چالشهای مالی و مدیریتی، راه حرفهای شدن را دشوار کرده است
مسیر درخشان اما ناتمام
فوتسال زنان ایران در سالهای اخیر یکی از موفقترین دورههای تاریخ خود را پشتسر گذاشته است. تیم ملی با پشتسر گذاشتن چالشهای فراوان توانسته جایگاه خود را در سطح آسیا و جهان تثبیت کند و با درخشش دوباره در رقابتهای آسیایی، سهمیه حضور در جام جهانی را به دست آورد؛ موفقیتی که بار دیگر توانمندی و استعداد بالای بانوان ایرانی را به نمایش گذاشت.
اما در پشت این موفقیتها واقعیتی وجود دارد که کمتر به آن پرداخته میشود؛ بسیاری از بازیکنان ملیپوش هنوز مطالبات مالی خود را از باشگاههایشان دریافت نکردهاند. در حالی که حکمهای کمیته تعیین وضعیت و کمیته استیناف فدراسیون فوتبال مؤید این موضوع است، به نظر میرسد مشکل تنها محدود به یک یا دو باشگاه نیست. گزارشها نشان میدهد برخی باشگاهها از جمله سایپا و مس رفسنجان، با وجود داشتن ملیپوشان در ترکیب خود، بدهیهایی حدود ۵۰ تا ۶۰ میلیون تومان به بازیکنان دارند؛ مبالغی که حتی به اندازه حقوق ماهیانه یک کارمند معمولی هم نیست.
این وضعیت حس بیاعتمادی و نارضایتی را میان بازیکنان بهوجود آورده و نشان میدهد که حمایت برخی باشگاهها از تیمهای فوتسال زنان بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد تا واقعی. بسیاری از این باشگاهها با برگزاری مراسم و انتشار تصاویر تمرینی سعی در نمایش حمایت خود دارند، اما در عمل نه پرداختها منظم است و نه برنامهریزی حرفهای وجود دارد.
نبود مدیریت اصولی و تأخیر در پرداخت دستمزدها باعث شده بازیکنان بین تعهدات باشگاهی و ملی خود سردرگم شوند. مشکلاتی مانند تعویق اردوها، کمبود امکانات تمرینی و نبود مربیان متخصص نیز مسیر حرفهای شدن فوتسال زنان را دشوارتر کرده است.
با وجود تمام این چالشها، فوتسال زنان ایران همچنان در مسیر رشد قرار دارد. آنچه اکنون اهمیت دارد پایبندی باشگاهها و مسئولان به تعهدات مالی و مدیریتی است. حمایت واقعی یعنی پرداخت بهموقع حقوق، فراهمکردن امکانات تمرینی مناسب و ایجاد امنیت شغلی برای بازیکنان و مربیان.
فوتسال زنان ایران ثابت کرده است که ظرفیت رقابت در سطح جهانی را دارد. با کمی توجه بیشتر و رویکردی حرفهای از سوی باشگاهها و فدراسیون، این رشته میتواند آیندهای حتی درخشانتر از امروز داشته باشد؛ آیندهای که در آن حمایت از بانوان ورزشکار تنها در شعار خلاصه نشود.