دوری از خودتخریبی در استقلال
وصال روحانی
روزنامه‌نگار
پیتسو موسیمانه، سرمربی اهل آفریقای جنوبی آبی‌های تهرانی بعد از شکست 3-1 تیمش مقابل خیبر طوری از آنها انتقاد و به‌گونه‌ای پیرامون تیمش صحبت کرد که تو گویی یک کارشناس بی‌طرف است. موسیمانه به عنوان یک مربی پرتجربه باید می‌دانست که این حجم عظیم از انتقادات فنی از شاگردان جدیدش بیش از آنکه آنها را بترساند یا تهییج کند، باعث دور شدن هرچه بیشتر فکری و عملی بازیکنان از او می‌گردد و احساس ناخوشایندی را نسبت به او در جمع نفرات تیم و شاید کل باشگاه به وجود می‌آورد. هیچ بازیکنی در هیچ جای جهان و در هیچ تیمی برای مربی‌ای که دوستش ندارد، سنگ تمام نمی‌گذارد و در آن صورت نه‌تنها کیفیت فنی تیم ارتقا نمی‌یابد بلکه پایین هم می‌آید و موجبات ناکامی‌های بعدی را هم فراهم می‌آورد. موسیمانه اگر تدبیر بیشتر و تعقل بهتری را ضمیمه کارش می‌کرد، به جای آن انتقادات بنیان‌برافکن، به انتقادهای نرم و کوچک اکتفا می‌کرد و شاگردانش را به مثبت‌اندیشی سوق می‌داد اما حالا که گفته است: «استقلال ضعیف‌ترین تیمی است که تا به حال سرمربی آن بوده‌ام.» آنها را به کلی از دور و بر خود تارانده و کاری کرده که بازیکنان استقلال در نهان از او دلگیر شوند. این عبارت موسیمانه هم مبتنی بر اینکه؛ «در سیستم کاری من هیچ کس در حاشیه امنیت نیست و اگر لازم باشد، هر نامداری را کنار می‌گذارم.» بیش از آنکه حالت یک هشدار مؤثر و عامل بیداری‌بخش را برای بازیکنان داشته باشد، تهدیدی نشان می‌دهد که بیگانگی بین سرمربی و بازیکنان را تشدید و آنها را از تبدیل شدن به گروهی واحد و یک‌دست دور می‌کند. معلوم نیست این‌گونه اظهارات تا چه میزان بر نتیجه دیدار پنجشنبه آبی‌های تهرانی اثرگذار خواهد بود اما شکی نیست که این قبیل حرف‌ها، راهی برای یک تدارک روحی درست نیست.