کارنامه پنج ساله میکل آرتتا
همچنان در انتظار جام
سیدعلی بلندنظر
خبرنگار
میکل آرتتا پنجمین سال حضورش را روی نیمکت آرسنال جشن گرفت اما هنوز نمی‌توان درباره عملکرد این دوره قضاوت کاملی داشت. نباید فراموش کنیم وقتی آرتتا در 20 دسامبر 2019 به عنوان مربی آرسنال انتخاب شد، تیم شرایط خوبی نداشت. بازی‌های پرفراز و نشیب تیم زیر نظر اونای امری مقامات باشگاه را مجاب کرد او را کنار بگذارند اما حالا آرسنال یک قهرمانی در جام حذفی انگلیس به دست آورده و دو بار مدعی جدی قهرمانی بوده است.
نکته‌ای که به نظر می‌رسد خیلی‌ها به آن توجه نکرده‌اند این است که 20 سال طولانی‌ترین روند بدون قهرمانی تیم در دوران پس از جنگ جهانی است. آخرین‌بار که توپچی‌ها قهرمان شده‌اند با تیم شکست‌ناپذیر سال 2004 بود. آرسنال در دهه 50 قهرمان شده بود، در سال 1971 دبل کرد، در سال‌های 1989 و 1991 زیر نظر جرج گراهام قهرمان شد و بعد آرسن ونگر سه قهرمانی لیگ برتر به دست آورد.
بنابراین نباید روی ناکامی‌های تیم پرده انداخت به این بهانه که تیم در حال بازسازی است. آرتتا وضعیت باشگاه را متحول کرده اما از آرسنال انتظار می‌رود جام ببرد.
برای مثال، آرتتا خوش‌شانس بود که به دلیل پاندمی کرونا هواداران در ورزشگاه امارات نبودند وقتی برنلی تیمش را در دسامبر 2020 شکست داد. این بدترین نتیجه تیم با آرتتا بود و بعد از آن بود که تیم رو به جلو حرکت کرد، اما قضاوت از همان‌جا شروع می‌شود.
آرتتا عملکردی فوق‌العاده در بازسازی تیم داشته و خودباوری و جایگاه تیم را بالا برده، در دو فصل اخیر تنها منچسترسیتی استثنایی پپ گواردیولا می‌توانست این تیم را در کورس قهرمانی از نفس بیندازد و از همین‌جا ناامیدی شروع می‌شود.
این فصل فرصت خوبی است برای اینکه جای سیتی را بگیرند و حالا دوباره کم آورده‌اند. این شاید به خاطر سیاست‌های جذب در فصل نقل و انتقالات تابستانی باشد. اولویت آنها به خدمت گرفتن یک بال چپ بود و باید با یک مهاجم تیم را تقویت می‌کردند. در عوض، بال چپی خریدند که تا اینجا زیاد مصدوم شده و یک هافبک با ذهنیت دفاعی. ریکاردو کالافیوری و میکل مرینو بازیکنان خوبی هستند اما آنچه آرسنال واقعاً می‌خواست، نیستند.
آرسنال بیش از حد به ضربات شروع مجدد وابسته است و در رسیدن به گل در جریان بازی مشکل دارد. بشدت به بوکایو ساکا وابسته هستند ضمن اینکه مارتین اودگارد یک کلاس بالاتر از بقیه است. آرتتا همیشه به آمار مالکیت، ضربات به سمت دروازه حریف و موقعیت‌های انتظار گل اشاره می‌کند اما اینکه چرا وقتی تیمش نمی‌برد، به این آمار می‌پردازد، قابل درک نیست. در واقع برای رسیدن به جواب در مقابل یک پاسخ روشن بهانه‌تراشی می‌کنند: چرا تیم شما برنده این بازی نشد؟
آرسنال قطعاً زیر نظر آرتتا در مسیر پیشرفت است اما اگر نتوانند در این فصل به یک جام مهم برسند، فشار مضاعفی را متحمل می‌شوند. بعضی هواداران صبرشان تمام شده و بعد از توقف بدون گل هفته قبل مقابل اورتون این را نشان دادند، چون می‌توانستند با پیروزی برابر تیم شان دایچ، فاصله‌شان با لیورپول صدرنشین را کاهش دهند. آنها این فصل نتیجه و جام می‌خواهند اما آرسنال اصلاً به خوبی فصل قبل نیست و خطر عقبگرد را احساس می‌کند.
گفته شد شروع ضعیف آرسنال به خاطر مصدومیت‌ها، محرومیت‌های ناعادلانه و البته بیش از حد بازی‌های خارج از خانه است و به خاطر اینکه در ماه دسامبر زیاد مجبور نیستند لندن را ترک کنند، نتایج بهتر می‌شود اما در دربی مقابل فولام امتیاز از دست دادند و بعد در خانه برابر اورتون. شاید بتوان یک فصل ناامیدکننده را در یک پروژه بزرگ پذیرفت اما نباید به خاطر موفقیت‌های کوچک جشن گرفت؛ هواداران انتظارات خود را بالا برده‌اند.