تیم ملی واقعی شمایید
سعید آقایی
روزنامه‌نگار
دبی این روزها پایتخت فوتبال است. سواحل دبی و لابه‌لای ماسه‌های خوشرنگ و لعاب مشتی بچه یوز طنازی می‌کنند و حریفان را به نیش می‌کشند. حریفانی تا بن دندان مسلح که برای جام و قهرمانی از قبل نقشه کشیده بودند. جام جهانی فوتبال ساحلی بدل به جولانگاه درخشش ستاره‌های بی‌ادعای فوتبال ایران شده. ستاره‌هایی بی‌تکلف که روی شن‌های روان ساحل دبی عرق می‌ریزند، جان می‌کنند و با دلبری چشم‌ها را خیره کرده‌اند. ساحلی‌بازان این روزها بدل به چشم و چراغ فوتبال ایران شده‌اند. آنها که بدون هیاهو و بدون غوغاسالاری تنها روی موفقیت تمرکز کرده‌اند و هیچ مطالبه‌ای ندارند. ستاره‌هایی که شاید نام آنها را کسی نداند اما بالا بردن پرچم ایران و شادی قاطبه مردم تنها هدف آنهاست؛ ستاره‌هایی خاموش اما درخشان، موفق اما بی‌ادعا، جذاب اما بدون حاشیه. این همان تیم ملی واقعی است که دوستش داریم و عاشقانه به آن دل بسته‌ایم.
تیمی به شدت غرورانگیز و تماشایی که اسپانیا را به شکلی دراماتیک زمینگیر می‌کند و آرژانتین مدعی را به زانو درمی‌آورد. برای ما که زیاده‌خواهی‌های تیم ملی فوتبال را دیده‌ایم و با مطالبه‌گری ستاره‌های نچسب و پوشالی به مرز جنون رسیده‌ایم، تماشای این تیم دوست‌داشتنی و ستاره‌های خاموشش ما را سر ذوق می‌آورد. رفتار بی‌ادعا و دوست‌داشتنی ستاره‌های خاموش که هیچ ردی از طلبکاری یا زیاده‌خواهی از آنها نمی‌بینیم. آنچه که در قیاس با رویکرد ستاره‌های پرمدعا و ناکام تیم ملی فوتبال نیست. آنها که هیچ دستاوردی نداشته‌اند و عملکردشان در تیم ملی در تمام این سال‌ها تقریباً «هیچ» بوده اما برای این هیچ، قراردادهای چند 10 میلیاردی می‌بندند، سکه و دلار پاداش می‌گیرند و حواله واردات خودرو می‌خواهند. برای ما که همین هفته پیش با شکست تلخ و نوبرانه برابر قطر در نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا سرخورده شده‌ایم و با ادعای متفرعنانه «ما بهترین نسل فوتبال ایران هستیم» از سوی یکی از ستاره‌های قلابی تیم به مرز جنون رسیده‌ایم، تیم فوتبال ساحلی یک دلخوشی عاشقانه است؛ یک عشق جذاب که واژه «ملی» برازنده آنهاست.