پرسپولیس با مالکیت بیهدف
تنوع در فاز حمله و نقش رفیعی در پیروزی
سیدمهدی سیدصالحی
کارشناس فوتبال
پرسپولیس در این مسابقه با وجود آنکه شروع درخشانی نداشت، اما به مرور بازی را در دست گرفت و ساختار حملهای خود را بهخوبی شکل داد. ایده اصلی اوسمار ویرا، افزایش تعداد بازیکنان خلاق در نیمه زمین حریف و تقویت ارتباط میان خطوط بود. اضافه شدن سروش رفیعی به فاز هجومی، محور اصلی این تغییر بود؛ سروش با دریافتهای پیدرپی در میانه میدان و حضور در میان خطوط، ریتم بازی پرسپولیس را زنده نگه داشت و شرایط خلق موقعیت را فراهم کرد.
پرسپولیس در نیمه اول با جریانسازی از مرکز و سپس حرکت به سمت کانالهای کناری توانست چند حمله مؤثر ترتیب دهد. ترکیبسازی در نیمفضاها و جابهجاییهای مداوم خط میانی باعث شد تیم، مالکیت توپ را تثبیت کرده و با صبر و تعادل به دروازه حریف نزدیک شود.
در نیمه دوم، پرسپولیس با همان الگوی ساختاری اما با ذهنیت دقیقتر وارد میدان شد. ویرا تلاش کرد بازی را کنترل کند، خطوط را نزدیک نگه دارد و از فضای پشت مدافعان استقلال خوزستان بهره ببرد. سرعت انتقال توپ و اجرای کارهای ترکیبی در جناحین، مهمترین عامل ایجاد موقعیتهای خطرناک بود؛ مسألهای که نشان میدهد ایدههای اوسمار در تمرینات بهتدریج در حال پیادهسازی است.
با این حال، همچنان نیاز به مدافعان کناری رونده بهصورت محسوس احساس میشود. میلاد محمدی و براجعه مدافع سمت راست در فاز دفاعی عملکرد مطمئنی داشتند، اما در حمله تیم از «اُورلپ مؤثر» و ارسالهای سرعتی کمبهره بود. این نقیصه باعث میشود برخی حملات قبل از تکمیل، متوقف شوند.
با وجود این، ساختار تیمی پرسپولیس مرحله به مرحله در حال منظمتر شدن است و هماهنگی تدریجی میان سروش، علیپور و هافبکهای کناری میتواند در ادامه فصل به یک نقطه قوت پایدار تبدیل شود. پرسپولیس این بازی را برد، اما مهمتر از نتیجه، نشانههای رشد در طراحی حمله و کنترل ریتم مسابقه بود؛ نشانههایی که میتواند در ادامه مسیر، این تیم را به ثبات تاکتیکی نزدیکتر کند.