رمز رستگاری در برابر میزبان حریص
دروازه‌ات را حفظ کن
آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار
رسیدیم به اصل. مهمترین بازی. نبردی سرنوشت‌ساز. نبردی که خوان اولش رسیدن به المپیک است. فستیوالی که 50 سال آزگار است در حسرت آن مانده‌ایم. تورنمنتی بزرگ که چند دهه است در رؤیای آن هستیم و 5 نسل یکی پس از دیگری نتوانسته‌اند آن رؤیا را تعبیر کنند. هر دوره منتظریم که تیم و نسلی جدید این تابو را بشکند و به رؤیاها هاشور واقعیت بزند اما هر سال دریغ از پارسال. هر نسل دریغ از نسل قبلی. هر دوره می‌گوییم این بار و با این ستاره‌ها طلسم می‌شکند اما باز هم خبری نیست. باز هم ناکامی تنها دستاورد ما است و دیگر هیچ. 4 سال به 4 سال تنها تماشاگر این فستیوال باشکوه 5 حلقه‌ای هستیم. در این 5 دهه تقریباً تمامی تیم‌های ریز و درشت آسیایی حداقل یک بار هم که شده المپیک را تجربه کرده‌اند. شاید اصلی‌ترین آنها همین حریف امروز ما باشد؛ ازبکستان تیمی چغر و بد بدن که در آسیای میانه تیم نخست است اما در معرکه جام جهانی هنوز دستش به بزرگترین تورنمنت فوتبالی جهان نرسیده ولی در المپیک در 4 دوره اخیر، 3 دوره حضور داشته. حتی عراق جنگ‌زده نیز در این سال‌ها که ما حسرت کشیده‌ایم، در المپیک بازی کرده. مصاف ما با یکی از موفق‌ترین تیم‌های آسیا در رده امیدهاست؛ ازبکستان مدعی که باز هم سودای المپیک دارد. تیمی که در دو دوره اخیر یکی از حاضرین بوده و این دوره هم قصد دارد این موفقیت را تداوم ببخشد. آتشبازی آنها در دو دیدار نخست ثابت می‌کند که توپ ازبک‌ها حسابی پر است. گلباران افغانستان و هنگ‌کنگ آنها را یکه‌تاز گروه کرده و حالا در بازی آخر آنها در اندیشه تداوم صدرنشینی و ادامه آتشبازی هستند. البته که ایران هرگز افغانستان یا هنگ‌کنگ نیست اما فراموش نکنید که ما به همین دو رقیب به اندازه نصف ازبکستان هم گل نزده‌ایم. شرایط تیم ما اما با میزبان تفاوت دارد. تیمی که دیر تشکیل شده و زمان مفید را از دست داده اما ستاره‌هایش به اندازه‌ای هستند که در برابر میزبان آماده، هماهنگ و آتش‌پاره بتواند دست پر از زمین خارج شود.
برای ما امروز در زمین ناهموار حریف، با تیم آماده و البته تماشاگران میزبان یک تساوی هم غنیمت است. اگرچه برای صعود به مرحله بعد کافی نیست اما تا حد بسیاری با توجه به معادلات دیگر گروه‌ها می‌تواند صعود ما را تضمین کند. بردن ازبکستان در خانه خودش البته که یک شاهکار است اما شرط اول مقابل میزبان آماده و برخوردار از امتیاز زمین، داور و تماشاگر احتیاط است. ما با یک امتیاز دوم می‌شویم اما شانس صعودمان بالاست. تیم رضا عنایتی در بازی‌های قبلی ثابت کرده که به تأسی از مربی‌اش دفاع نمی‌کند و دفاع کردن را دوست ندارد اما برای این بازی باید ابتدا دروازه را بسته نگه داشت و پس از آن به فتح دروازه حریف فکر کرد. بسته ماندن دروازه ایران در این بازی فوق حساس کلید موفقیت است. این کلید را باید تیم رضا عنایتی در جیبش حفظ کند.