نگاهی فنی به نکات مثبت و منفی تقابل با کیپورد
بدون یک موقعیت روی بازیسازی!
در اولین شماره پس از دیدار دوستانه ایران با کیپورد در نیمهنهایی تورنمنت چهارجانبه العین امارات، به این موضوع پرداخته بودیم که ایران برای این بازی با رویکردی متفاوت نسبت به تورنمنت کافا و دیدار با روسیه پا به زمین گذاشت و اندیشههای امیر قلعهنویی، بیش از آنکه به شعارهای فوتبال تهاجمی شباهت داشته باشد، شبیه به رویکرد تدافعی تیم ملی ایران در دوران کارلوس کیروش بود. رویکردی مبتنی بر ایجاد سد دفاعی از میانه زمین و چشم دوختن به ضدحملات. ایران در زمان مالکیت توپ کیپورد، با سیستم ۲-۴-۴ در زمین قرار میگرفت و سامان قدوس در خط اول پرس، به مهدی طارمی اضافه میشد؛ سیستمی که احتمالاً در جام جهانی با حضور سردار آزمون و مهدی طارمی تشکیل شود. فشردگی خط دفاعی و تمرکز روی بستن نیمفضاهای اطراف محوطه جریمه از نکات مثبت این سیستم دفاعی بود. همچنین فاصله کم بین خط دفاع و هافبک، عملاً باعث میشد تا تیم حریف شانس کمی برای خلق موقعیت بین خطوط ایران داشته باشد. در این شیوه دفاعی، بازیکنان کناری حریف فضای خوبی برای خلق موقعیت دارند و وظیفه اصلی، برعهده مدافعین میانی با دفع توپ خواهد بود تا جلوی موقعیتسازی رقبا را بگیرند.
نگاه ویژه به پرتاب اوت
در این روزها که استفاده از پرتاب اوت برای خلق موقعیت در فوتبال اروپا نیز مورد توجه قرار گرفته، این سیستم در تیم ملی ایران نیز مورد توجه قرار گرفته است. در بازی با روسیه، علی نعمتی پرتابهای بلندی را برای خلق موقعیت روی دروازه حریف انجام داد و این شیوه مقابل کیپورد نیز در هر دو طرف زمین تکرار شد؛ روشی که منجربه کرنری شد که مهمترین موقعیت ایران با ضربه سر عزتاللهی روی آن شکل گرفت. بنابراین در صورت حضور علی نعمتی در ترکیب تیم ملی، باید پرتابهای اوت بلند را یکی از برنامههای تهاجمی مهم تیم ملی ایران بدانیم. سیستمی که برخلاف آنچه در نظرات برخی کارشناسان تصور میشد، سیستمی قدیمی و از مد افتاده نیست و امسال در لیگ برتر انگلیس بیش از هر فصل دیگری از آن حتی توسط تیمهای مطرحی چون آرسنال و منچستریونایتد استفاده میشود. البته شاید در غیاب علی نعمتی، این تاکتیک تیم ملی تغییر کند.
بازیسازی؛ نقطه ضعف بزرگ ایران
در یک بازی که ایران با رویکرد دفاع و ضدحمله وارد زمین شده، انتظار نمیرود که فرصتهای زیادی روی گردش توپ از عقب زمین و بازیسازی ایجاد شود اما در مسابقه با کیپورد که قدرت دفاعی چندان زیادی هم ندارد، حتی یک موقعیت ایران نیز در فاز Build-Up یا همان بازیسازی از عقب زمین ایجاد نشد. ضربات شروع مجدد و ضدحمله سریع پس از توپگیری، دو شیوه اصلی ایران برای خلق موقعیت در بازی با کیپورد بودند و تیم ملی نتوانست از طریق گردش توپ در زمین، فرصتی روی دروازه کیپورد خلق کند. موضوعی که شاید در مقایسه با سایر تیمهای حاضر در جام جهانی و بویژه تیمهای سید۲، نقطه ضعفی فنی در تیم ملی باشد. بازی با رقیبی آشنا مانند ازبکستان، تا حد زیادی مدل بازی ایران در جام جهانی ۲۰۲۶ و عیار تیم در زمان گردش توپ را مشخص خواهد کرد.