لبیب: می‌خواهم از خط پایان المپیک رد شوم
امیدوارم با دوچرخه‌ای آبرومند به پاریس بروم
مهری رنجبر
روزنامه نگار
علی لبیب، دوچرخه‌سوار ایرانی در هانگژو، شانس اول رکابزنی در المپیک پاریس هم هست. او با اینکه مدال نگرفت، اما چهارمی در هانگژو نتیجه قابل قبولی برایش بود. برای او که تا به حال بازی‌های آسیایی را تجربه نکرده بود. اما لبیب حالا می‌داند اگر مسافر پاریس شد، چطور آنجا رکاب بزند که طلسم رد نشدن از خط پایان المپیک را بشکند. هرچند در المپیک پاریس هم تک و تنهاست، ولی ترس ندارد. او که به تازگی لژیونر شده، معتقد است جدای از مسابقاتی که با تیم جدیدش می‌دهد، با چند مسابقه تدارکاتی می‌تواند برای المپیک، آماده آماده شود.
ظاهراً تو یکی از دوچرخه‌سواران شانس اول المپیک هستی، قرار است چطور خودت را در این مدت آماده کنی؟
با فرصت 8 ماهه‌ای که تا المپیک مانده، من با یک تیم اماراتی قرارداد دارم که در مسابقات داخلی آنها رکاب می‌زنم و البته با تیم آسیایی دیگری هم قرارداد بسته‌ام که در تورهای بین‌المللی برای آن رکاب می‌زنم تا بدنم آماده بماند. البته ما اسفندماه رقابت‌های قهرمانی پیست آسیا را داریم که امیدوارم در آن مدال بگیرم و خردادماه سال آینده هم قهرمانی آسیای جاده به میزبانی قزاقستان برگزار می‌شود. من امیدوارم این مدت رقابت‌های زیادی را شرکت کنم تا آماده در المپیک پا بزنم و جایگاهی در شأن دوچرخه‌سواری ایران بگیرم. به هر حال تا به حال هیچ دوچرخه‌سوار ایرانی از خط پایان المپیک رد نشده و من می‌خواهم این کار بزرگ را رقم بزنم.
از شرایط مسابقه جاده المپیک خبر داری؟
دوچرخه‌سواران جاده المپیک، مسیر 264 کیلومتری را رکاب می‌زنند، مسابقه سنگینی است. بزرگ‌ترین رویداد هر ورزشی المپیک است. من هم با تیم خودم در تورها و مسابقه‌ها آماده می‌شوم. امیدوارم فدراسیون چند مسابقه دیگر برایم تدارک ببیند تا مکمل رقابت‌هایی باشد که با تیم خارجی‌ام در آن شرکت می‌کنم. فکر می‌کنم با این شرایط به بهترین حد از آمادگی برسم.
دوره‌های قبل که دوچرخه‌سواری 3 سهمیه داشت، کار راحت‌تر بود تا حالا که مثل دوره قبل تنها یک سهمیه دارد.
دقیقاً این بار هم دوچرخه‌سواری تنها یک سهمیه دارد. در واقع دوره‌های قبل ما 4-3 تیم باشگاهی خیلی خوب داشتیم که با حضور در تورهای مختلف امتیازات خوبی می‌گرفتند و رنکینگ ایران بالا می‌رفت، اما سال‌های اخیر دیگر تیم باشگاهی خوبی نداریم تا در تورهای بین‌المللی شرکت کنند، یک سهمیه المپیک هم از ششمی محمد گنج خانلو در قهرمانی آسیا به ایران رسید. حضور تک و تنها در جاده المپیک کارخیلی سختی است، اما نیاز به همدلی دارد و یک تیم 4-3 نفره. حتی همان موقع هم که 3 سهمیه داشتیم نتیجه خوبی نگرفتیم .
چطور؟
ما تنها کشوری نیستیم که یک سهمیه برای المپیک دارد، کشورهای دیگری هم هستند، پس با برنامه‌ریزی دقیق و تلاش می‌توان نتیجه گرفت. درست مثل بازی‌های آسیایی هانگژو که من تنها بودم اما با تمرین و چند مسابقه خوب تدارکاتی، نتیجه خوبی هم گرفتم.
چقدر امیدواری در المپیک طلسم ناکامی دوره‌های قبل را بشکنی؟
من امسال نفر اول رنکینگ ایران همه مسابقات بودم و خیلی امیدوارم که در المپیک هم بهترین نتیجه را برای دوچرخه‌سواری ایران بگیرم.
