حواشی دوومیدانی ایران تمامی ندارد
از گاف عجیب داوران تا قضاوت با شکم گرسنه!
مهری رنجبر
روزنامه نگار
قیاسوند: من اشتباه کردم
احمد قیاسوند داور دور شمار مسابقه 3 هزار متر، خیلی سریع این اشتباه را به گردن می‌گیرد: «مسأله خاصی نبود، وقتی دونده‌ها چندین دور نفرات جلو را گرفتند، من نفر سوم را به جای نفر اول به حساب آوردم و فکر کردم یک دور عقب هستند و با این اشتباه زنگ دور آخر را زدم.» معمولاً در داخل سالن به خاطر اینکه پیست 200 متری است، تعداد دونده‌ها را نهایت 8 نفر می‌گیرند، اما در جایزه بزرگ 13 دونده در یک گروه دویدند و همین شلوغی، داور دور شمار را به اشتباه انداخت. قیاسوند هم تأیید می‌کند: «معمولاً در سالن دسته‌های دونده‌ها برای ماده 3 هزار متر 6 یا 8 نفره است، چرا که دونده‌ها نزدیک به هم هستند و فاصله دور زیاد نیفتد، اما این بار 13 دونده در یک گروه دویدند و همین مسأله اشتباه دید را به وجود آورد. نمی‌دانم چرا در جایزه بزرگ دونده‌ها به دو دسته تقسیم نشدند. شاید زمان کم بود. البته این اشتباهات معمولاً در دوومیدانی پیش می‌آید.»
هرچند بعضی از داوران افت قند را دلیل این اشتباه می‌دانند اما داوری که اشتباه کرده می‌گوید: «نه خستگی بود و نه افت قند؛ که اشتباه فکری و خطای دید دلیل این اتفاق بود.»
یکی از داوران جایزه بزرگ دلیل این اتفاق را در سه نکته خلاصه می‌کند: «رقابت 13 دونده در یک گروه، عدم استفاده از تجهیزاتی که در رقابت‌های بین‌المللی استفاده می‌شود و دور شماری به صورت دستی که خطای دید به همراه دارد و بالاخره اینکه وقتی داوران از ساعت 2 در سالن هستند و مسابقه حدود ساعت 6 بعدازظهر برگزار می‌شود، بدون اینکه داوران پذیرایی شوند. افت قند روی ذهن داوران تأثیر می‌گذارد و احتمال خطا را بیشتر می‌کند. شماره لباس باید هم روی سینه دونده‌ها باشد و هم پشت آنها که داور برای شمارش دورها اشتباه نکند اما اینجا فقط شماره روی سینه دونده‌ها بود.»
طیبی: خودم هم شوکه شدم
محمدحسین طیبی تنها دونده‌ای که مسابقه 3 هزار متر را روی حساب و کتاب خودش، یعنی 15 دور تمام کرد، می‌گوید: «این مسابقه انتخابی تیم ملی و تشویق دوومیدانی‌کاران برای رکوردزنی بود. هر چند بجز دو ماده 800 و 60 متر با مانع در بقیه مواد اتفاقی نیفتاد. مسابقه ما مثل همیشه شروع شد و ما باید در 15 دور 3 هزار متر بدویم. اما داوران حواس‌شان پرت شد و بچه‌ها هم به جای اینکه به تایم ساعت روی مچ‌شان اعتماد کنند با اشتباه داور از مسابقه بیرون زدند و هر چه من اشاره کردم هم انگار نه انگار. آنها روی زمین افتاده بودند. وقتی داور اشتباه زنگ آخر را زد، من شوکه شده بودم از رفتار دونده‌ها، در حالی که می‌دانستم یک دور به آخر است اما آنها از دسته جدا شدند و رفتند. من تنها دونده‌ای بودم که دور آخر را هم دویدم و رکورد 8 دقیقه و 33 ثانیه را ثبت کردم و بعد از آن هم به سرپرست فدراسیون گفتم بچه‌ها کم دویدند، اصلاً او توجه نکرد و رویش را برگرداند.» او هنوز هم از کار دونده‌ها متعجب است: «متأسفانه به خاطر یک اشتباه کوچک این مسأله اتفاق افتاد. البته اشتباه هم بخشی از ورزش قهرمانی است. این اتفاق مهم نیست، مهم این است که ما دونده‌ایم و ساعتی روی مچ داریم که طبق آن باید بدویم. بچه‌های ما با رکورد 7 دقیقه و 50 ثانیه کارشان را تمام کردند، در حالی که این رکورد جهان است. حتی من وقتی نتیجه را روی صفحه شخصی اینستایم گذاشتم خیلی‌ها مرا مسخره کردند. ما یک ماه دیگر قهرمانی آسیا را داریم و زیر ذره‌بین هستیم. ما باید خودمان را نشان دهیم که چطور میزبانی هستیم. حتی باید تجهیزات‌مان را به رخ آسیایی‌ها بکشیم.»
ZOOM
آبروداری با تجهیزات به روز
زمان زیادی است که دور شماری مسابقه نیمه استقامت و استقامت در رقابت‌های بین‌المللی دوومیدانی دیگر دستی انجام نمی‌شود. در واقع با نصب سنسور به کنار کفش دونده‌ها وقتی آنها از سر خط رد می‌شوند، شماره پیراهن دونده با دوری که دویده روی اسکوربرد ثبت می‌شود، اما در ایران هنوز کار به روش سنتی و دستی انجام می‌شود. در حالی که فدراسیون دوومیدانی ایران 28 اسفندماه میزبان یکی از بزرگترین رقابت‌های قهرمانی آسیای داخل سالن است. اشتباهی که دو روز پیش در جایزه بزرگ داخل سالن افتاد، زنگ خطر را برای فدراسیون به صدا درآورد که باید به فکر تجهیز سالن نه فقط به فتوفینیش و نور و اسکوربرد باشد که برای نشان دادن وضعیت رو به رشد باید تجهیزات دیگر را هم یا به روز کند یا اضافه.