گفت‌و‌گوی اختصاصی با دختر تاریخ‌ساز دوچرخه‌سواری ایران
پرتو آذر: فعل خواستن و توانستن را با رسم شکل صرف کردم
مهری رنجبر
روزنامه نگار
سرانجام، انتظار تمام شد. مدال گرفت. همانی را که چهار سال قبل با بدشانسی تمام از دست داده بود. هر چند در هانگژو هم کم بدبیاری نداشت. آن از مچ دستش که مصدوم شده بود و آن هم از سرماخوردگی که کارش را سخت کرده بود. اما او مدال می‌خواست و دیگر قرار نبود هیچ مانعی سدش شود. به قول خودش خواست و توانست. درست مثل وقتی که اولین مدال دوچرخه سواری کوهستان قهرمانی آسیا را گرفت. این بار با مدال برنزش در بازی‌های آسیایی، برگ دیگری به تاریخ دوچرخه سواری ایران اضافه کرد. هر چند دلش پیش مدال طلا بود اما خوشحال است که به چنگش آورد. ولی این مدال، همه ماجرا برای فرانک پرتوآذر نیست، دختری که می‌خواهد با کسب سهمیه المپیک، آن را از رؤیا بودن درآورد.
بالاخره اتفاقی که منتظرش بودی افتاد. با تجربه تلخی که از دوره قبل داشتی، شب قبل از مسابقه را چطور سر کردی؟ استرس تکرار اتفاق جاکارتا را نداشتی؟
خدا را شکر با اتفاق خوب و مدال برنزم خاطره تلخ دوره قبل را از ذهن همه پاک کردم و خوشحالم که این اتفاق تاریخی را رقم زدم. همیشه شب مسابقه، هیجان و استرس خاص خودش را دارد؛ اما هانگژو اولین مسابقه‌ای نبود که من در آن رکاب می زدم. برنامه و همه تلاشم این بود که اصلاً به اتفاق بد احتمالی مثل جاکارتا فکر نکنم. همه فکر و ذکرم روی مدال بود. البته دو هفته قبل مچ دستم شدید آسیب دید و سرماخوردگی پیدا کردم که سینوس‌هایم عفونت کرد و همین مسأله روی ریکاوری و آمادگی‌ام تأثیر منفی گذاشته بود اما با نتیجه‌ای که گرفتم، فعل خواستن و توانستن را با رسم شکل صرف کردم. حتی من مجبور شدم یک روز از تمرینم را کنسل کنم تا استراحت کنم تا با شرایط بهتر در مسابقه رکاب بزنم. در تمرین قبل از مسابقه زمین خوردم و زانویم آسیب دید هرچند خیلی جدی نبود. این مدال برایم خیلی مهم بود و هیچ چیزی نمی‌توانست مانع تصاحبش شود. هیچ اتفاقی نمی‌توانست من را از این قضیه جدا کند، چرا که می‌خواستم از بازی‌ها با دست پر برگردم. البته اتفاقات صد‌درصد روی رنگ مدالم تأثیر گذاشت اما خیلی خوشحالم که پتانسیل خودم را به رخ همه کشیدم.
چطور با مصدومیت و بیماری کنار آمدی و اجازه ندادی روی عملکردت تأثیر بگذارد؟
فرضیه‌ها زیاد بود که می‌توانم شرایط و شانس مدالم در جاکارتا را اینجا هم تکرار کنم. بویژه با بدشانسی که در قهرمانی آسیا آوردم و دو مدال را آنجا از دست دادم. شاید خیلی‌ها شک داشتند که من مدال بگیرم. اما ایمان داشتم که می‌توانم و من مدال طلا را می‌خواستم. بازی‌های آسیایی جاکارتا را فراموش کردم و تمرکزم را برای هانگژو گذاشتم تا روی سکو بروم و نشان دهم دوچرخه سواری زنان می‌تواند مدال بگیرد و ارزش خودم را نشان دادم و تاریخ‌سازی را رقم زدم. همان طور که در قهرمانی آسیا اولین مدال تاریخ دوچرخه سواری زنان ایران را گرفتم و این مدال به خیلی از زنان انگیزه داد تا در قهرمانی آسیا و میادین دیگر به مدال فکر کنند. شک ندارم کار من الهام‌بخش می‌شود و مایه افتخارم است که در دوره‌های بعد رکابزنان بیشتری برای مدال طلا و نقره بازی‌ها تلاش می‌کنند. من رؤیای مدال‌آوری زنان در بازی‌های آسیایی را دست یافتنی کردم و نشان دادم ما می‌توانیم.
تو برای این مدال ۵ سال سخت داشتی، در این روزها با خودت فکر می‌کردی که اگر زنجیر دوچرخه‌ات پاره نمی‌شد حالا مدال داشتی یا اگر فلان اتفاق می‌افتاد من حالا مدال دوم را باید می‌گرفتم؟
من این 5 سال خیلی سختی کشیدم و تلاش کردم. از جیبم هزینه زیادی کردم تا سطح و عملکردم را بالا نگه دارم و بتوانم در بازی‌ها حاضر شوم و مدال بگیرم. هر چه بگویم، کم گفته‌ام. آن هم در رشته دوچرخه سواری که تجهیزات محور و خیلی گران است.
