در حافظه موقت ذخیره شد...
چرا باشگاه‌های اروپایی پول خرج نمی‌کنند؟
سردترین ژانویه تاریخ
سرمایه‌های ته‌کشیده
دلیل اصلی شاید نتیجه مستقیم ولخرجی‌های گذشته باشد. تیم‌های لیگ برتری معمولاً به خاطر درآمدهای هنگفت از حق پخش در نقل و انتقالات سرآمد هستند. در دو تابستان گذشته، رکورد خریدهای تابستانی در لیگ برتر انگلیس دو بار شکسته شده. در تابستان 2022 نزدیک به دو میلیارد پوند خرج کردند و در تابستان اخیر به 4/2 میلیارد پوند رسیدند. اگرچه درآمدهای شگفت‌انگیز تا حدی بر این هزینه‌ها سرپوش می‌گذارد اما قابل درک است که حتی سرمایه لیگ برتری‌ها هم ته بکشد. وقتی شرایط انگلیس اینطور است، بقیه اروپا هم برای برآوردن نیازهای خود با مشکل مالی مواجه هستند.
قوانین سختگیرانه مالی
در گذشته تیم‌های لیگ برتری می‌توانستند بیش از درآمد خود خرج کنند به امید عبور از شرایط بد مالی با مثلاً سهمیه لیگ قهرمانان یا فرار از سقوط. اما دولت انگلیس با قانونگذاری مستقل فوتبالی لیگ برتر را مجاب کرده در قوانین مالی سختگیرانه عمل کند. دو ماه قبل اورتون به دلیل نقض قوانین سود و زیان 10 امتیاز جریمه شد. آنها با یک اتهام دیگر هم مواجه شده‌اند و در این باره تنها نیستند. ناتینگهام فارست منتظر مجازات تخطی از این قانون است و منچسترسیتی 115 مورد تخلف دارد، هر چند رسیدگی به پرونده‌اش خیلی زمانبر است. بر اساس این قانون، باشگاه‌ها نمی‌توانند در یک بازه زمانی سه ساله بیش از 105 میلیون پوند زیان‌ده باشند.
در سایر اروپا هم شاخص‌ترین نمونه از باشگاه‌های متخلف از قوانین مالی یوفا، بارسلونا است که پرونده قطوری دارد و گفته می‌شود اینتر، فینالیست لیگ قهرمانان 900 میلیون دلار بدهکار است.
عقب‌نشینی سعودی‌ها
با شرایط فعلی اروپا، خیلی‌ها امیدوار بودند عربستان سعودی مثل تابستان ولخرجی کند. الاتفاق استیون جرارد از مالکش خواست سرمایه‌گذاری کند بعد از شروع بدی که تیم در ابتدای فصل داشت و در مقابل النصر هشتمین بازی بدون پیروزی‌اش را پشت سر گذاشت. اما حتی با جدایی جردن هندرسون از تیم شهر دمام، الاتفاق در ژانویه ساکت بوده و نماد کل لیگ سعودی بود. اول اینکه در لیگ عربستان تیم‌ها نمی‌توانند بیش از هشت بازیکن خارجی داشته باشند. در تابستان شلوغ گذشته بیشتر این سهمیه‌ها گرفته شد و مثلاً الهلال برای گرفتن رنان لودی از مارسی مجبور شد نیمار مصدوم را از تیمش حذف کند. دوم اینکه تیم‌های سعودی خود را برای یک تابستان داغ دیگر آماده می‌کنند که خیلی از ستاره‌های لیگ برتر مثل کاسمیرو و محمد صلاح به پایان دوران اروپایی فوتبال خود نزدیک می‌شوند. علاوه بر اینها، خروج هندرسون و ناکامی بازیکنانی مثل آیمریک لاپورت و کریم بنزما نگرانی از پایان زودهنگام دوران فوتبالی را برای بازیکنان مطرح پا به سن گذاشته به وجود آورده است.
نبود گزینه‌های مناسب
به اروپا برمی‌گردیم، نداشتن فعالیت نقل و انتقالاتی می‌تواند عوامل دیگری غیر از شرایط مالی داشته باشد مانند نبودن گزینه‌های مناسب برای تیم‌هایی که خوب خرج می‌کنند. میکل آرتتا می‌گوید آرسنال از گزینه‌های هجومی‌اش راضی است اما مشخصاً این تیم از پیش آمدن فرصت جذب مهاجم استقبال می‌کند. چلسی مهاجم نوک می‌خواهد و ایوان تونی در صدر فهرستش است اما او فروشی نیست چون نبود شماره 9 باکیفیت در بازار، برنتفورد را در مذاکره قدرتمند کرده و برای بازیکنشان 100 میلیون پوند می‌خواهند درست به اندازه‌ای که ناپولی برای ویکتور اوسیمن مطالبه می‌کند.
