ثبات حلقه گمشده قهرمانان فوتبال ایران
جدایی 12 سرمربی قهرمان
ایلیا بهزاد اول
روزنامه‌‌نگار
با اوج گرفتن اخبار در خصوص جدایی اوسمار ویرا از پرسپولیس پس از کسب عنوان قهرمانی با سرخ‌ها، بار دیگر مسأله بی‌ثباتی نیمکت‌ها در فوتبال ایران حتی با وجود موفقیت مطرح می‌شود. در ۲۲ دوره لیگ برتر ایران، ۱۲ سرمربی تیم‌های قهرمان یا در ابتدای فصل پس از قهرمانی از تیم خود جدا شده‌اند و یا در نیم‌فصل اول، به دلایل مختلف مثل مشکلات مدیریتی، نتایج ضعیف و یا پیشنهادات بهتر از تیم موفق خود جدا شده‌اند. تغییر سرمربی و کادر فنی در تیم‌های بحران‌زده، اتفاقی عجیب و دور از انتظار نیست اما وقتی که تیم‌های موفق فوتبال ایران در این ابعاد دست به تغییر سرمربی خود می‌زنند، نتیجه آن چیزی جز بی‌ثباتی و کاهش کیفیت فنی لیگ برتر نخواهد بود.
این آمار وقتی جالب توجه است که بدانیم برای مثال در لیگ برتر انگلیس، تنها دو بار در ۳۱ فصل گذشته سرمربی تیم قهرمان از تیمش در ابتدای فصل جدا شده است که همین نشان از ثبات نیمکت‌ها در سطح اول فوتبال جهان دارد. می‌توان به جرأت گفت که موفق‌ترین مربیان فوتبال ایران در سال‌های اخیر، امیر قلعه‌نویی، برانکو ایوانکوویچ و یحیی گل‌محمدی بوده‌اند که نقطه مشترک همه اینها، ثبات آنها بوده است. تجربه در فوتبال ایران و جهان ثابت کرده که ایجاد فرهنگ فوتبالی و هویت بازی مشخص برای تیم‌های لیگ ممکن نیست مگر با ثبات در رأس کادر فنی. در فوتبال مدرن امروز، یک سرمربی برای جا انداختن تفکرات و تاکتیک‌های خود در یک تیم، نیاز به زمان دارد و محصول کار فنی مربیان معمولاً پس از یک یا دو فصل برداشته می‌شود. در فوتبال ایران اما خبری از ثبات روی نیمکت تیم‌ها و شکل‌گیری هویت فنی درون زمین نیست و شاید همین موضوع، یکی از دلایل کاهش سطح کیفی فوتبال ایران و عملکرد ضعیف نمایندگان لیگ برتر در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا باشد. البته باید به این موضوع نیز توجه داشت که برخی سرمربی‌ها به دلیل اینکه در باشگاه‌های خود همواره قهرمان باقی بمانند، گاهی اقدام به جدایی از تیم‌های خود می‌کنند اما در ظاهر ماجرا طور دیگری به نظر می‌آید و افکار عمومی تصور می‌کنند مدیران دست به این تغییرات می‌زنند.