چرا دائماً در لیگ قهرمانان کم می‌آوریم؟
سپاهان؛ جدیدترین نماد سهل‌انگاری
وصال روحانـی
روزنامه نگار
بازگشایی لیگ قهرمانان فوتبال آسیا بعد از توقفی 80 روزه صرفنظر از هر نتیجه‌ای که سپاهان در پایان دو دیدار رفت و برگشت خود با الهلال عربستان می‌گیرد، این نکته مهم را دوباره در مرکز توجه قرار می‌دهد که به چه سبب 32 سال است از کسب عنوان قهرمانی این مسابقه‌ها محروم مانده‌ایم. شدت و غلظت این سؤال با احتساب ناکامی اخیر تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا که دوری ما را از این جام 47 ساله کرد، بیشتر از گذشته شده و هواداران فوتبال بیش از پیش می‌پرسند که چرا فقط هر سال حجم و تعدد ناکامی‌های ما فزون‌تر از گذشته می‌شود. این ناکامی‌ها البته شامل راه نیافتن ما به فوتبال المپیک‌ها هم می‌شود که قدمت آن به 48 سال رسیده است.
برای یافتن پاسخ چرایی تلخکامی‌های مکرر ما در جام باشگاه‌های آسیا باید به چند نکته توجهی بلیغ داشت. یکی از آنها این است که رقبای ما و بویژه غرب آسیایی‌ها در دو- سه سال اخیر به طرز سرسام‌آوری پول خرج می‌کنند و با جذب امثال رونالدو، نیمار، بنزما، نه‌وس و میتروویچ به لحاظ فنی بهتر و بهتر می‌شوند. دلیل دیگر این است که تیم‌های ما معمولاً برای این جام آسیایی همان گونه تدارک می‌بینند که برای لیگ داخلی و سازوکارهای انتخابی‌شان کم و بیش یکسان است. به اینها اضافه کنید کارهای تشکیلاتی و پشتیبانی به اصطلاح لجستیکی باشگاه‌های غرب و شرق آسیا از تیم‌ها و نفرات درون میدان‌شان، حال آنکه در باشگاه‌های ما کم نداشته‌ایم در سنوات معاصر که سرمربی، سایه مدیر باشگاهش را با تیر می‌زند و مدیرعامل هم چشم دیدن مربیان و برخی بازیکنان را ندارد.
سپاهان که پنجشنبه شب با تأثیرپذیری از عوامل فوق و البته فرصت‌سوزی‌های آشکار و داشتن خلل‌هایی متعدد در خط دفاعی‌اش بازی رفت مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا را 1-3 به الهلال واگذار کرد و شانس‌های خود برای جبران در دیدار برگشت را بشدت کاهش داد، اینک جدیدترین نماد ناکامی و دور ماندن از مؤلفه‌های شرکت موفقیت‌آمیز در لیگ قهرمانان به شمار می‌آید. سپاهان البته پرمهره است و در تیم اعزامی ایران به جام اخیر ملت‌های آسیا با داشتن پنج نماینده بیشترین سهم را داشت. با این حال «خارجی»های این تیم در قیاس با نفرات خارجی بسیار توانمندتر الهلال، لشکری بسیار کوچک و ناکافی نشان می‌دهند و پشتیبانی لجستیکی در سپاهان و حمایت تیم بیرون میدان این باشگاه از تیم داخل میدانش اگرچه از سایر باشگاه‌های ایرانی بهتر است اما از نمونه‌های رایج در باشگاه‌های متمول غرب و شرق آسیا بسیار عقب‌تر به نظر می‌رسد.
فوتبال و نتایج آن متأثر از اتفاقات هر مسابقه و فرصت‌های به بار نشسته یا هدر رفته طی یک بازی هم هست اما شانس و اقبال بیشتر به تیم‌هایی روی می‌آورد که سایر ملزومات پیروزی و صعود را برای خود فراهم آورده باشند. چیزی که به نظر می‌رسد امسال هم شامل حال تیم ژوزه مورایس پرتغالی با وجود داشتن نیروی انسانی کافی نشده است و به همین سبب بود که پریشب قادر به حفظ برتری 0-1 اولیه خود مقابل الهلال نشد و با وجود بهره‌مند بودن از خیل حمایت تماشاگران حاضر در «نقش جهان» با دو گل دیرهنگامی که خورد، نیمه بیشتر راه حذف شدن را پیمود و بسیار بعید است که هفته بعد به تراکتور، پرسپولیس و نساجی نپیوندد که پیش‌تر از رقابت‌های امسال کنار رفته بودند و افسوسی تازه را بر دریای افسوس‌های قبلی فوتبال سهل‌انگارمان اضافه نکند.