بارسلونا هافبک می‌خواهد اما پیداکردن بازیکنی مستعد با محدودیت‌های مالی این باشگاه ممکن نیست. پاری‌سن‌ژرمن، سلطان خرید، یک مدافع چپ خوب برای جانشینی نونو مندز همیشه مصدوم پیدا نکرده و به ناچار لوکاس برالدو، جوان برزیلی را با 20 میلیون یورو در ابتدای ژانویه خریده است.
چرا ریسک؟
حتی در انتهای جدول لیگ برتر که تیم‌ها به وسوسه مالی یک فصل دیگر بازی در بین بزرگان انگلیس پول خوبی خرج می‌کنند، در این فصل خبری نیست. شفیلدیونایتد که تنها بن بررتون دیاس را از ویارئال قرض گرفته، احساس می‌کند سرمایه‌گذاری سنگین تضمینی برای بقا نیست. لوتون و برنلی هم احتیاط می‌کنند. اولی صعودی غیرمنتظره به لیگ برتر داشت و ترجیح می‌دهد از این فصل نادر نهایت بهره مالی را ببرد. برنلی هم وضعیت مشابهی دارد، ونسان کمپانی فصل قبل روی نیمکت تیم در سطح دوم فوتبال انگلیس درخشید اما این فصل به سختی افتاده است.
این به معنای آن نیست که سه تیم برای بقا نمی‌جنگند، هر سه می‌توانند از سقوط فرار کنند و اگر این اتفاق بیفتد مزد قابل توجهی را از اینکه از ترس به خرید رو نیاورده‌اند، خواهند گرفت.
بازیکنان آزاد
عامل دیگر بازیکنان طراز اولی هستند که قراردادشان رو به پایان است و در تابستان خیلی بهتر می‌شود سراغشان رفت. نفر اول این فهرست کیلیان امباپه است که بعد از سال‌ها گمانه‌زنی و شایعه پراکنی سرانجام به جدایی از پاری‌سن‌ژرمن در پایان این فصل که قراردادش تمام می‌شود، نزدیک شده است. پاریس البته تلاشش را برای حفظ او می‌کند اما امید به جذب یکی از بهترین‌های جهان باعث شده رئال مادرید و لیورپول در ژانویه ساکت باشند تا در تابستان برای جذب فوق ستاره فرانسوی در بهترین موقعیت باشند. خیلی‌های دیگر هم به سال آخر قراردادشان وارد می‌شوند که بیشترشان در بایرن‌مونیخ بازی می‌کنند؛ لروی سانه، یاشوا کیمیش، آلفونسو دیویس و توماس مولر هنوز از امضای قرارداد برای بعد از 2025 سر باز زده‌اند. صلاح لیورپول، کوین دبروین سیتی و فدریکو کیزای یوونتوس هم همینطور مثل سون هئونگ مین و تونی برنتفورد.
در سال‌های اخیر بازیکنان نخبه اختیار آینده‌شان را دست خودشان گرفته و از امضای قرارداد بلندمدت خودداری کرده‌اند. مزیتش معلوم است، نیاز نیست باشگاه‌های متقاضی پول زیادی برای انتقال بپردازند و دست آنها برای انتخاب باز می‌شود. پول قابل توجهی که خودشان و ایجنت‌هایشان بابت این نوع انتقال به دست می‌آورند، مزیت دیگری است.
باشگاه‌ها هم با این واقعیت جدید کنار آمده‌اند، چرا وقت و پولشان را برای انتقال‌های سنتی هدر بدهند، صبر می‌کنند تا مدت قرارداد بازیکنان مورد نظر به اواخرش برسد.
هنوز وقت هست
همه اینها به معنای آن نیست که در ژانویه 2024 هیچ خبری نمی‌شود. مثل هر سال این موقع، یکی دو انتقال کافی است تا بازار راه بیفتد و هنوز وقت هست. شاید کریستال پالاس با توجه به فرم ضعیف اخیر ادی انکتیه را بگیرد و آرسنال پول لازم برای جذب یک مهاجم را به دست آورد. شاید چلسی برای تعادل در حساب و کتابش یکی از ستاره‌ها را به فروش برساند. در همین ژانویه انتقالات قرضی بزرگی صورت گرفته مثل جیدون سانچو از منچستریونایتد به بوروسیادورتموند یا کالوین فیلیپس از منچسترسیتی به وستهم. جیو رینا، بازیساز تیم ملی آمریکا هم ممکن است به ناتینگهام یا تیم دیگری برود. اما واقعیت این است که هر کس انتظار داشته این ژانویه پر از خبرهای رکوردشکن نقل و انتقالات باشد، احتمالاً ناامید خواهد شد.