مثل حامد حدادی هر 50 سال یکی می‌آید
مصطفی هاشمی: بسکتبال ایران راهش را گم کرده است
تیم ملی بسکتبال ایران با یکی از بدترین نتایج تاریخ خود به کارش در مسابقات قهرمانی جهان پایان داد. این در حالی است که این تیم باید خیلی زود بعد از این نتایج فاجعه‌بار خودش را برای حضور در بازی‌های آسیایی هانگژو آماده کند. تیمی که به لحاظ جسمانی و روانی خسته است و بعید است که با این فرمان در هانگژو هم به موفقیت برسد. هرچند مصطفی هاشمی اعتقاد دارد که این تیم باید تحت هر شرایطی در هانگژو به مدال برسد. هاشمی که خودش در مقطعی هدایت این تیم را برعهده داشت؛ حالا اعتقاد دارد که بسکتبال ایران در مسیر اشتباهی قدم برمی‌دارد و با این روندی که طی می‌شود، پیش‌بینی 5 ماه آینده هم خیلی دشوار نیست: «می‌توانم از همین حالا پیش‌بینی کنم که 5 ماه دیگر چه چیزی در انتظار بسکتبال ایران است. اگر نسبت به بسکتبال ایران عرق داریم، باید خیلی زود مسیر درست را پیدا کنیم.»
محسن وظیفه
روزنامه‌نگار
آقای هاشمی عملکرد تیم ملی بسکتبال در قهرمانی جهان را چطور ارزیابی می‌کنید؟
چطور باید ارزیابی کنم؟ کسی هست که از این تیم تعریف کند که من نفر دوم باشم و از عملکردش تمجید کنم؟ تیم ملی بسکتبال به لحاظ فنی عملکرد بسیار بدی داشت و باید دید که چرا به این روز افتاده است. البته بخشی از مشکلات مشخص است؛ نسلی تغییر کرده و طبیعی است که بعضی از مشکلات به وجود آمده باشد اما اینکه می‌گویند جوانگرایی شده، ابداً چنین اتفاقی در این دوره رخ نداده است.
یعنی جوانگرایی مربوط به گذشته است؟
بله از مدت‌ها پیش جوانگرایی در تیم ملی استارت خورد و به الان مربوط نیست. بنابراین مشکلات تیم ملی را باید در جای دیگر جست‌و‌جو کرد. تیمی که با مشکلات زیادی روبه‌رو است و باید دنبال چرایی این مشکلات بگردیم.
چرا؟ شما به عنوان کسی که سال‌ها در این رشته فعالیت کردید، حتماً جواب سؤال را بهتر می‌دانید.
بسکتبال ما مدتی است که راهش را گم کرده و عملکرد فنی تیم اشتباه است. باید بگردیم و دلایل آن را پیدا کنیم. باید ببینیم که مشاوره‌ها غلط بوده یا چه اتفاقی رخ داده که ما در این مسیر اشتباه افتادیم. بعید می‌دانم که منافع کشور و منافع بسکتبال این اجازه را بدهد که ما به این مسیر اشتباه ادامه بدهیم.
شما چرا نمی‌شکافید که چه اشتباهی رخ داده؟ این مدتی که می‌گویید از چه زمانی بود؟
آدمی نیستم که در تله شما بیفتم. بسکتبال فقط به یک سرمربی خلاصه نمی‌شود که حالا همه مشکلات هم به او مربوط شود. نمی‌توانیم تقصیرها را متوجه دمیر بدانیم. بسکتبال ما مسیرش را اشتباه انتخاب کرده و بسکتبال فقط تیم ملی بزرگسالان نیست. استان‌ها را داریم و تیم‌های پایه را داریم. لیگ را داریم و واقعیت این است که در تمامی این موارد مسیر اشتباه طی شده و باید یک تصمیم کلی برای بسکتبال اتخاذ شود.
ولی الان این موضوع مطرح است که توان فنی بسکتبال همین بوده.
بهترین تیم را بجز جمشیدی و زنگنه برای جام جهانی انتخاب کردیم. حتماً باید لبنان و ساحل عاج را شکست می‌دادیم. حتماً باید به برزیل و فرانسه با اختلاف نزدیک می‌باختیم و صددرصد اعتقاد دارم که باید در هانگژو با همین تیم مدال بگیریم. متأسفانه ما در چند ماه اخیر خیلی هزینه دادیم که برخی نباشند. در حالی‌که همه دشمن بسکتبال نیستند و اگر حرفی زده می‌شود از سر دلسوزی است؛ نمی‌توانیم بنشینیم و ببینیم که بسکتبالی که برای ساخته شدن آن خیلی افراد زحمت کشیده بودند، در حال از بین رفتن است.
