با دو مهاجم تهدیدکنندهتر هستند
فوتبال تهاجمی با درخشش اوریه و زوج عمری
اردلان آشتیانی
..........
پرسپولیس در این دیدار با تغییر سیستم به 2–۵–3 چهرهای متفاوت و تهاجمیتر از همیشه به نمایش گذاشت. پس از هفتهها بازی با آرایش کلاسیک 1–3–2–4 یا 3–۳–4، سرخها سرانجام با سه مدافع میانی وارد میدان شدند؛ تغییری که نهتنها ساختار دفاعی تیم را منسجمتر کرد، بلکه به شکوفایی فاز هجومی نیز انجامید.
در این سیستم، اوریه با کلاس و تجربه بالا در سمت راست خط دفاع سهنفره نقش محوری داشت. او علاوه بر پوشش دادن فضای پشت وینگرها، بارها با پیشرویهای بهموقع و پاسهای عمقی خود، در جریانسازی حملات تیم مشارکت کرد. این تغییر باعث شد دفاع پرسپولیس در انتقال از فاز دفاع به حمله سریعتر و هدفمندتر عمل کند. در میانه میدان، چینش پنجنفره باعث شد پرسپولیس از برتری عددی مقابل حریف استفاده کند. بازیکنان با پاسهای کوتاه و حرکات ترکیبی، فشار را روی خط میانی حریف نگه داشتند. در این میان، هماهنگی بین عمری و علیپور در نوک حمله، همان چیزی بود که کارشناسان مدتها از آن سخن میگفتند؛ پرسپولیس نیاز به دو مهاجم دارد تا تنوع در حملات و فشار بر خط دفاعی حریف ایجاد شود. عمری با تحرک بالا و هوش بازی در عمق، فضای لازم را برای علیپور فراهم کرد تا بتواند در نقش مهاجم هدف مؤثرتر ظاهر شود. نتیجه آن شد که موقعیتهای پرسپولیس نسبت به هفتههای قبل افزایش یافت و بازی تیم از حالت قابلپیشبینی خارج شد. حرکات ترکیبی میان مهاجمان و هافبکهای نفوذی نیز چشمنواز بود؛ چیزی که در سیستم چهاردفاعه کمتر دیده میشد. این تغییر تاکتیکی، پرسپولیس را به تیمی نزدیکتر به فلسفه هجومی سنتیاش تبدیل کرد؛ تیمی که با دو مهاجم و بالهای فعال، هم تهدیدکنندهتر است و هم تماشاییتر. اگر ثبات تاکتیکی حفظ شود، ترکیب سه مدافع و دو مهاجم میتواند پرسپولیس را در مسیر بازگشت به روزهای مقتدرانهاش قرار دهد.