نمی‌دانم چرا افشین داوری نسبت به من موضع دارد
پیرجهان: مدالم به خاطر مسائل پیش پا افتاده پرید
مهری رنجبر
روزنامه نگار
بازی‌های آسیایی برایش بدترین مسابقه بود. او که عادت نداشته مسابقه را بد تمام کند، اما این بار طعم ناکامی را در هانگژو چشید. مهدی پیرجهان دونده 400 متر با مانع، به گفته خودش که بدون حمایت فدراسیون و در شرایط نه‌چندان مناسب برای بازی‌های آسیایی آماده شد، حالا اعتراف می‌کند عملکردش افتضاح بوده. اما حساب نکردن فدراسیون روی مدالش، قبل از شروع بازی‌ها، حتی بیشتر از نداشتن امکانات دلش را خالی کرد. او البته از حالا به فکر تکرار سهمیه المپیک است.
از مهدی پیرجهان توقع نتیجه بهتری در بازی‌های آسیایی می‌رفت.
متأسفانه برنامه‌ام آن طور که باید و شاید پیش نرفت. من عملکرد افتضاحی در بازی‌های آسیایی داشتم. چرا که پیک بدنی‌ام از دستم در رفته بود. من به خاطر مشکل مالی بالاجبار امسال 17 مسابقه دادم و در مرحله آخر لیگ هم به جز ماده 400 متر با مانع، در ماده 4 در 100 متر هم دویدم تا برای تیم امتیاز بگیرم. البته همه رقبایم قوی بودند.
چطور؟
همه رقبایم دونده‌هایی با عناوین جهانی بودند. من دونده ضعیفی نبودم و رفته بودم بجنگم. من با رکورد 49 ثانیه و 33 صدم ثانیه تنها 14 صدم ثانیه کم آوردم. البته که برنامه‌ها و عملکرد هم تأثیر دارد. یک مدال من، به خاطر مسائل پیش پا افتاده از دست رفت. اگر فدراسیون حمایتم می‌کرد، به جای اینکه در 7-6 ماه 15 مسابقه بدهم و در لیگ بدوم، باید در فضایی حرفه‌ای‌تر، برای بازی‌های آسیایی آماده می‌شدم.
اما فدراسیون گفت تو را برای اردوی یک ماهه قبل از هانگژو به اردوی ترکیه فرستاده؟
برنامه‌ریزی درستی نشده و فدراسیون تا الان هم با مربی من صحبت نکرده است. کسی نمی‌داند مربی من چه کسی است. کسی خبر ندارد من چه کار می‌کنم. من یک ماه مانده به بازی‌ها برای تمرین زیر نظر مربی‌ام به ترکیه رفتم اما برنامه‌ام خوب پیش نرفت. هزینه‌ای که فدراسیون داده بود زیاد نبود تا حدی که من در خانه مربی‌ام ماندم. در صورتی که درست نیست ورزشکار و مربی یکجا باشند، اما شرایط امسال من این طور بود و من به سختی خودم را به بازی‌های آسیایی رساندم. وگرنه پیرجهان دونده‌ای نیست که عملکرد ضعیفی داشته باشد. هرچند در حد توانم نتیجه گرفتم.
مگر فدراسیون به ملی‌پوشان هزینه اردو نمی‌داد؟
من تا بهمن ماه سال قبل در دوره آموزشی سربازی بودم و سربازی‌ام تا خردادماه ادامه داشت. البته بهمن ماه تمریناتم را شروع کردم و این مدت 8 کیلو وزن کم کردم. وقتی به تهران برگشتم، 5 ماهه خودم را به رکورد 49 ثانیه و 33 صدم ثانیه در بازی‌های یونیورسیاد جهانی چنگدو رساندم. بدون اینکه حمایت شوم و حتی بدون مربی. همه حقوقی که من از فدراسیون گرفتم 10 میلیونی بود که در دوره ریاست هاشم صیامی در دو قسط 5 میلیونی برایم واریز شد. پولی که کفاف هزینه اسنپم هم نمی‌شد. حتی من در هانگژو متوجه شدم فدراسیون به بچه‌ها مکمل داده و من بی‌خبر بودم. ظاهراً بودجه مکمل پرتابگرها بیشتر از دونده‌ها هم بوده است. می‌خواهم در ماده 400 متر با مانع راه را باز کنم، هرچند شرایط بهتر شده اما من با اینکه اولین دونده 400 متر با مانع المپیکی هستم، آن طور که باید حمایت نمی‌شوم. انتظار از من باید در همان حد 10 میلیون باشد.
