دعوت مدیران استقلال از فرشید سمیعی برای توضیح درباره پرونده منتظر محمد، در ظاهر اقدامی منطقی به نظر میرسد، اما در واقعیت نشانهای از رویکرد اشتباه و بیتوجهی به اصل ماجراست. سمیعی، هرچند مسئول حقوقی پیشین باشگاه بوده، اما نقشی مستقیم در عقد قرارداد منتظر محمد نداشته است. در مقابل، علی خطیر، مدیرعامل وقت استقلال، شخصی بود که آن قرارداد را بست، از جزئیات کامل آن اطلاع داشت و به اذعان خودش، از مشکلات حقوقی احتمالی نیز آگاه بوده است. بنابراین طبیعیترین و بدیهیترین انتظار این بود که مدیران فعلی استقلال از خطیر دعوت کنند تا پاسخ دهد که چرا چنین قراردادی بسته شد و چه عواملی باعث شد بازیکن سابق تیم از استقلال به فیفا شکایت کند. بیتوجهی به این واقعیت، نشان میدهد مدیران فعلی استقلال به جای واکاوی ریشههای مشکل، تنها به دنبال پوشاندن آثار آن هستند. آنها به جای پاسخخواهی از عامل اصلی، سعی دارند با احضار چهرهای چون سمیعی، نقشها را جابهجا کرده و افکار عمومی را آرام کنند. در حالی که خطیر نهتنها باید درباره تصمیماتش در این پرونده پاسخ دهد، بلکه باید توضیح دهد چگونه پس از ترک باشگاه، با اظهارات رسانهای خود مدیریت فعلی را متهم کرده و خود را مبرا دانسته است.
