زندگینامه ابراهیم جوادی پیشکسوت کشتی ایران منتشر شد
سلطان لاغراندام
محسن وظیفه
روزنامهنگار
مراسم رونمایی از کتاب زندگینامه ابراهیم جوادی پرافتخارترین کشتیگیر سبکوزن تاریخ ایران با حضور همتیمیهای سابق او برگزار شد. منصور برزگر، محمدابراهیم سیفپور، علیاکبر حیدری و محسن فرهوشی از دوستان و همتیمیهای سابق ابراهیم جوادی در این مراسم حضور داشتند. ابراهیم جوادی قهرمان پرآوازه کشتی ایران در وزن 48کیلوگرم که حالا در 82سالگی افتخارآفرینی او به همت فدراسیون کشتی تبدیل به کتاب شد.
ابراهیم جوادی با وجود جثه کوچک و وزن بسیار کمش اما افتخار بزرگی را رقم زده که نه کسی قبل از خودش به آن رسیده بود و نه بعد از او کسی توانست آن را تکرار کند. شاید بتوان حمید سوریان در کشتی فرنگی را تنه به تنه او دید که هفت طلای جهان و المپیک را در کشتی فرنگی کسب کرد اما حمید هم در وزن 57کیلوگرم به این افتخارات رسید. در کشتی آزاد هیچکس نتوانست به او نزدیک شود. ابراهیم جوادی از سال 1967 کشتی را برای رسیدن به تیم ملی شروع کرد اما چندان موفقیتآمیز نبود: «سال 1967 در انتخابی باختم اما گفتم دیگر نمیگیرم. به زور یک سال دیگر هم ماندم اما سال 1968 هم کشتی را باختم اما اینبار بهخاطر پایین بودن وزنم باختم. وزن اول 52کیلوگرم بود و من 46 یا 47 کیلوگرم وزن داشتم. بعد از این باخت دیگر تصمیم گرفتم بروم دنبال زندگی و رفتم ازدواج کردم.»
همیشه همینطور بوده آدمهای بزرگ با یک اتفاق ساده و معمولی بزرگی خودشان را نشان دادند. یک اتفاق او را دوباره برگرداند و باعث شد تا تاریخ را از نو بنویسد. ابراهیم جوادی ازدواج کرده بود و دنبال زندگیاش بود اما محمدعلی خجستهپور با او تماس میگیرد و میگوید اوزان تغییر کرده و برگرد: «اوزان کشتی تغییر کرد و وزن ۴۸کیلوگرم اضافه شد و من با کمک محمدعلی خجستهپور دوباره به کشتی برگشتم. هر چه هم یاد گرفتم از مرحوم خجستهپور بود.»
این شد شروع یک قهرمان افتخار آفرین؛ 1969، 1970، 1971 و 1973 او چهار بار پیاپی قهرمان جهان شد. سال 1972 هم برنز المپیک مونیخ را به دست آورد. این همه افتخارآفرینی در پنج سال پیاپی از هر کسی برنمیآید. آنهم در شرایطی که او صاحب فرزند هم شده بود و خانه برای زندگی هم نداشت: «برای پول کشتی نمیگرفتم. مستأجر بودم و درآمد هم نداشتم اما کشتی را یک لحظه هم رها نکردم. کسب چهار مدال در آن زمان و با آن امکاناتی که ما داشتیم واقعاً سخت بود. الان اوضاع کشتی قابل قیاس نیست با آن موقع. من واقعاً حرص میخورم وقتی میبینم بچهها میبازند. یکبار مصاحبه کردم و گفتم امکاناتی که الان داریم در تاریخ بینظیر است اما به من خرده گرفتند که یعنی زمان شاه اینجوری نبود؟ نه آقا واقعاً اینگونه نبود.»
نکته جالب توجه در این مراسم حضور قهرمانان کشتی بود. موضوعی که واکنش ابراهیم جوادی را هم در پی داشت:«تحت تأثیر مرام و معرفت همتیمیهایم قرار گرفتم. بچه بودم که کشتیهای ابراهیم سیفپور را میدیم و همیشه آرزو داشتم یک بار هم روزنامهها از من بنویسند. ۱۶ سالگی وارد کشتی شدم. شبانه درس میخواندم، در کنارش کار هم میکردم و تمرین کشتی هم میرفتم.»
اوضاع کشتی در تاریخ بینظیر است
منصور برزگر:حق جوادی را خوردند
سرمربی سابق تیم ملی کشتی آزاد اوضاع کشتی را در تاریخ این ورزش بینظیر خواند. منصور برزگر پیشکسوت کشتی ایران که به احترام ابراهیم جوادی در این مراسم حاضر شده بود، گفت: «راست گفتند، هر آنکه از دیده برفت از دل برود. اگر خبرنگاران از قهرمانان کشتی ننویسند، تمام این قهرمانان گذشته از خاطرهها میروند. به همین دلیل تشکر میکنم از فدراسیون کشتی که بهدنبال چاپ زندگینامه قهرمان است. این کتابها برای آیندگان است.»
برزگر در ادامه با تمجید از عملکرد علیرضا دبیر در فدراسیون کشتی ادامه داد: «متأسفم برای مسئولان کشور که با تصمیمات خود باعث بهوجود آمدن مشکلات زیادی شدند اما در عین حال خوشحالم که علیرضا دبیر رئیس فدراسیون است چرا که همه چیز را خوب میداند. چون کارشناس این ورزش است اما درد کشور این است که هیچکس سر جای خودش نیست. طرف با مدرک فیزیک وزیر کشاورزی شده. یا اصلاً درس نخوانده اما مسئولیت گرفته. این تصمیمات باعث شده تا کشور آسیب ببیند. لطفاً هر کسی را سر جای خودش بنشانید.»
منصور برزگر سرمربی اسبق تیم ملی کشتی درباره پیشنهادی که برای ریاست فدراسیون کشتی داشت، تأکید کرد: «خدا بیامرزد آقای غفوریفرد را، ایشان یک بار آمد سازمان آب سر تمرین و پیشنهاد داد که رئیس فدراسیون شوم اما گفتم نیاز است که فردی رئیس فدراسیون باشد که روابط بینالملل را بداند.» او درباره خاطراتی که با ابراهیم جوادی دارد، گفت: «با ابراهیم جوادی خاطرات زیادی دارم. المپیک مونیخ سرمان را میبریدند؛ بهتر از این بلایی بود که سرمان آوردند. اگر حقخوری نبود او طلای المپیک را میگرفت.»
برزگر ادامه داد: «حق ابراهیم جوادی در آن المپیک را خوردند. در جهانی تهران تصمیم گرفت دیگر کشتی نگیرد، اما دوباره به کشتی برگشت. سال ۱۹۷۴ تیم اصلی را به جهانی اعزام نکردند، گفتند بازیهای تهران مهمتر است. او بهراحتی پرافتخارتریـــــــــــــن سبکوزن تاریخ نشده است.»