بدن های خسته، عامل ناکامی وزنه برداران در هانگژو
توقعات برآورده نشد
رضا عباسپور
روزنامه نگار
پیش از شروع رقابت‌های وزنه‌برداری در نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی هانگژو چین، پیش‌بینی کردیم که ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران در هر دو بخش مردان و زنان، امسال در هانگژو شانس بسیار کمی برای کسب مدال طلا در اوزانی که ما در آن وزنه‌بردار داریم، دارند. حالا پیش‌بینی‌ها دقیقاً در رقابت‌های وزنه‌برداری این دوره، با حضور ضعیف پولادمردان و زنان روی تخته مسابقه به واقعیت تبدیل شده و ملی‌پوشان وزنه‌برداری (حتی آنهایی که در جهانی 2023 ریاض مدال گرفتند) نه‌تنها شانسی برای کسب مدال طلای بازی‌ها ندارند، بلکه در برخی اوزان حتی ضعیف‌تر از آنچه که تصور می‌شد، روی تخته رفتند و دست به وزنه شدند. قطعاً چیزی که ما تا امروز از وزنه‌برداری ایران روی تخته بازی‌های آسیایی هانگژو دیدیم، وزنه‌بردارانی بودند بدون استراتژی برد، با بدن‌هایی خالی از انرژی و توان رفتن زیر وزنه‌هایی که برای ما مدال مرغوب و خوشرنگ به دنبال نداشته است. اما امیدواریم تا روز پایانی این دوره از مسابقات وزنه‌برداری، حداقل در دسته فوق‌سنگین از آبرو و اعتبار وزنه‌برداری ایران در قاره آسیا و جهان دفاع شود و با یک یا دو مدال خوشرنگ آرامشی هر چند کم و اندک را به کاروان ورزش ایران هدیه کنیم.
فرسوده‌ترین سالن در هانگژو به وزنه‌برداری رسید
بی‌تردید یکی از نقاط قوت برگزاری مسابقات مختلف در رشته‌های ورزشی که توانستند جواز حضور در نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی را کسب کنند، اماکن و سالن‌های ورزشی فوق‌لاکچری و مدرنی بوده که میزبان این دوره از رقابت‌ها یعنی کشور چین در شهر زیبا و سرسبز هانگژو برای ورزشکاران و قهرمانان مختلف ورزشی مهیا کرده است. اما نکته جالب توجه در این ماجرا، برگزاری رقابت‌های وزنه‌برداری در ورزشگاهی است که به نسبت سایر مجموعه‌های ورزشی به روز و مجهزی که چینی‌ها برای بازی‌های آسیایی تجهیز و تدارک دیدند، هم از نظر قدمت و هم از لحاظ امکانات و تجهیزات، قدیمی‌ترین و ضعیف‌ترین مجموعه ورزشی است که ما در هانگژو دیدیم. البته انتخاب چینی‌ها برای برگزاری رقابت‌های وزنه‌برداری در این سالن یعنی مجموعه ورزشی XSC Gymnasium شهر هانگژو مطمئناً به‌خاطر این بوده که همجوار با این مجموعه خانه وزنه‌برداری شهر هانگژو نیز وجود دارد که بیانگر علاقه مردم بومی این منطقه به رشته وزنه‌برداری است. این را می‌شد در این چند روز در سالن مسابقات نیز رؤیت کرد. جایی که زمان برگزاری مسابقات مختلف، خصوصاً رقابت وزنه‌برداران چشم بادامی چینی، جای سوزن انداختن به‌خاطر حضور تماشچیان علاقه‌مند به وزنه‌برداری نیست. اما از نظر داشتن استانداردهای لازم برای برگزاری مسابقه‌ای در سطح رقابت‌های وزنه‌برداری بازی‌های آسیایی، اینجا جای مناسبی برای دست به وزنه شدن وزنه برداران نبود.
جلود به جای المنا در هانگژو حضور دارد
یکی از نکات جالب توجه در مسابقات وزنه‌برداری بازی‌های آسیایی، حضور محمدجلود عراقی رئیس فدراسیون جهانی وزنه‌برداری در سالن مسابقات و دیدن این رقابت‌ها از نزدیک است. این درحالی است که محمد یوسف المنا رئیس قطری کنفدراسیون وزنه‌برداری قاره آسیا را در سالن وزنه‌برداری نمی‌بینیم! المنا رئیس کنفدراسیون وزنه‌برداری قاره آسیا است و اصولاً باید ناظر اصلی حاضر در این رقابت‌ها باشد. اما خیلی الزامی برای حضور جلود به عنوان رئیس فدراسیون جهانی وزنه‌برداری در این بازی‌ها وجود ندارد. اما او هر روز در سالن مسابقات حضور دارد و مثل گذشته که در کنفدراسیون آسیا کرسی‌های مدیریتی زیادی داشت، با رفقای گرمابه و گلستان خود خوش و بش می‌کند و از نزدیک شاهد برگزاری رقابت‌ها است. البته تیم فنی فدراسیون جهانی نیز به همراه چینی‌ها و مسئولان فنی و مدیریتی کنفدراسیون وزنه‌برداری آسیا این رقابت‌ها را مدیریت و برنامه‌ریزی می‌کنند.
