سرمقاله
شروع یک قصه قشنگ ایرانی
وصال روحانی
روزنامه نگار
جام ملت‌های آسیای 2023 که از دیروز در قطر آغاز شد و 21 بهمن پایان می‌گیرد، می‌تواند محل پروازی جدید و باشکوه برای فوتبال ایران باشد و حیف است که چنین نشود.
در کمتر دوره‌ای در تاریخ فوتبال ایران این همه لژیونر خوب و توانمند را به طور یکجا و همزمان در تیم ملی‌مان در اختیار داشته‌ایم. البته رقبای ایران هم بسیار توانمند هستند و در نظرسنجی‌های اخیر از ژاپن و کره جنوبی به عنوان بخت‌داران اول و دوم فتح پیکارها یاد شده و ایران را فقط بخت‌دار سوم تلقی کرده‌اند. اما با همین طرز نگرش هم «یوز»های ایرانی صاحب اقبالی فزون‌تر از امثال استرالیا و عربستان شناخته شده‌اند و کیست که نداند اگر روز، روز مردان ما باشد و چنانچه لژیونرهای کلیدی ما آنچه در توان دارند، ارائه کنند، غلبه بر ژاپن و کره هم خارج از قدرت آنها نیست. این به معنای نفی توان فزاینده فوتبال مدرن شده ژاپن نیست که چهار گل به آلمان می‌زند و یا کم‌لطفی به کره‌ای‌ها نیست که سون هیون مینگ مهاجم اول‌شان به اولین آسیایی زننده بیش از 90 گل در لیگ برتر انگلیس تبدیل شده و فقط برخاسته از این باور حقیقی است که ارزش‌های فنی مستتر در بازی امثال طارمی، آزمون، قدوس، جهانبخش، رضاییان، حاجی‌صفی و البته بیرانوند چنان بالا است که از آسیا فراتر می‌رود و با خوب‌های اروپایی برابری می‌کند.
میانگین سنی بالای تیم ملی بخصوص ترکیب ثابت آن و وزن زیاد اکثر نفرات این تیم که عنوان نه چندان شیرین چاق‌ترین تیم جام را به ما اختصاص داده، مواردی هستند که نشان می‌دهد عیب‌هایی هم بر تیم امیر قلعه‌نویی مترتب است اما توقع از سرمربی ایران این است که با درس گرفتن از حوادث تلخ سال 2007 و حذف شدن تیم ملی در آن دوره در خاک اندونزی، ضعف‌های تیم ملی را هم در این دوره به نقطه قوت تبدیل کند و یوزها این بار مسیر سخت و طولانی پیش روی‌شان را با حداکثر موفقیت طی کنند. 47 سال دور ماندن ما از عنوان قهرمانی جام ملت‌ها، تشنگی یوزها را برای پایان دادن به این قحطی آزاردهنده به بیشترین حد رسانده است و فردا شب که ایران اولین بازی‌اش را در گروه سوم پیکارها مقابل فلسطین برگزار می‌کند، می‌تواند نقطه شروع ترسیم یک قصه قشنگ برای ما باشد؛ قصه‌ای با رنگ و بوی خوش ایرانی و با پایانی احتمالاً پیروزمندانه.