تو با مدال تاریخی که گرفتی روی همه حدس و گمان‌ها و شک و تردیدها خط قرمز کشیدی. بیشتر بابت این خوشحالی یا اینکه توانمندی‌ات را ثابت کردی؟
فکر می‌کنم فرانک پرتو آذر نشان داده با سختکوشی و تلاش، قابل اعتماد است؛ البته به شرط حمایت می‌تواند اتفاقات قشنگی را رقم بزند. من سعی کرده‌ام پتانسیل و توانمندی زنان در دوچرخه سواری را نشان دهم. فکر می‌کنم روی کاغذ همه جوره ثابت کرده‌ام.
با این مدال به سهمیه المپیک هم امیدوارتر شدی؟
همان طور که بعد از بازی‌های آسیایی جاکارتا با فراموشی اتفاقات تلخ، همه تمرکزم را روی بازی‌های آسیایی هانگژو گذاشتم تا مدال بگیرم و از بزرگترین اهدافم بود تا این مدال را به کلکسیون مدال‌هایم اضافه کنم. بعد از المپیک توکیو برنامه‌ام تا به امروز تلاش برای گرفتن سهمیه المپیک 2024 پاریس بوده است تا افتخار حضور در این رویداد بزرگ را داشته باشم. البته من برای تصاحب سهمیه باید در قهرمانی آسیا شرکت کنم.
تو قبل از بازی‌ها نگران بودی که مربی‌ات نباشد، وجود مربی چقدر کمک حالت بود؟
خیلی از مواردی که به موفقیت من در بازی‌های آسیایی کمک کرد، با بررسی پروفایل مسیر مسابقه و اطلاعاتی که از مسیر داشتیم ترجیح دادیم چرخ مناسب مسیر استفاده کنم که بخشی از هزینه را فدراسیون تقبل کرد و خبر‌دار شدم قرار است این چرخ برای خودم بماند. این انتخاب خیلی خوبی بود برای رکابزنی با آن؛ چرا که روی نتیجه من تأثیر خیلی زیادی داشت. با آنالیزی که با مربی‌ام داشتم و تعیین استراتژی شرکت در مسابقه برای اینکه چه ریتمی داشته باشم، بدون شک حضور مربی‌ام در موفقیت من نقش خیلی زیادی داشت.
پاداش مدال برنز برای خرید یک دوچرخه جدید یا تأمین تجهیزات کافی است؟
من از مقدار پاداش مدال برنز خبر ندارم. اما می‌دانم پاداش مدال طلا شاید سه برابر هزینه‌ای باشد که من کمتر از چهار سال قبل برای تجهیزات و سفرهایم بابت مسابقات در اروپا انجام داده‌ام.
فرانک بعد از مدال بازی‌های آسیایی چه برنامه‌ای دارد؟
قهرمانی آسیا یک ماه دیگر در هند برگزار می‌شود و من فرصت کمی دارم . امیدوارم با شرایط خوب، بدون دغدغه و فشار آماده شوم و بتوانم با درخشش در هند نشان دهم دیگر سهمیه المپیک هم برای رکابزنان رؤیا نیست.
مدال برنز تو بعد از سه مدال دختران کاروان، نشان داد دختران می‌توانند کارهای بزرگی انجام دهند.
برای من افتخار است کنار دختران قهرمان مدال‌آور دیگر رشته‌ها با مدال‌های‌مان پرچم ایران را در هانگژو بالا بردیم و نشان دادیم قطعاً با حمایت می‌توانیم نتیجه بگیریم و مدال‌آوری اتفاق می‌افتد.
حرفی مانده؟
فکر می‌کنم هر کسی که روی سکوی بازی‌ها می‌ایستد، می‌داند مدال گرفتن در بازی‌های آسیایی چقدر سخت است و سخت‌تر از آن اولین مدالی است که تا به حال گرفته نشده. از باشگاهی که دو سالی است با آن قرارداد دارم، مربی‌ام و کادر فنی فدراسیون که تأثیر مثبت روی نتیجه‌ام داشتند تشکر می کنم.
دوچرخه‌ای که برای پرتوآذر شد
محمود وفایی مدیر تیم‌های ملی دوچرخه سواری که مربی لبیب در بازی‌های آسیایی است، خبر هدیه دوچرخه خریداری شده به فرانک پرتوآذر را می‌دهد. او می‌گوید: «فرانک حقش را از این بازی‌ها گرفت و چندین سال تلاش کرد. او در جاکارتا با نقص فنی و بدشانسی مدال را از دست داد اما اینجا همه چیز برقرار بود و خوشبختانه مدال گرفت. این اتفاق خیلی خوبی بود که باید به فال نیک گرفت. امیدواریم شروع خوبی برای دوچرخه سواری زنان باشد. چرا که دید بقیه را تغییر می‌دهد. پرتوآذر کار خیلی سختی داشت با گرمای هوا و سختی مسیر. اما او تکنیک دقیق اجرا کرد و مربی‌اش هم با آنالیز خوب باعث شد تا فرانک مدال بگیرد.
فدراسیون دوچرخه مدنظر فرانک را خرید و خودش هم به هانگژو آورد و به احتمال زیاد به او هدیه می‌شود تا بخش کوچکی از زحماتش جبران شود.»