سه باخت و سه مساوی در تیمی که برای قهرمانی بسته شده بود
نویدکیا؛ پادشاه بدون تاج
اکبرمنتشلو
روزنامهنگار
زمانی که سپاهان در بیست و چهارمین دوره لیگ برتر فوتبال کشورمان، در رده دوم ایستاد و درحالی که از تراکتور عقب افتاده بود، اما فاصله امتیازی خوبی از سایر مدعیان گرفت، خیلیها تصور کردند میتواند در بیست و پنجمین دوره لیگ برتر مدعی اصلی قهرمانی باشد. این تفکر زمانی تقویت شد که باشگاه سپاهان در فصل نقل و انتقالات سنگ تمام گذاشت و توانست بسیاری از ستارههای فوتبال کشورمان را در نیمکت تیمش جمع کند و از طرف دیگر با جذب محرم نویدکیا و قرار دادن دو مربی کاربلد خارجی در کنار او، همه چیز را برای قهرمانی در این دوره از رقابتها آماده کرد. سپاهان درون دروازه، در خط دفاع، خط میانی و خط حمله چیزی برای اینکه به راحتی دروازه حریفان را باز کند، کم نداشته و ندارد. این تیم مثل همیشه و بهتر از همیشه برای بیست و پنجمین دوره لیگ برتر ساخته و آمده شد تا آرزوی چندین ساله هوادارانش را برآورده کند و طلسم چندین ساله را بکشد. اما با شروع بازیها اتفاق دیگری رخ داد. سپاهان در هفته اول در رویارویی با ملوان به بنبست خورد و به کسب یک امتیاز با یک گلزده بسنده کرد.
این تیم در هفته دوم باخت عجیبی را مقابل پرسپولیس متحمل شد، عجیب از این جهت که سپاهان حداقل در دورههای گذشته معمولاً مقابل پرسپولیس موفق عمل میکرد، اما این بار در کمال تعجب در خانه خودش بازنده از زمین خارج شد. هفته سوم هم یک تساوی با یک گلزده برای سپاهان رقم خورد تا حسابی هواداران سپاهان از تیمشان دلخور شوند. اما باخت در هفته چهارم اوضاع وحشتناک این تیم را به رخ هوادارانش کشید. طلاییپوشان در هفته چهارم باز هم در خانه خود روبهروی یک مدعی دیگر دو بر یک بازنده شدند. در هفته پنجم هم یک برد ضعیف(فقط با یک گل زده) مقابل خیبر کسب کردند که البته حرف و حدیثهایی هم در اینباره وجود داشت. در نهایت در هفته ششم باز هم تساوی، اما این بار بدون گل در اصفهان برای سپاهان رقم خورد.
این وضعیت سپاهان در لیگ برتر بود که از شش بازی، دو باخت، سه تساوی و فقط یک برد کسب کرد، اما مهمتر اینکه سپاهان در باز کردن دروازه حریفان بشدت ناموفق بوده، چرا که این تیم در شش بازی فقط 4 گل زده و این آمار برای تیم نویدکیا، بحرانآفرین خواهد بود. سپاهان در آسیا هم عملکرد بدی داشت و در رویارویی با الحسین اردن بازنده از زمین خارج شد تا از 7 بازی، سه باخت، سه مساوی و یک برد حاصل تلاش شاگردان نویدکیا باشد. این نتایج با آن توصیفی که از سپاهان داشتیم، اصلاً منطقی نیست و به نظر میرسد حتی اگر این تیم کسی را هم روی نیمکت نداشت، میتوانست نتایج بهتری کسب کند. اما چرا این اتفاق رخ داده است؟ دلیل این ضعف مفرط و نتایج بسیار بد سپاهان را باید در حرفهای احمد جمشیدیان جستوجو کرد.
سرپرست تیم سپاهان درباره تفکرات مربیان شاغل در لیگ برتر میگوید: «اکثر مربیان برای نباختن برنامه دارند اما برای پیروزی برنامهای ندارند. برخی مربیان هم دنبال فوتبال تهاجمی یا مالکانه هستند، ولی سبک بازی حریف یا مشکلات سختافزاری و شرایط نامناسب زمینها این اجازه را به آنها نمیدهد. ما با یک تیمی در یک شهر بازی داشتیم، وقتی برای انجام بازی در نیمه دوم به زمین رفتیم، دیدیم که قسمت زمین ما را آب دادهاند تا شرایط برای خودشان بهتر شود، ولی قسمت مربوط به زمین خودشان را آب ندادهاند. در بعضی شهرها هم چمن زمین را کوتاه نمیکنند تا اجازه ندهند تیم حریف فوتبال دلخواه خودش را ارائه کند. دیدن این مسائل در لیگ برتر واقعاً ناراحتکننده است.»
به نظر میرسد حرفهای جمشیدیان درباره تفکر نباختن مربیان، بیش از هر تیمی به سپاهان برمیگردد، چرا که این تیم ظاهراً با همین تفکر حالا در چنین شرایطی است و سه باخت و سه تساوی از هفت بازی حاصل همین تفکر است. اما سرپرست سپاهان به موضوع زمین نامناسب هم اشارهای دارد، اما باید گفت سپاهان در سه بازی خانگی خود، دو باخت و یک تساوی کسب کرده و اتفاقاً تنها برد سپاهان در بیرون از خانه رقم خورده است. به نظر میرسد تنها دلیل این وضعیت سپاهان، مربوط به تفکر مربیان این تیم است که جمشیدیان با اطلاع از آن بیان میکند که اکثر مربیان برای نباختن برنامه دارند.