ولی هنوز ما جواب سؤال قبلی را نگرفتیم؛ افول بسکتبال ایران از چه زمانی آغاز شد؟
از سال 93 بسکتبال رو به افول گذاشت. البته اواسط دهه 90 و اواخر همان دهه کمی اتفاقات خوب افتاد اما واقعیت این بود که از همان سال لیگ ضعیف شد و کار سازندگی هم متوقف شد. باید نگاه به بسکتبال عوض شود و تصمیمات کلان برای این ورزش گرفته شود. جزء به جزء مسائل فنی اشتباه بوده که باید تغییر کند وگرنه اوضاع بدتر هم می‌شود.
باید دید این مسأله را مجموعه مدیریت فدراسیون می‌پذیرد یا نه.
امیدوارم که بپذیرند اشتباه بوده و باید در صدد رفع مشکلاتی که وجود دارد، باشند. اگر سال 86 که بسکتبال ایران قهرمان آسیا شد به دنبال پشتوانه‌سازی بود، الان با بسیاری از مشکلات روبه‌رو نمی‌شدیم.
پشتوانه برای نسلی که شاید آخرین نفرش هم همین حامد بود.
این نسل خیلی برای بسکتبال ایران افتخار آفریدند. رأس آنها صمد نیکخواه بهرامی و حامد حدادی بودند اما واقعاً نتوانستیم برای آنها جایگزین بسازیم. به موفقیتی که آنها رقم می‌زدند دلخوش کردیم و باعث شد یادمان برود که روزهایی بدون آنها را خواهیم داشت. هر چند که اعتقاد دارم همین الان هم بدون حامد می‌توانیم حرف‌هایی برای گفتن داشته باشیم به شرطی که از داشته‌های‌مان خوب استفاده کنیم.
خداحافظی حامد هم در نوع خود قابل بحث است. بهتر نبود که بماند بعد از بازی‌های آسیایی برود؟
این را باید خود حامد انتخاب می‌کرد. باید دید از نظر جسمانی آماده بوده یا نه. حامد آسیب‌دیدگی داشت و باید دید می‌توانسته در این چند ماه کنار تیم ملی باشد یا نه. ضمن اینکه از نظر ذهنی هم مهم است که ببینیم می‌تواند به تیم کمک کند یا نه؟
ولی خداحافظی حامد حسرت بزرگی برای تیم ملی بسکتبال است.
حتماً همین‌طور است. حامد حدادی تکرار نشدنی است. هر 50 سال یک بار یکی مثل حامد که 2 متر و 18 سانتی متر قد داشته باشد، در ورزش می‌درخشد. البته در ورزشی که برنامه برای آینده ندارد. اگر در سال 86 با برنامه حرکت می‌کردیم الان دو تا حامد حدادی دیگر داشتیم.
یکی از مشکلاتی که اینجا وجود دارد، استفاده نکردن از ستاره‌ها بعد از خداحافظی از دنیای قهرمانی است. برای حامد چه پیشنهادی دارید؛ ورود به عرصه مربیگری و یا مدیریت؟
در این سال‌ها همیشه خوشحال بودیم که یکی مثل حامد حدادی را داشتیم و واقعاً الان سخت است که او را در ترکیب تیم ملی نداشته باشیم. در عین حال باید با این واقعیت هم کنار بیاییم که قهرمانان بزرگ ورزش هم به خط پایان دوران خود می‌رسند. حالا حامد هم خودش باید تصمیم بگیرد که بعد از دوران قهرمانی چه تصمیمی می‌گیرد. او می‌تواند مربی بزرگی شود و به بسکتبال کمک کند.
در عرصه مدیریت چطور؟
ورود به عرصه مدیریت کمی سخت است و دشواری‌های خاصی دارد اما باید دید علاقه حامد به کدام بخش است. باید کمی منتظر ماند و عرق مسابقاتی که رفته خشک شود و بعد در این‌باره به او کمک کرد. اما حامد برند بسکتبال است و می‌توان در سطح بین‌الملل از او استفاده کرد.