استقبال از رونالدو نشانه چیست؟
رسول مجیدی
روزنامه نگار
ایران ما ۸۵ میلیون نفر جمعیت دارد. این عدد خیلی بزرگ است. این ۸۵ میلیون نفر هر کدام سلیقه خودشان را دارند. احتمالاً برخی از آنها در نقاطی اشتراک دارند و برخی در نقاط دیگر. ماجرا همیشه مثل فضای مجازی دو قطبی نیست. ممکن است آدم‌ها یک مسأله واحد را از چند زاویه مختلف ببینند. اگر ۸۵ میلیون نفر را درک کنیم متوجه می‌شویم جمعیتی که به استقبال رونالدو رفته واقعاً درصد بسیار اندکی از جمعیت ایران را شامل می‌شود. مگر چند نفر در این روز عجیب دنبال رونالدو دویدند یا کوه مجاور هتل اسپیناس را بالا رفتند؟ ۲۰۰ نفر؟ ۵۰۰ نفر؟ اصلاً ۲۰۰۰ نفر؟
این جمعیت کوچک که اکثرشان هم نوجوان‌هایی بودند کم سن و سال آیا می‌شوند نماینده ملت؟ به قول دوستی مگر آنهایی که ۲ دهه قبل برای کنسرت شجریان از شب قبل جلوی سالن وزارت کشور جمع می‌شدند و از شهرستان می‌آمدند تا شب قبل از کنسرت بلیتی پیدا کنند نماینده همه ما بودند؟ مگر چند درصد ایران به موسیقی سنتی و اصیل تا این حد علاقه‌مند است؟
اکثر سایت‌های ورزشی دنیا وقتی تصاویر روز سه‌شنبه استقبال از رونالدو در تهران را منتشر کردند، هرگز به بی‌فرهنگی ما اشاره نکردند. به میل و شوق جوانان ما برای دیدن رونالدو پرداختند. این شوق البته حسابی بی‌نظم مدیریت شد. بعضاً رقت‌انگیز هم بود. دلیلش هم این بود که هوادار در نظر گرفته نشده بود. اصلاً جایی نبود که او بیاید منظم بایستد و گذر رونالدو را تماشا کند. نمی‌گویم اگر مثل ژاپن مسیر گذر او مشخص بود، همه با نظم می‌ایستادند به تماشا ولی خب اصلاً حالا جایی نبود که هواداران بخواهند نظم را رعایت کنند یا نکنند.
در اینستاگرام تصاویری وجود دارد از دنبال کردن ماشین یک خواننده زن در لندن. ماشین نیکی میناژ. مردم دقیقاً مثل آنچه هواداران رونالدو با اتوبوس النصر کردند، با ماشین او می‌کنند. آیا همه آنها نماینده انگلیسی‌ها هستند؟ آیا آن اشراف‌زاده‌هایی که هر روز ساعت ۵ عصر چای انگلیسی می‌خورند، نماینده همه انگلیسی‌ها هستند؟ هر جامعه‌ای بالا و پایین دارد. طبقات اجتماعی مختلف دارد و البته نوجوانانی دارد که عاشق سلبریتی‌ها هستند. یادتان نرود که در حال حاضر و به شهادت دنبال کننده‌های اینستاگرام رونالدو، او مشهورترین فرد روی کره زمین است!