به نظرت تجربه بازی‌های آسیایی چقدر به تو در المپیک کمک می‌کند؟
بازی‌های آسیایی در واقع المپیک کوچک است و رکابزنی در آن برایم تجربه بزرگی بود. آن هم برای من که بعد از مدت‌ها در مسابقه‌ای که هر چهارسال یک بار برگزار می‌شود، حاضر شدم؛ رقابتی متفاوت از قهرمانی آسیا. پا زدن در هانگژو کمک بزرگی برای من بود که تا به حال تجربه چنین مسابقه‌ای را نداشتم. من نگران بودم چه می‌شود. درست است که مدال نگرفتم اما چهارمی هم نتیجه بدی نبود. اگر با همان تفکر بازی‌های آسیایی در المپیک پاریس هم رکاب بزنم نتیجه خوبی می‌شود.
فدراسیون دوچرخه‌های بازی‌های آسیایی را به شما و فرانک پرتوآذر داد، قرار است با همان دوچرخه در پاریس رکاب بزنی؟
کمک بزرگی است که فدراسیون دوچرخه‌های ما را درست کرد. ظاهراً قرار است فدراسیون برای المپیک هم دوچرخه‌های جدید بخرد تا با تجهیزاتی در شأن المپیک به پاریس برویم و مسابقه دهیم.
تو در تیم خارجی هم با دوچرخه خودت مسابقه می‌دهی؟
نه. من از یک ماه دیگر به تیم جدیدم می‌روم، تیمی که یکی از بهترین تیم‌های شرق آسیاست و با دوچرخه جدید باشگاه هم تمرین می‌کنم و در فصل 2024 در تورهای بین‌المللی مسابقه می‌دهم. من با این تیم قرارداد یکساله دارم. شک نکنید حضور در این تیم به نفع من است و مرا پخته‌تر می‌کند.
در پیست قهرمانی آسیا هم شرکت می‌کنی؟
من در نیمه استقامت پیست و استقامت جاده رکاب می‌زنم. امسال هم به خاطر سال سختی که داشتم، بعد از استراحت چند روزه، تمرینات بدنسازی را شروع کردم و با شروع اردوی تیم ملی هم کنار بقیه بچه‌ها تمرین می‌کنم.
در این رقابت‌ها هم شانس مدال داری؟
من برای قهرمانی آسیا در مواد تخصصی‌ام یعنی اومینیوم و اسکرچ پا می‌زنم و امیدوارم مدال خوشرنگی در اومینیوم بگیرم. شک نکنید این نتایج تأثیر زیادی روی کار من دارد. در قهرمانی آسیای جاده زیر 23 سال هم شرکت می‌کنم و امیدوارم آخرین سالم در امیدها را با مدال طلای استقامت جاده آسیا تمام کنم.
تو در پیست هم رکاب می‌زنی، چرا دوچرخه‌سواری ایران در پیست هیچ وقت سهمیه المپیک نگرفت؟
اصلاً ربطی به تخصصی بودن، نبودن ندارد. پیست زیرساخت‌هایی نیاز دارد که جاده لازم ندارد. در جاده هم تیم‌های باشگاهی با حضور در مسابقات امتیاز برای سهمیه جاده می‌گرفتند اما در پیست همه مسابقه ما به حضور تیم ملی در قهرمانی آسیا ختم می‌شود و بس. فقط یک مسابقه فایده ندارد. باید تیم‌های باشگاهی ما در رقابت‌های بین‌المللی یا ورلدکاپ‌ها رکاب بزنند تا امتیاز برای سهمیه جمع کنند و رنکینگ بچه‌ها بالا برود. من تا به حال ندیده‌ام تیم باشگاهی پیست داشته باشیم یا حتی لژیونر هم نداشتیم، به همین خاطر سهمیه نگرفته‌ایم.
حرفی مانده؟
من وقتی دنبال تیم بود تا لژیونر شوم، با هر تیمی مکاتبه می‌کردم، همه قضیه دوپینگ دوچرخه‌سواری ایران در سال‌های قبل را پیش می‌کشیدند.
در واقع اصلی‌ترین مانع پیشرفت دوچرخه‌سواری ایران تست مثبت دوپینگ است. هرچند من به خاطر سن کم، جزو نسل جدید دوچرخه‌سواری ایران هستم، اما قصه دوپینگ این ذهنیت را ایجاد کرده که همه رکابزنان ایرانی دوپینگی هستند. سابقه سیاه دوپینگ دید بدی در دنیا نسبت به رکابزنان ایرانی به وجود آورده است. امیدوارم این دید نسبت به ایران پاک شود.