربی مثل عربستان، بحرین و قطر با استفاده از ثروتی که دارند، درحال جمعآوری وزنهبرداران نخبه دنیا و تغییر تابعیتشان هستند، با اضافه شدن چین، کرهشمالی، کرهجنوبی، ژاپن و سایر قدرتهای برتر دنیا، ما توانایی کسب مدال طلا در بازیهای آسیایی ناگویا در ژاپن و المپیک 2028 لسآنجلس را نداریم. در وزنهبرداری بانوان البته معتقدم وضعیت ما برای مدالآوری خیلی بهتر از مردان است و اگر به وزنهبرداری دختران توجه و نگاه ویژهتری شود، مطمئنم خیلی راحتتر میتوانیم نتیجه بگیریم. اما با این کادرفنی که دارند کار پیش نمیرود و قطعاً باید کادرفنی تیم بانوان با استفاده از مشاورین فنی کارکشته و توانمند در وزنهبرداری بانوان تقویت شود.