تاوان تلخ از دست دادن قایدی و محبی
وصال روحانی
روزنامه‌نگار
در حالی که استقلال به‌طور آشکار از کمبود خلاقیت در کارهای تهاجمی رنج می‌برد، مهدی قایدی و محمد محبی دو مهاجم خلاق فصل گذشته این تیم که در ایام «پیش‌فصل» لیگ بیست‌و‌سوم از جمع آبی‌ها جدا شدند، دوران چندان مساعدی را در تیم‌های خارجی خود سپری نمی‌کنند.
محبی در روستوف روسیه در اغلب اوقات یک نیمکت‌نشین صرف بوده و فقط در یکی دو هفته اخیر قدری به بازی گرفته شده است. همه امیدهایی که درباره بازی محبی و تأثیرگذاری‌اش در لیگ فوتبال این کشور وجود داشت، تا این لحظه چیزی در حد حرف و باد هوا باقی مانده است و با اینکه او پنجشنبه شب تک‌گل منجر به پیروزی ایران مقابل بلغارستان را به ثمر رساند، اما در روستوف منشأ خیر نبوده است. قایدی هم اگر چه در لیگ امارات در تیم تحت هدایت فرهاد مجیدی اغلب به بازی گرفته شده اما نه خودش گره‌های متعدد کار «اتحاد کلباء» را گشوده نه این تیم در سطحی نشان داده که قایدی بتواند دستاوردی بزرگ داشته باشد و یک‌تنه کلباء را از سیل ناملایمات عبور بدهد.
اگر این دو بازیکن تکنیکی و باهوش در استقلال می‌ماندند و چنانچه مدیران این باشگاه صرافت و قوه درک این موضوع مهم را داشتند، آبی‌ها اینک این‌طور در ورطه فقر افکار تهاجمی خویش غوطه نمی‌خوردند و از ضعف فراوان خود در تمهیدات تهاجمی و گلزنی ناله نمی‌کردند.
جواد نکونام البته مربی محکم و نتیجه‌گیری است اما ضعف بزرگ و اصلی او در تدوین طرح‌های تهاجمی است و وی حرف چندانی برای گفتن در این زمینه ندارد. برای این مربی تاکتیک کارآمد و دلخواه یعنی بستن بازی به روی حریفان، دفاع چندلایه و قوی و دل بستن به گلزنی روی ضربات «شروع مجدد» و ضد‌حملات و غافلگیری‌ها. به‌واقع نکونام بیش از هر کسی از مربی و استاد سابقش در تیم ملی ایران یعنی کارلوس کی‌روش تبعیت می‌کند و خودش هم اعتراف کرده که اگر روزی در طراحی و اجرای بازی‌های تدافعی و ضد‌حمله‌ها به اندازه‌های این مرد نه‌چندان خوش‌اخلاق پرتغالی برسد، آن را یک افتخار بزرگ برای خود می‌انگارد. با این حال نتایجی که استقلال تا این لحظه در لیگ امسال گرفته، مؤید این نظریه است که تا اجرای طرح‌های تهاجمی مدرن و کارآمد و پرتعدادتری را در دستور کارش قرار ندهد، شانسش برای کسب عنوان قهرمانی اندک خواهد بود. به همین خاطر است که استقلالی‌ها اینک افسوس می‌خورند که چرا دو سه ماه پیش که محبی راهی روستوف و آنجا تبدیل به یک عنصر کم‌کار شد و قایدی سر از تیم نه چندان کم‌عیب مجیدی درآورد و زیر سایه برخی «هم‌تیمی»ها و رقبایش کمی تا قسمتی گم شده، سران باشگاه‌شان اولویت خود را روی تأمین نیازها و پرداخت مبالغی نگذاشتند که برای استمرار حضور این دو بازیکن مشکل‌گشا در جمع آبی‌پوشان پایتخت به آن نیاز بود. حالا نه محبی در روستوف و قایدی در اتحاد کلباء خوشبختند و نه استقلال صاحب مهره‌هایی در امر تهاجم که با خلاقیت بالا و مهارت‌های فردی و هوش غریزی خود از سدهای موجود بگذرند و همچون فصل گذشته این تیم را صاحب عنوان بهترین خط حمله لیگ کنند و به مدعی نخست قهرمانی تبدیل سازند، تاوانی که استقلال بابت این عارضه می‌دهد، بشدت تلخ و غیر‌قابل وصف است.