انتقام تائو از جوادی در هانگژو
مطمئناً رقابت دسته 96 کیلوگرم وزنه‌برداری بازی‌های آسیایی چین، یکی از جذابترین مسابقات در این دوره از بازی‌ها بود. جایی که ما مصطفی جوادی و امیر حقوقی را داشتیم و چینی‌ها به اضافه کره شمالی، تایلند، کره جنوبی و عراق رقبای اصلی ما در این دسته وزنی بودند. مصطفی جوادی که موفق شده بود در ریاض عربستان برای کاروان وزنه‌برداری ایران صاحب مدال طلا شود، یکی از امیدهای نواب نصیرشلال و کاروان وزنه‌برداری کشورمان بود. اما همان طوری که پیش از این گفته بودیم، جوادی اینجا در هانگژو مقابل رقبای چینی و کره‌ای برخلاف رقابت‌های جهانی ریاض عربستان حرفی برای گفتن نداشت. تیان تائو و داین لی دو وزنه‌بردار قدرتمند چینی به همراه وزنه‌بردار کره شمالی و عراق اینجا در هانگژو طوری وزنه زدند که نه جوادی توانست مقابل آنها عرض اندام کند، نه حقوقی برای آنها حریف سرسختی به شمار می‌رفت. چینی‌ها در کشور خودشان با استفاده از امتیاز میزبانی، انتقام از دست رفتن مدال طلای مجموع جهان که در ریاض عربستان جوادی آن را از دست‌شان ربوده بود، اینجا از او گرفتند و ثابت کردند که آنها اگر در ریاض همین طور خوب و قدرتمند وزنه می‌زدند، طلا و نقره جهانی برای آنها بود و از دست‌شان نمی‌پرید. اینجا در هانگژو تیان تائو با ثبت مجموع 390 کیلوگرم قهرمان بازی‌ها شد، وزنه‌بردار کره شمالی با 386 کیلوگرم نایب قهرمان شد و وزنه‌بردار تایلندی با 384 کیلوگرم روی سکوی سومی ایستاد. یعنی مصطفی جوادی حتی اگر همان رکوردهایی را که در جهانی ریاض ثبت کرد را اینجا هم تکرار می‌کرد، (169 یکضرب، 215 دوضرب و 384 کیلوگرم مجموع) به جز سکوی سومی که وزنه‌بردار تایلندی گرفت، چیزی عایدش نمی‌شد. البته نوع وزنه زدن و لیفت کردن وزنه‌ها نشان داد که جوادی و سایر وزنه‌برداران ما بدنشان به اصطلاح تخصصی وزنه‌برداری، خالی کرده و هیچ استراتژی خاصی برای کسب مدال در بازی‌ها ندارند. امیر حقوقی در این وزن و حسین سلطانی در دسته وزنی 81 کیلوگرم هم همین وضعیت را داشتند تا در هانگژو و میدان مسابقه ثابت کنند که هیچ حرفی برای گفتن ندارند.
دختران وزنه‌برداری به شکست عادت کردند
یکی دیگر از نکات منفی و تأسف برانگیز موجود در کاروان وزنه‌برداری که عازم هانگژو شده است، عادت کردن دختران وزنه‌برداری ایران به شکست و ناکامی در میدان مسابقه است! این را می‌توان به راحتی از نتایج ضعیفی که دختران وزنه‌بردار ملی‌پوش ما چه در جهانی ریاض و چه اینجا در بازی‌های آسیای کسب کردند، دید و به سادگی رؤیت کرد. ما به باخت و شکست مقابل رقبا در هر سطحی متأسفانه عادت کردیم. اتفاق بد و نامطلوبی که فکر می‌کردیم با حضور کوروش باقری در رأس هرم فنی تیم بانوان بتوانیم از شرش خلاص شویم. اما نه تنها این اتفاق تلخ نسبت به قبل کمتر نشده است بلکه باخت و دست و پا بسته بودن مقابل رقبای خارجی برای ما تبدیل شده است به عادتی تلخ و تأسف‌برانگیز. هانگژو برای دختران وزنه‌برداری هم خاطره خوبی نداشته است زیرا وقتی ما با حذف شدن ریحانه کریمی نخستین ملی‌پوش کشورمان در هانگژو استارت زدیم، می‌شد دریافت که نباید از دختران وزنه‌برداری چیزی بیشتر از آنچه که دارند، انتظار داشت. نکته بد ماجرا این است که این همه برای دختران وزنه‌برداری در این مدت هزینه شده است. از اردو گرفته تا حقوق ماهیانه و پول توجیبی و هزینه‌های هنگفت اعزام، اما خروجی این ماجرا فقط اوتی و حذف شدن بوده و جابه‌جا کردن تعدادی رکورد داخلی که آن هم ارزش چندانی ندارد و بیشتر به درد آمارسازی می‌خورد تا کسب مدال در میادین مختلف و معتبر بین‌المللی.