ابراهیمی: باور می‌کنید 13 سال است استادیوم نرفته‌ام؟
پرسپولیس یک بازیکن از تهران 14 میلیونی ندارد
ناصر ابراهیمی، همین دو کلمه کافی است تا لیست بلند بالایی از ستاره‌های دیروز تیم ملی به عنوان شاگردان کلاس درس او معرفی شوند. قهرمانی‌های متعدد با پرسپولیس و قهرمانی آسیا با تیم ملی در کنار شناسایی و پرورش استعدادهای زیادی که به قول خودش به 164 نفر می‌رسد. بازیکنانی که وقتی با کارنامه قبولی کلاس او خارج شدند سر از تیم‌های بزرگ درآوردند. اما امروز او در هشتمین دهه از زندگی‌اش فراموش شده است.
جعفر برزگر
خبر نگار
با آن سابقه و کارنامه درخشان خبری از شما نیست؟
به هر حال رسم روزگار است. همین که نفسی می‌آید خداراشکر. ما وقتی در پکن قهرمان شدیم به علی پروین و تیمسار نوآموز گفتم با این مسیری که فوتبال ما در پیش گرفته آینده خوبی برایش نمی‌بینم. آن روز از حرف من ناراحت شدند اما الان خودتان اوضاع فوتبال را می‌بینید.
دلیلش را بفرمایید.
شما ببینید در همین تیم پرسپولیس یک بازیکن از تهران با جمعیت 14 میلیونی پیدا نمی‌کنید چون تمام زمین‌های خاکی ما به آپارتمان تبدیل و سازندگی از بین رفته است. یک زمان زمین شماره سه آزادی را به ما رایگان دادند با 30 توپ و دو دست لباس، من هم 30 بازیکن در آن مقطع ساختم که 14 نفرشان ستاره‌های آسیا شدند. اما الان همان زمین را بخواهید کرایه کنید باید چند میلیون بدهید. متأسفانه فوتبال تهران را نابود کردند. همین محمد پنجعلی یک روز آمد پیش من و گفت می‌خواهم فوتبالیست شوم. به او گفتم من بنا نیستم. یک توپ دادم و گفتم 10 تا روپایی بزن که نتوانست.
واقعاً؟
بله، گفتم برو هر وقت توانستی 50 تا روپایی بزنی بیا. بعد از مدتی برگشت و 100 تا روپایی زد. گفتم حالا با ران پا و سر توپ بزن، پرسید چرا، گفتم می‌خواهم تکنیک تو را ببینم. همان موقع فرستادمش برق تهران و آنقدر خوب بود که شد کاپیتان تیم منتخب آسیا.
با این شرایط و مرور خاطرات گذشته سخت نمی‌گذرد؟
صد درصد سخت می‌گذرد. من که اگر هر روز استادیوم شیرودی را نمی‌دیدم روزم شب نمی‌شد، الان 13 سال است که استادیوم نرفته‌ام.
در هیچ مراسمی هم حضور ندارید؟
شما دعوت نشده جایی می‌روید. همین تیم النصر که آمده بود اصلاً به ما نگفتند چون دوست‌مان ندارند و اگر انتقاد سازنده‌ای هم به نفع تیم و برخلاف میل‌شان باشد را به راحتی می‌زنیم.
تیم پیشکسوتان پرسپولیس هفته‌ای یک روز دور هم جمع می‌شوند و...
من با اینکه خیلی دوست دارم بروم و خیلی هم خوش می‌گذرد اما چون خانه‌ام دماوند است و راه دور، نمی‌توانم هر هفته بروم. البته کار خوبی است و شاگردانم را می‌بینم. هر چند خیلی از آنها هم به دلیل مشکلات شخصی فرصت حضور را پیدا نمی‌کنند.
چرا این همه دور؟
یکسری مسائل شخصی دارم که ترجیح می‌دهم در آنجا زندگی کنم.
الان که به گذشته برمی‌گردید، احساس پشیمانی نمی‌کنید؟
اصلاً. من اتفاقاً لذت هم می‌برم که به فوتبال این مملکت خدمت کردم. البته امثال من زیاد هستند و شاید من نفر دهم، یازدهم‌شان باشم. در فوتبال امروز پول حرف اول را می‌زند و به نظرم فوتبالیست‌های باکیفیت هرچقدر می‌گیرند حق‌شان است. زمان ما پول نبود و کاسب نبودیم. یادم هست پدر مهدی طارمی کمک من در بوشهر بود که به او گفتم پسرت فوتبالیست می‌شود. او را به سربازی فرستادیم و بعدش هم به پرسپولیس آمد و الان آقای گل لیگ پرتغال است.
با شما در ارتباط هستند؟
نه، چون انتظاری ندارم. الان همه درگیر زندگی خودشان هستند. آندو تیموریان هم یکی از شاگردان خوب من در تیم عقاب بود که مسیر پیشرفت را به خوبی طی کرد. یک زمان با توپ مدیسن بال 50 تا روپایی می‌زدم اما الان با توپ پلاستیکی هم نمی‌توانم پاس بدهم؛ روزگار همین است.
به بازی النصر اشاره کردید. همه از چمن ایراد گرفتند در حالی که آنها هم روی همین چمن بازی کردند.
چمن بهانه بود. شما ببینید سه بازیکن پرسپولیس زانوی‌شان را گرفته بودند. نمی‌دانم شاید تمرینات‌شان سنگین بوده است. همه دیدند که بچه‌ها سرحال نبودند و کاملاً مات بازی بودند.
رونالدو هم خیلی سرحال نبود؟
جذب رونالدو بیشتر از آنکه فنی باشد تبلیغاتی است. تا قبل از این، لیگ عربستان تماشاگر آنچنانی نداشت اما الان ببینید برای هر بازی‌شان استادیوم پر می‌شود.