آنجا که «بد» می‌بازیم
وصال روحانـی
حذف شدن قاطعانه چندی پیش نساجی قائمشهر در گروهش در دیدارهای امسال لیگ فوتبال قهرمانان آسیا آن هم درحالی که هنوز دو هفته به پایان مرحله گروهی باقی‌مانده و دیدارهای هفته ماقبل آخر از امروز (دوشنبه) آغاز می‌شود، این سؤال را پیش آورده که آیا فوتبال ایران واقعاً سزاوار سهمیه‌ای هست که طی سال‌های اخیر در این پیکارها از آن بهره برده و پیوسته هم از آنچه کم بودن این سهمیه می‌انگارد، گلایه داشته است.
پرسش فوق زمانی تشدید می‌شود که به یاد آوریم مردادماه امسال تراکتور نیز در همان مرحله پلی‌آف این رقابت‌ها به‌رغم بازی کردن در خانه‌اش تسلیم الشارجه امارات و به دست این تیم نه چندان فوق‌العاده حذف شد و راهی به جدول اصلی پیکارها نیافت. آن رویداد تابستانی، تعداد نمایندگان ایران در مسابقات امسال لیگ قهرمانان را که در صورت صعود تراکتور «4» می‌شد، به «3» کاهش داد و با حذف زودهنگام مردان نه چندان استوار سید‌مهدی رحمتی تعداد نمایندگان ما به «2» کاهش یافته است. موضوع وقتی پیچیده‌تر و خطیرتر می‌شود که درنظر بگیریم سپاهان به رغم پیروزی 9 گله چندی پیش‌اش مقابل تیم ضعیف آلمالیق ازبکستان هنوز وضع مطمئنی در گروهش ندارد و احتمال حذف کم نیست و پرسپولیس هم در هفته چهارم مسابقات با ارائه نمایشی نامتوازن و با هدر دادن فرصت‌های متعدد گلزنی به تساوی 1-1 در زمین تیم متوسط استقلال تاجیکستان اکتفا کرد و صعودش به مرحله حذفی را به‌طور جدی به خطر انداخت. حتی هفت - هشت سال پیش هم که به سبب نتایج ضعیف تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا در یک بازه زمانی 3 دهه‌ای AFC سهمیه ما را به «2+2» (به معنای دو سهمیه قطعی و دو سهمیه مشروط) تغییر داده بود، سران فوتبال ما و برخی اهالی دیگر این رشته و دوستداران فوتبال گلایه‌های مکرری داشتند و مدعی بودند که حق ما بیش از اینهاست و باید همپا با ژاپن، کره جنوبی و عربستان چهار سهمیه ثابت داشته باشیم و کنفدراسیون فوتبال آسیا حق ما را در روز روشن تضییع کرده است. نتایج حاصله اما چیز دیگری را می‌گوید. نتایجی که مشخص می‌کند بعد از قهرمانی پاس تهران در پیکارهای سال 1992 هیچ تیم ایرانی دیگری بر بلندای این جام قاره‌ای نایستاده و سهم استقلال، سپاهان، ذوب‌آهن و پرسپولیس هم در سال‌هایی که فینالیست شدند فقط شکست و قناعت ورزیدن به رتبه دوم بود.
عجیب است امروز که هم در میدان مسابقه‌ها و در کسب نتیجه ناکام هستیم و هم شروط اصلی حضور در این رقابت‌ها را که داشتن مجوز حرفه‌ای و خودکفایی مالی کامل باشگاه‌های ما است، به نحو لازم فراهم نمی‌آوریم و از استانداردهای قید شده در متن قوانین دوریم، باز نسبت به سهمی که به ما می‌دهند، معترضیم و آن را برای فوتبال‌مان بسیار کم می‌انگاریم. واقعیت امر این است که سهمیه‌های مقرر شده برای ما بیش از حدی هم هست که ویژگی‌های ساختاری و دارایی‌های تشکیلاتی ما آن را ایجاب می‌کند و حتی اگر در زمینه فن و هنر فوتبال با بهترین‌های آسیا برابری کنیم، بازی تشکیلاتی و صلاحیت اداری را هنوز شروع نشده، می‌بازیم و بد هم می‌بازیم.