دلیلی برای ملامت نکونام نیست
وصال روحانـی
روزنامه‌نگار
استقلال به ارائه بازی‌های تدافعـــــــی و بیش از حـــــــد محتاطانه متهم شده اما در یک لیگ فرسایشی و در فضایی که کمتر تیمی جسارت تهاجم‌های بدون پشتوانه را در خود می‌یابد، این شاید عاقلانه‌ترین راه برای رسیدن به مقصود باشد.
برگزاری پر «قطع و وصل» لیگ برتر فوتبال کشور و تبدیل شدن آن به رقابتی «چندپـــــــــــــــاره‌ای» و «قطعه قطعه» امکان ایجاد هرگونه استمراری را در کار تیم‌های حاضر در این مسابقات از میان برده و برای آنها چاره‌ای جز احتیاط و مدارا باقی نگذاشته است.
در این سیستم هر تیمی ابتدا تلاش می‌کند گل نخورد و در وهله بعدی می‌کوشد اگر دری به تخته خورد و فرصتی برای گلزنی پدید آمد، از آن بیشترین بهره را ببرد. تیم‌هایی چون سپاهان که بهترین و بیشترین نیروهای انسانی را دارند البته در تضاد با استراتژی فوق به بازی‌هایی تهاجمی روی می‌آورند و نیازی به احتیاط نمی‌یابند اما فضای غالب بر لیگ همانی است که وصف آن را آوردیم.
انتقاد از جواد نکونام بابت اینکه چرا این همه تیمش را محتاط به میدان می‌فرستد و نگاه و امیدش به اشتباه حریفان است، کاری آسان می‌نماید اما در فصلی که او محمد محبی و مهدی قایدی را از دست داد و از جذب مجدد امیرحسین حسین‌زاده هم باز ماند و هافبک- مهاجم خارجی تازه استخدام شده‌اش هنوز هم عیارسنجی واقعی نشده است، نمی‌توان احتیاط این مربی را بی‌دلیل دانست. درست است که آبی‌ها براساس تاکتیک‌های متخذه او زیبا بازی نمی‌کنند و تهاجمی ظاهر نمی‌شوند اما در پنج بازی برگزار کرده خود 12 امتیاز از حداکثر 15 پوئن ممکن را اندوخته‌اند و دروازه‌شان فقط یک بار فرو ریخته است و تنها پرسپولیس در جدول رده‌بندی لیگ بالای سر آنها ایستاده و آن هم فقط با یک امتیاز برتری. این دستاوردی نیست که در یک لیگ سرشار از طراحی‌های تاکتیکی منفی بتوان خرده‌ای بزرگ به آن گرفت و بانیان و مجریان آن را ملامت کرد و لزوماً قاتلان فوتبال زیبا نامید.