درباره ماجرای سفر پرابهام بانوان
سفری طاقتفرسا با چاشنی تبعیض آشکار
کاروان تیم ملی فوتبال زنان ایران پس از سفری جانکاه و ۲۹ ساعته، سرانجام به شهر شیلونگ در هند رسید. این سفر پرمشقت که شامل سه پرواز بینالمللی و یک مسیر زمینی طاقتفرسا بود، با هدف شرکت در تورنمنت تدارکاتی سهجانبه با حضور تیمهای هند و نپال انجام شد.
با این حال، آنچه این سفر را در هالهای از ابهام فرو برده، پرسشهای جدی در مورد مدیریت و تبعیض ساختاری در ورزش ایران است.
بازیکنان و کادر فنی تیم ملی زنان، پس از توقفهای طولانی در فرودگاههای دبی (۴ ساعت)، دهلینو (۷ ساعت) و کلکته، با خستگی مفرط جسمی و روحی وارد هند شدند.
این در حالی است که مسیر مستقیم پروازی تهران-دهلینو برای شرکتهای هواپیمایی داخلی فراهم است. این سؤال اساسی مطرح میشود که چرا فدراسیون فوتبال از این امکان استفاده نکرد و تیم را به سفری طاقتفرسا با چندین توقف غیرضروری سوق داد؟
این نابرابری زمانی بیشتر به چشم میآید که به خاطر بیاوریم تیم ملی مردان اخیراً برای سفر به لائوس از پرواز اختصاصی بهره برد و مسیر ۲۸ ساعته را تنها در ۵ ساعت طی کرد. این تفاوت فاحش، بار دیگر تبعیض ساختاری در حمایت از تیمهای ملی زنان و مردان را به وضوح نشان میدهد.
حتی حمایت اسپانسرهایی چون هواپیمایی وارش از فدراسیون نیز نتوانسته این نابرابری را جبران کند. مشخص نیست چرا برای تیم ملی زنان، امکان استفاده از پرواز مستقیم یا چارتر فراهم نشد؛ در حالی که چنین امکاناتی برای تیمهای مردان همواره در دسترس بوده است.
این بیتوجهی، نهتنها انرژی بازیکنان را تحلیل برد، بلکه عملکرد فنی تیم را در دیدار تدارکاتی مقابل هند تحتالشعاع قرار داد. تمرینات ریکاوری نیز به دلیل شدت خستگی ناشی از سفر، قادر به بازگرداندن بازیکنان به شرایط مطلوب
پیش از مسابقه نبود.
علاوه بر مشکلات مربوط به سفر، تغییر زمانبندی بازگشت کاروان از شنبهشب به عصر یکشنبه، فاصله استراحت بازیکنان پیش از آغاز دوباره مسابقات لیگ برتر را به کمتر از ۴۸ ساعت کاهش داده است. این تصمیم با اعتراض برخی باشگاهها مواجه شده، اما فشردگی تقویم مسابقات، احتمال تعویق دیدارهای هفته آینده را کمرنگ کرده است. این برنامهریزی ناکارآمد، خطر فرسودگی جسمی و آسیبدیدگی بازیکنان را افزایش میدهد و میتواند پیامدهای منفی برای لیگ و مسابقات رسمی آینده تیم ملی به همراه داشته باشد.
فوتبال زنان ایران، با وجود پیشرفتهای فنی و افزایش توجه رسانهای در سالهای اخیر، همچنان از ناهماهنگیهای مدیریتی و بیتوجهی ساختاری رنج میبرد. سفری که میتوانست در کمتر از ۱۰ ساعت انجام شود، به دلیل بیبرنامگی به ۲۹ ساعت تبدیل شد و بار دیگر پرسشهای جدی درباره عدالت جنسیتی در ورزش ایران را به میان آورد. رفع این نابرابریها و بهبود مدیریت، گامی ضروری برای حمایت از استعدادهای درخشان فوتبال زنان ایران است.
این رویداد بار دیگر ضرورت توجه جدی به نیازها و حقوق تیم ملی زنان و تلاش برای ایجاد شرایط عادلانه و برابر برای پیشرفت و موفقیت آنها را گوشزد میکند.