ریحانه کردی: مصدومیتم به دلیل فشار اردو و سفرهای فرسایشی بود
این پایان راه نیست، قویتر از قبل بازمیگردم
محمدرضا رحیمپور
روزنامهنگار
ریحانه کردی کاپیتان تیم ملی دختران زیر ۲۰ سال، این روزها به دلیل مصدومیت رباط صلیبی از میادین دور مانده است. او در گفتوگویی صمیمانه با ایران ورزشی، از سختیهای این دوران، تجربههای اخیر و امیدهای آیندهاش صحبت میکند.
ریحانه در ابتدای صحبت با اشاره به روزهای اخیر گفت: «من امروز حدود سیزده روز است عمل کردم. مصدومیت ACL واقعاً شوک بزرگی بود، هم برای خودم و هم برای اطرافیان، مخصوصاً بعد از عملکرد خوبی که در مسابقات انتخابی المپیک داشتم. واقعاً انتظارش را نداشتم. وقتی صبح و عصر زندگیات روی چمن و در تمرین و مسابقه بگذرد، دوری از فوتبال خیلی سخت است. نشستن در خانه برایم طاقتفرساست، اما قبول دارم که قسمت و حکمت خداست. امیدوارم هرچه زودتر برگردم؛ نه فقط برگردم، بلکه قویتر و آمادهتر از قبل باشم.»
ریحانه درباره فشار روحی بعد از چنین مصدومیتی توضیح داد: «وقتی رباط پاره میشود، علاوه بر درد جسمی، فشار روانی بزرگی روی ورزشکار میآید. باید خیلی ذهن قوی داشته باشی تا تحمل کنی. تصور کن یک ماه نتوانی پایت را بالا بیاوری یا مجبور باشی با عصا حرکت کنی. اینجاست که ایمان و اراده اهمیت پیدا میکند.»
او درباره علت مصدومیت توضیح داد: «خیلی از بازیکنان ما به خاطر اردوهای فشرده و نبود امکانات کافی دچار پارگی رباط شدند. خود من هم فشار زیادی را تحمل کردم. در همان بازی اول مشخص بود که بدنم تحت فشار است. نه ریکاوری درستی داشتیم و نه زمان کافی برای استراحت. بعد باید سریع برای بازی بعدی آماده میشدیم. شرایط آبوهوا و زمین هم برای ما سخت بود. پروازهای طولانی هم مزید بر علت شد؛ از ایران به دبی و بعد هفت ساعت انتظار در سالن فرودگاه دبی و دوباره پرواز 8،9 ساعته به مالزی. همه اینها روی بدن اثر گذاشت. جتلگ باعث شد حتی خوابم بههم بریزد. من عملاً شبها بیدار میماندم.»
ریحانه در ادامه از کمبودهای پزشکی در اردوها گلایه کرد: «پزشک داشتیم، ولی کافی نبود. دو پزشک برای بیست بازیکن! امکانات ریکاوری درست وجود نداشت. همین موضوعات کوچک، در سطح حرفهای خیلی تعیینکننده میشود.»
او همچنین از بیتوجهی مسئولان پس از مصدومیت گفت: «پیگیری از طرف فدراسیون خیلی کم بود. همه کارهای درمان و عمل را خودم انجام دادم. حتی حس میکردم یک جور بیمهری در حقم شده. اما خب، مجبوریم خودمان قویتر باشیم.»
ریحانه با حسرت یادآوری میکند که امسال فصل ویژهای برایش بود: «حس میکردم امسال میتوانم ثمره چند سال تلاش و سختی را بچینم. پیشنهادهای خوبی از ایستا، پرسپولیس، ایلام و سایر تیمها داشتم اما مصدومیت این فرصت را گرفت. با این حال مطمئنم باز هم برمیگردم. ما در فوتبال زنان استعداد کمی داریم، همین تعداد محدود را هم باید بتوانیم حفظ کنیم.»
او با اشاره به بازی مقابل ژاپن میگوید: «وقتی روی نیمکت مصدوم شدم، حال روحیام خیلی بد بود. حتی فکر کردم دوباره به زمین برگردم. اصلاً باورم نمیشد چنین چیزی برایم رخ دهد. شب قبل از بازی دیده بودم خیلی از بازیکنان به اتاق پزشک میروند و نگران شده بودم. بعد از برگشت به ایران هم فکر میکردم یک کشیدگی ساده است، اما در نهایت مشخص شد نیاز به جراحی دارم.»
در بخشی دیگر از گفتوگو، او به فضای مجازی و انتقادها بعد از شکست مقابل ژاپن اشاره میکند: «ما بعد از آن بازی تحت فشار شدیدی در شبکههای اجتماعی بودیم. پیامها و کامنتهای منفی خیلی روحیه تیم را خراب کرد. درحالی که همه میدانند فاصله ما با ژاپن زیاد است. من میگویم اگر بتوانیم این فاصله را از ۱۱ گل به ۴ گل کاهش بدهیم، خودش یک پیشرفت بزرگ است.»
ریحانه درباره لیگ امسال هم نظر داد: «لیگ امسال جذاب است. تیمهایی مثل پرسپولیس و گلگهر خیلی خوب بستهاند. چه در بالای جدول و چه پایین، رقابت نزدیک شده. این برای پیشرفت فوتبال بانوان خیلی خوب است.»
او از علاقه شخصیاش به فوتبال مردان و زنان دنیا هم گفت: «من پرسپولیسیام و بازیها را دنبال میکنم. حتی وقتی مساوی میکنند عصبی میشوم! فوتبال زنان اروپا را هم نگاه میکنم. مثلاً همین بازی منچستر و یک تیم نروژی در لیگ قهرمانان را دیدم.»
او مصمم و امیدوار سخنش را اینطور تمام میکند: «این پایان راه نیست. من برمیگردم، قویتر از قبل. مطمئن باشید خبرهای خوبی در راه است.»
ریحانه در پایان به حمایت تماشاگران زن اشاره کرد: «انتظار داریم خانمها هم بیشتر به ورزشگاه بیایند. حضورشان جو بازی را عوض میکند. یادم هست وقتی با ملوان بازی داشتیم، وقتی تماشاگران حضور داشتند، فضا فوقالعاده بود. امیدوارم این اتفاق بیشتر بیفتد.»