در حافظه موقت ذخیره شد...
آلفی وایتمن، از نیمکت تاتنهام تا پشت صحنه سینما
فوتبال را رها کن، فیلم بساز!
وایتمن از 10 سالگی به آکادمی تاتنهام پیوست و در ۱۶ سالگی مدرسه را ترک کرد تا تماموقت در فوتبال حضور داشته باشد. اما همان زمان، در دل نوجوانش این سؤال شکل گرفت که «آیا این همه زندگی است؟» او در مصاحبهای با سایت اتلتیک میگوید: «زندگی در فوتبال انگلیس خیلی بسته است. همه چیز فقط تمرین و بازی است. من از همان جوانی حس میکردم با بقیه فرق دارم.»
در حالی که همتیمیهایش با خودروهای لوکس به تمرین میرفتند، وایتمن ترجیح میداد با مترو و اتوبوس به زمین تمرین برسد. در اوقات فراغت به کلاس بازیگری میرفت، در رادیوی مستقل لندن برنامهای درباره موسیقی داشت و به عکاسی علاقهمند شد. دوستانش در باشگاه او را «هیپی» صدا میزدند، اما همین تفاوتها بعدها مسیر زندگیاش را تعیین کرد.
نخستین و تنها بازی رسمی او برای تیم اصلی تاتنهام در لیگ اروپا و زیر نظر ژوزه مورینیو رقم خورد. پس از آن، به تیم دگرفورس در لیگ برتر سوئد قرض داده شد تا بالاخره در ۳۴ بازی پیاپی طعم دروازهبانی واقعی را بچشد. او در کلبهای کوچک در دل طبیعت زندگی میکرد و همانجا پروژه عکاسی را آغاز کرد که اکنون قرار است به نمایشگاه تبدیل شود. خودش میگوید: «در آن دوران تنهایی، عکاسی برایم نوعی درمان و شناخت خود بود.»
پس از بازگشت به تاتنهام در سال ۲۰۲۳، مصدومیتی در تور تابستانی سنگاپور باعث شد تقریباً تمام فصل را از دست بدهد. دوران نقاهت فرصتی شد تا بیشتر به دنیای هنر نزدیک شود و برنامه رادیویی خود را ادامه دهد. هرچند در پایان همان فصل با تاتنهام قهرمان لیگ اروپا شد، اما دیگر انگیزهای برای ماندن در فوتبال نداشت.
در تابستان ۲۰۲۴ پیشنهادهایی از تیمهای لیگ یک و چمپیونشیپ دریافت کرد، اما در نهایت تصمیم گرفت بازنشسته شود. او میگوید: «میخواستم خودم تصمیم بگیرم، نه اینکه فوتبال برایم تصمیم بگیرد. خوشحالتر بودم وقتی پشت دوربین بودم تا روی نیمکت ذخیرهها.»
چند هفته بعد، در یکی از پروژههای تبلیغاتی نایکی به عنوان عکاس و فیلمبردار حضور یافت و بهسرعت توجه شرکت تولید بینالمللی سام ساچ را جلب کرد؛ همان استودیویی که یک فیلم کوتاه برنده اسکار را ساخته بود. امروز، وایتمن به عنوان عکاس و کارگردان در این شرکت مشغول است و در پروژههایی از لندن تا لسآنجلس فعالیت دارد.
او هنوز فوتبال را دوست دارد، اما به شکلی متفاوت: «دیگر نمیخواهم بخشی از صنعت بسته و پر از سیاست آن باشم. فقط دلم میخواهد با دوستانم بازی کنم و از فوتبال لذت ببرم.»
آلفی وایتمن نمونهای است از نسلی از فوتبالیستها که به جای ماندن در قالبهای سنتی، به دنبال معنا و خلاقیت در زندگیاند. او در ۲۶ سالگی شاید زمین فوتبال را ترک کرده باشد، اما بیتردید میدان تازهای را فتح کرده است؛ میدانی که در آن، دوربین به جای توپ، ابزار درخشش اوست.