حقه انگلیسی علیه ورزش ایران
سیاستی که به ورزش چسبیده است
آرش عبدی
روزنامه نگار
«جدایی ورزش از سیاست»، عبارتی است دهان پر کن که لقلقه زبان نهادهای بین‌المللی ورزش همچون فدراسیون‌های جهانی و کمیته بین‌المللی المپیک شده است. با کمترین آگاهی از حوزه ورزش می‌توان با این واقعیت که جدایی ورزش از سیاست تنها برای برخی کشورها صدق می‌کند روبه‌رو شد. بارها و به بهانه‌های مختلف ورزش ایران مورد تهدید IOC و برخی از فدراسیون‌های جهانی قرار گرفت، آن هم به این خاطر که ورزشکاران کشورمان با ورزشکاران رژیم صهیونیستی مسابقه ندادند اما همین نهادهای بین‌المللی مقابل اقدام نامتعارف انگلیسی‌ها در ندادن ویزا به نمایندگان تکواندو کشورمان سکوت اختیار کرده‌اند. پیش از این هم برخی تیم‌های کشورمان به دلیل کارشکنی کشور میزبان از حضور در مسابقات محروم شدند.
روز گذشته وزیر ورزش و جوانان در نامه‌ای خطاب به رئیس کمیته ملی المپیک از وی خواست اعتراض ایران به تداوم سیاست دوگانه نهادهای بین‌المللی ورزشی را به کمیته بین‌المللی المپیک و فدراسیون جهانی تکواندو اعلام کند.
چنین موضع‌گیری که از سوی هاشمی انجام شد می‌تواند در سیاست‌گذاری‌های ورزش ایران در حوزه بین‌الملل تأثیرگذار باشد و همین که بی‌تفاوت از کنار کارشکنی انگلیسی‌ها رد نشده‌ایم را باید به فال نیک گرفت اما باید فکری برای اتفاقات اینچنینی که امکان دارد در آینده رخ دهد، کرد.
با کسب کرسی‌های معتبر در فدراسیون‌های جهانی می‌توان تا حدود زیادی اجازه چنین اتفاقاتی را نداد. چندی پیش هفته سوم رقابت‌های لیگ ملت‌های والیبال در آمریکا برگزار شد. آمریکایی‌ها یک بار دیگر با ندادن ویزا به برخی بازیکنان و همینطور به سرمربی تیم ملی باعث شدند این تیم با ترکیبی ناقص و بدون سرمربی به مصاف حریفان قدر خود برود. داورزنی که عضو هیأت رئیسه فدراسیون جهانی والیبال است با رایزنی‌هایی که انجام داد توانست تبعات حضور نصف و نیمه تیم ملی در آمریکا را به حداقل برساند و فدراسیون جهانی والیبال پذیرفت نتایج ایران در رنکینگ جهانی لحاظ نشود.
چنین کرسی‌هایی بندرت در ورزش ایران وجود دارد. به خصوص در کمیته بین‌المللی المپیک که نقش زیادی در سیاست‌گذاری‌های ورزش جهان دارد. این فرضیه که IOC و سایر نهادهای بین‌المللی ورزش در کمال انصاف و به دور از هرگونه سوگیری حق را به حقدار می‌دهند کاملاً باطل است. حق، گرفتنی است و باید با همه ابزارها که مهم‌ترین آن ابزار دیپلماسی و همچنین کسب کرسی‌های بین‌المللی است از حقوق ورزش کشورمان دفاع شود؛ در غیر این صورت باید هر باره شاهد چنین اتفاقاتی همچون عدم صدور ویزا برای ورزشکاران کشورمان باشیم.