میتوانیم برای قهرمانی لیگ برتر بجنگیم
سارا قمی: دستمزد یک نیمکتنشین مرد برابر قرارداد کل تیم بانوان است
سارا قمی، کاپیتان نامآشنای تیم بانوان ملوان و یکی از چهرههای ماندگار فوتبال زنان ایران است. او که سال ۱۳۶۶ در خمام متولد شده، بیش از یکدهه با پیراهن ملوان درخشیده و سالها بازوبند تیم ملی فوتبال بانوان را نیز بر بازو بسته است. وی در گفتوگویی از مسیر فوتبالی خود، چالشهای پیش روی فوتبال زنان و امیدهای آینده سخن میگوید: «من سال ۷۹ فوتسال بازی میکردم، اما وقتی در سال ۸۳ ملوان تصمیم گرفت تیم بانوان تشکیل دهد، در تستها شرکت کردم و از همانجا فوتبال حرفهای من آغاز شد. سالهای اول سخت بود؛ خیلیها میگفتند «دختر را چه به فوتبال» و نگاههای سنگینی وجود داشت. اما در انزلی شرایط فرق میکرد. اینجا زن و مرد عاشق ملواناند و همین عشق باعث شد فوتبال بانوان خیلی زود پذیرفته شود. بارها اتفاق افتاد که پنجهزار نفر برای تماشای بازیهای ما آمدند و همین موضوع فوتبال بانوان ایران را با نام ملوان پیوند زد.»
وی ادامه داد: «من بیش از ۱۵ سال با پیراهن ملوان بازی کردم. پنج سال از این تیم دور بودم، اما بازگشت به ملوان برایم مثل بازگشت به وطن بود. همیشه گفتهام حسی که در بازیهای ملوان دارم، در هیچ تیم دیگری تجربه نکردهام. من در ملوان بزرگ شدم، قوی شدم و همانجا «سارا قمی» شدم. تفاوت فوتبال زنان و مردان بسیار زیاد است. نخست امکانات؛ فوتبال مردان پخش تلویزیونی دارد، اسپانسر جذب میکند و سرمایه وارد میشود. در مقابل، فوتبال بانوان دیده نمیشود و هزینهها از جیب مدیران پرداخت میشود. درباره دستمزد هم باید بگویم دستمزد یک بازیکن مرد نیمکتنشین در لیگ برتر، با کل قرارداد یک تیم بانوان برابری میکند. این واقعیت تلخی است که باید پذیرفت.»
کاپیتان ملوان در خصوص بزرگترین مشکلات این تیم در عرصه بانوان توضیح داد: «بزرگترین مشکل بانوان ملوان همیشه مسائل مالی بوده است. در انزلی خبری از اسپانسرهای صنعتی بزرگ نیست، بر خلاف باشگاههایی مثل سپاهان یا گلگهر که شرایط پایدار دارند. این موضوع باعث میشود حتی در جمعکردن تیم هم مشکل داشته باشیم. با این حال، اگر یک حامی مالی قوی وارد شود، مطمئنم میتوانیم برای قهرمانی بجنگیم و روی سکو برویم.»
وی در پایان افزود: «به دخترانی که علاقهمند به فوتبال هستند، میگویم امروز شرایط بسیار بهتر شده است. وقتی ما شروع کردیم، فوتبال بانوان در ایران ناشناخته بود و پر از چالش. برای یک تمرین مجبور بودیم سه ساعت در مسیر باشیم. اما حالا اوضاع تغییر کرده است. اگر کسی فوتبال را واقعاً دوست داشته و پشتکار داشته باشد، قطعاً به آرزوهایش خواهد رسید.»