برزیل 50 سال بعد!
سعید آقایی
روزنامه نگار
نه، باورکردنی نبود. مثل یک رویای ممنوعه. رویایی که حتی در خواب هم تعبیر آن غیرممکن می‌نمود اما حالا در بیداری به آن هاشور حقیقت زده‌ایم. کامبک از عدم به قله حقیقت و رستگاری. یک رویای در دوردست که شاید در بنگاه‌های شرط‌بندی نیز خریداری نداشت اما در مالزی بچه یوزهای ایران به آن چنگ زدند. این بزرگترین کامبک تاریخ بود. یک کامبک جاودانه و رویایی. بازگشتی سلحشورانه و هیجان‌انگیز. از آن دست بازگشت‌ها که تا سال‌های سال در تاریخ باقی می‌ماند. درست مثل المپیک 1972 مونیخ؛ روزی که تیم ایران با تک گل مجید حلوایی تیم برزیل را شکست داد تا نخستین و تنها برد تاریخ فوتبال ایران برابر برزیل ثبت شود. بردی که مثل حلوای تن‌تنانی شیرینی‌اش تا به امروز باقی مانده اما حالا دیگر کسی از آن یاد نمی‌کند چرا که برد دوم از راه رسیده. یک برد باشکوه و رویایی. یک پیروزی دراماتیک که با کامبک طعم و حلاوتی دوچندان یافته. نخستین بازی تیم فوتبال نوجوانان ایران در جام جهانی زیر 17 سال برابر قهرمان دوره قبل و مدعی ابدی فوتبال در هر تورنمنتی، یک بازی فوق دشوار بود. فراموش نکنید که همیشه سخت‌ترین بازی در ورزش در یک تورنمنت، بازی نخست است و این سختی برای ایران وقتی دوچندان شد که باید به حکم قرعه برابر قهرمان دوره قبل و مدعی اصلی قهرمانی به میدان می‌رفت. برای تیمی که چندان تدارک ایده‌آل و مناسبی نداشت و چندان جدی گرفته نشده بود، شاید در نگاه نخست باخت خفیف و آبرومندانه بهترین نتیجه به شمار می‌رفت به ویژه اینکه نیمه نخست را با 2 گل خورده به رختکن رفتیم اما در نیمه دوم همه چیز دگرگون شد. مثل یک سونامی عجیب و حیرت‌انگیز. یک بازگشت باشکوه و رویایی که برزیل بزرگ و مدعی را کشت و نابود کرد. پسران شایسته حسین عبدی فتح‌الفتوح تاریخی رقم زدند که کسی آن را باور نداشت. یک شاهکار بزرگ که خاطره برد مقابل برزیل در المپیک مونیخ را برای همیشه به بایگانی سپرد چرا که حالا بردی بزرگتر و رویایی‌تر ثبت شده. بردی که تا سال‌های سال از آن خواهیم نوشت و به آن خواهیم بالید.