تلألو بیکرانی که محو شد سقوط «مرد همیشه شماره یک»
وصال روحانـی
روزنامه نگار
صحبت درباره علیرضا بیرانوند بر اساس آنچه در فصل جاری از او دیده شده، به کار بسیار سختی تبدیل شده است. نیمه پر لیوان به ما می‌گوید او در جام ملت‌‌های آسیای 2023 در خاک قطر دست‌کم دو بازی را براساس قوه ذاتی‌اش شخصاً برای ما درآورد و این دو دیدار مقابل امارات و سوریه بود. در بازی با امارات اگر او ضربه پنالتی حریف را مهار نمی‌کرد، ممکن بود ایران برنده بازی نشود و در مسابقه با سوریه هم که کار پس از تساوی به ضربات پنالتی کشید، علی بیرو با مهار یک ضربه سوری‌ها جواز صعود ما را به یک‌چهارم نهایی صادر کرد.
سقوط از برج عاج
اما در همان جام ملت‌ها، بیرانوند دو- سه گل بسیار بد و مبتدیانه مقابل فلسطین، ژاپن و قطر خورد و دو- سه «سوتی» بزرگ داد و اگر خوش‌اقبال نبود، چهار- پنج گل مسلم دیگر را هم در دیدارهای مورد بحث می‌خورد و آمارش را مدیون حمله‌وران تیم‌های حریف است که دقت لازم را در ضربات نهایی نداشتند. در صحنه‌های داخلی و در دل لیگ برتر فوتبال کشور هم با اینکه پرسپولیس فقط با 3 امتیاز اختلاف در رده دوم جدول نشسته، اما تعداد اشتباهات عمده و کمرشکن وی اصلاً کم نبوده است. علی بیرو در آشفتگی ذهنی که در جریان چند مسابقه از او دیده شده، حتی «گل به خودی» هم زده است که جدیدترین مورد آن جمعه شب طی پیروزی 2-4 قرمزهای تهرانی مقابل فولاد خوزستان رؤیت شد. از آنجا که دیگر گل فولاد هم محصول اشتباه خود پرسپولیسی‌ها و «یک گل به خودی» توسط عبدالکریم حسن مدافع چپ جدید و قطری آنان بود، شاید برخی ناظران و بعضی هواداران گاف تازه و بزرگ علی بیرو را کوچک شمرده و به آن بهای چندانی ندهند اما واقعیت مسلم و حقیقت روشن این است که بیرانوند امسال از برج عاج فروغلتیده و به درجات یک دروازه‌بان عادی تنزل کرده است.
خبری از یک «پیش برنده» نیست
علی بیرو برخلاف گذشته انتخاب نخست و بدیهی برای واپسین سنگر تیم ملی هم به حساب نمی‌آید و حاشیه امنیت بزرگی را که در رقابت با سیدحسین حسینی و سیدپیام نیازمند برای خود حس می‌کرد، ناگهان محوشده می‌بیند. با شرایط فعلی و از بین رفتن فاصله فوق حالا می‌توان محمدرضا اخباری و امیر عابدزاده را هم در رقابت دروازه‌بانان خواهان پیراهن ثابت تیم ملی از نو حاضر دید و هر کس در این کورس برنده شود و هر فرجامی را که بر این قضیه قائل باشیم، دیگر یک «برنده از پیش» با نام علیرضا بیرانوند را در این صحنه پیش روی خود نمی‌بینیم. مردی که وقتی در نفت تهران چهره شد و باشگاه‌های بزرگ در پی او روان شدند، پرسپولیس را به عنوان پایگاه جدید فعالیت‌هایش برگزید و اگر کلین‌شیت‌های متعدد او در کار نبود، جام‌های پرتعدادی که طی 8-7 سال اخیر به اردوی قرمزها سرازیر شده، به این شکل روی هم جمع نمی‌شدند و تلألو نام پرسپولیس را به حدی که اینک می‌بینیم و یادگار دیگر ایام طلایی آنها در سنوات گذشته است، نمی‌رسانند.
بهترین بیلان‌ها در «جام 2018»
نمایش‌های بیرانوند در جام جهانی 2018 هنگامی که پنالتی کریس رونالدو را گرفت و اسپانیا را به زدن یک تک گل خوش‌اقبالانه محدود کرد، از بهترین نمایش‌های انفرادی بود که از یک سنگربان کشورمان در این سطح متعالی از فوتبال دنیا رؤیت شده است. او در سه دیداری که در خاک روسیه با مراکش، پرتغال و اسپانیا داشتیم، فقط دو گل خورد و بارها با قوه تشخیص عالی و بازی‌خوانی چشمگیر و البته فیزیک مناسب و شجاعت ذاتی‌اش به دل ماجراهای جاری در محوطه جریمه می‌زد و خطرات برخاسته از سوی حریفان را خنثی می‌کرد. در ادوار قبلی و بعدی (2022) جام‌های جهانی توپ‌های بسیار بیشتری از خط دروازه ما عبور کرده و هرگز واپسین سنگر یوزها آنقدر با استحکام جلوه نکرده بود که در جام 2018 به چشم خورد. می‌توان چشم‌ها را بست و آینده‌ای را آرزو کرد که در آن علی بیرو یک بار دیگر در قالب همان دروازه‌بانی قرار گیرد که در 10 سال اخیر دیده‌ایم و در اکثر موارد به داشتنش بالیده‌ایم؛ مردی که به سختی و بسیار کم تسلیم حوادث و خطرات موجود می‌شود.