تو قبل از بازی‌های آسیایی، مسابقه دیگری نداشتی؟
من امسال در یونیورسیاد جهانی، جام امام رضا(ع) و قهرمانی آسیا شرکت کردم که مسابقات سنگینی بود. شاید اگر سرباز نبودم و تمرین جدی‌تری داشتم بدنم برای بازی‌های آسیایی خالی نمی‌کرد و با صدم ثانیه مدال را از دست نمی‌دادم. من قبل از بازی‌های آسیایی به خاطر سربازی، دایموند لیگ قطر و تورنمنت ارزروم ترکیه را از دست دادم.
انگار از افشین داوری سرپرست فدراسیون دلخوری؟
صحبت با آقای داوری برایم خوشایند نیست و ناراحتم می‌کند. نمی‌دانم چرا نسبت به من موضع دارد. چرا سرپرست فدراسیون باید قبل از بازی‌های آسیایی به من بگوید به مدال تو امیدی نداریم. من همیشه خودم را در اوج می‌بینم، وقتی او این حرف را زد دلم که خالی شد، هیچ، انگیزه‌ام از بین رفت. نمی‌دانم چرا فدراسیون با بچه‌ها سلیقه‌ای برخورد می‌کند، حداقل در قبال من. نمی‌دانم چه هیزم‌تری به فدراسیون فروخته‌ام؟
انگار ناکامی در هانگژو برایت خیلی سنگین بوده؟
من فشار زیادی را تحمل کردم، چرا که بازی‌های آسیایی اولین مسابقه‌ای است که نتیجه نگرفته‌ام و برایم خیلی سنگین بود؛ برای من که از جانم مایه گذاشتم. کسی شرایط من را نداشته و نمی‌داند در چه شرایطی تمرین می‌کردم.
شاید به خاطر مدالی است که پرتابگرها می‌گیرند.
همین مسائل باعث می‌شود تا فاصله دونده‌های ایران با آسیا زیاد شود. دوومیدانی کاران با رکوردشان حرف مـــــی‌زننــد. امتیاز‌بندی می‌شوند. شک نکنید رکورد 49 ثانیه و 33 صدم ثانیه 400 متر با مانع با رکورد 65 متری پرتاب دیسک معادل‌سازی می‌شود. اصلاً ملاک مدال نیست.
بعد از این تجربه تلخ، به فکر سهمیه المپیک هستی؟
من سهمیه المپیک را می‌خواهم. یک روز نشده که با رؤیای المپیک نخوابم. آن هم بعد از جا ماندن از المپیک توکیو. من 48 ساعت مانده به پرواز تست کرونایم که مثبت شد، رؤیای دویدن در المپیک از دستم پرید و این بار نمی‌خواهم دوباره آن را از دست بدهم. فعلاً مدتی استراحت می‌کنم تا خودم را برای استارت دوباره پیدا کنم.
حالا شانس سهمیه داری؟
من فعلاً در رنکینگ جهانی نفر پنجاهم هستم. فکر کنم سه مسابقه خوب شرکت کنم، رنکینگم به 40 می‌رسد و می‌توانم دوباره سهمیه بگیرم.
ZOOM
صحبت با آقای داوری برایم خوشایند نیست و ناراحتم می‌کند. نمی‌دانم چرا نسبت به من موضع دارد. چرا سرپرست فدراسیون باید قبل از بازی‌های آسیایی به من بگوید به مدال تو امیدی نداریم. من همیشه خودم را در اوج می‌بینم، وقتی او این حرف را زد دلم که خالی شد، هیچ، انگیزه‌ام از بین رفت. نمی‌دانم چرا فدراسیون با بچه‌ها سلیقه‌ای برخورد می‌کند، حداقل در قبال من. نمی‌دانم چه هیزم‌تری به فدراسیون فروخته‌ام؟