در حافظه موقت ذخیره شد...
مشخصه‌های آسان یک صعود اجباری!
هر اتفاقی در بازی‌های بعدی تیم ملی فوتبال ایران در ادامه مسابقات مقدماتی جام جهانی 2026 روی بدهد و هر نتیجه‌ای که حاصل آید، بسیار بعید است که یوزها به مرحله نهایی این پیکارها که در خاک سه کشور کانادا، امریکا و مکزیک برگزار خواهد شد، نرسند. پایه نخست و اصلی این رایزنی، این نکته صریح و البته ساده است که با 48 تیمی شدن مرحله نهایی جام جهانی (که 16 تیم بیشتر از شمار شرکت‌کنندگان در 7-6 دوره اخیر این پیکارها خواهد بود) آسیا نیز دارای رشد فزاینده‌ای در سهمیه‌هایش شده است. در وضعیت قبلی فقط 4 سهمیه قطعی و یک سهمیه مشروط برای قاره کهن در نظر گرفته شده بود اما با جدول‌بندی تازه، آسیا 8 سهمیه قطعی و یک سهمیه مشروط خواهد داشت و سهمیه مشروطش را در صورتی کسب خواهد کرد که تیم نهم آسیا بتواند در مرحله پلی‌آف آسیا- آمریکای شمالی و مرکزی بر نماینده این قاره تفوق یابد.
مردان امیر قلعه‌نویی مرتکب هر لغزشی هم که بشوند، به احتمال نزدیک به صد درصد از مرحله فعلی و از صحنه مصاف‌های رفت و برگشت با سه حریف‌شان (ازبکستان، ترکمنستان و هنگ‌کنگ) با کامیابی فارغ خواهند شد و در بدترین حالت ممکن نیز با رتبه دومی بالا خواهند رفت. در مرحله بعدی انتخابی هم که تیم‌های صعودکننده به سه گروه شش تیمی تقسیم می‌شوند و از هر گروه دو تیم برتر مستقیماً به جام جهانی راه می‌یابند، اوضاع برای تیم ملی توانمند ما نامساعد نخواهد بود. حتی اگر در این مرحله نتیجه نگیریم، یک مرحله بعدی هم در کار خواهد بود و در آن مرحله تیم‌های حائز رتبه‌های سوم و چهارم گروه‌های مرحله قبلی در دو گروه سه تیمی تازه ستیزهای خود را پی خواهند گرفت و تیم‌های اول هر دو گروه به جام جهانی می‌روند تا تمامی هشت سهمیه قطعی آسیا در جام جهانی بیست و سوم مشخص شوند.
ناکام شدن در تمامی مراحل و فرصت‌های متعددی که برشمردیم، واقعاً هنر(!) بزرگ و ویژه‌ای را می‌طلبد و فوتبال ما آنقدر استعداد درونی و توان ذاتی دارد که هر چقدر هم با خود بد کند، باز در این سلسله راه‌های متعدد صعود و در انواع مسیرهای باز شده به رویش در نقطه‌ای از نقاط متعدد موجود سرانجام مجوز حضور در جام جهانی 2026 را کسب خواهد کرد.
این به واقع یک صعود اجباری است که تیم ملی ایران محکوم به کسب آن است و هر کار هم که بکند تا به آنجا نرسد، نمی‌تواند و باز هم خواهد رسید. با این توفیق اجباری دو راه برخورد وجود دارد؛ یکی اینکه واقع‌بین باشیم و بابت آن جشن عظیمی برپا نکنیم و برعکس از زمان موجود بیشترین بهره را برای تقویت هر چه فزون‌تر تیم‌مان در راه حضوری موفق در مرحله نهایی جام برگیریم. راه دوم این است که بادی به غبغب اندازیم و این صعود بدیهی و آسان را موفقیتی بزرگ تلقی و برای خود تبلیغ کنیم. «دوستان» کدام یک از این دو راه را برمی‌گزینند؟!