مدیرانی که با «استقلال» همراهی نمی‌کنند
تنها مرد «ایستاده»
وصال روحانی
روزنامه نگار
شرایط این روزهای استقلال به گونه‌ای است که انگار تنها مرد «ایستاده» و تلاشگر در راه ارتقای فنی تیم، سرمربی آن است و البته شاگردان وی نیز او را در این مسیر همراهی می‌کنند. مدیران فعلی استقلال از زمان روی کارآمدن‌شان که بیش از 3 ماه از آن می‌گذرد، همراهی چندانی با جواد نکونام نداشته و او را تنها گذاشته‌اند. خصوصیات درونی نکونام و جنس و مایه وجودی او از آن طیف نیست که اهل کرنش باشد وی بر‌اساس باورهایش و با سرسختی کار می‌کند. علی خطیر هم از زمانی که مدیرعامل آبی‌های پایتخت شد، آرمان‌های فکری خودش را حفظ و در همان راه اقدام کرده است. طرز نگرش این دو مرد با یکدیگر نمی‌خواند و سایر مدیران استقلال هم طبعاً ترجیح داده‌اند که طرف خطیر را بگیرند. به این ترتیب استقلال به باشگاهی تبدیل شده که دو قسمت کاملاً متفاوت دارد. یکی جناح مدیران که چون باشگاه‌شان سرمایه کافی ندارد و مایل نیستند با فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش دربیفتند از خریدهای بزرگ که نافی قانون «سیف هزینه‌های عمومی» باشگاه است، اجتناب می‌کنند و این سبب شده آبی‌ها با کمترین نفرات تازه و به‌واقع با همان پرسنل فصل پیش‌شان به میدان بیایند. دوم نیز جناح سرمربی و دستیاران او و بازیکنان تیم است که با مدیران خوب نیستند زیرا عزم آنها را برای تقویت تیم راسخ نمی‌دانند و آنها را از جنس خود نمی‌انگارند.
یک «تک‌اشتباه» هم کافی است
در چنین فضا و پس‌زمینه‌ای استقلالی‌ها در لیگ بیست‌و‌سوم آن‌قدرها هم بد نتیجه نگرفته‌اند. درست است که این تیم در پایان هفته چهارم این رقابت‌ها یک باخت دارد، اما این تک شکست درمقابل سپاهان پیشاهنگ مطلق لیگ و آن هم در اصفهان و فقط با یک گل بوده است. یاران محمدحسین مرادمند هر سه بازی دیگر خود را برده‌اند و در آن دیدارها حتی یک گل هم نخورده‌اند. این مجموعه سبب شده آبی‌ها در رده سوم جدول بایستند و از سپاهان 3 امتیاز و از پرسپولیس که تیم دوم جدول است، فقط یک پوئن عقب باشند. برای تیمی که شروع اختلاف آشکار و نهان مدیران و کادر فنی‌اش را آوردیم، این نتایج نه تنها ضعیف نیست بلکه خوب و قابل قبول هم به حساب می‌آید. نکونام اگرچه در امور تهاجمی همچنان ضعیف و فاقد تنوع در طراحی تاکتیک‌های حمله‌ای است و همچنان به سبک کارلوس کی‌روش به دفاع و ضد‌حمله و گلزنی روی ضربات ایستگاهی می‌اندیشد، اما تیمی را ساخته است که استحکام درونی دارد، بسیارسخت و کم گل می‌خورد، 90 و چند دقیقه در هر مسابقه می‌جنگد و می‌دود و لحظه‌ای از تکاپو نمی‌ایستد و حریفانش را آنقدر خسته می‌کند که به لحاظ فکری و جسمی کم بیاورند و سرانجام بلغزند و مرتکب اشتباه بشوند و همان تک‌اشتباهات شاید برای گلزنی تیم نکونام به آنها کفایت کند.
جنگ‌های زرگری با این و آن
حتی در روزهایی که لیگ برتر به سبب دیدارهای دوستانه 16 و 21 شهریور تیم ملی و شروع فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا پا به یک تعطیلی طولانی‌مدت گذاشته، خیال نکونام راحت نیست. او مجبور شده روبه‌روی فدراسیون بایستد و تصریح کند که به سبب نداشتن نفر و نیروی کافی نمی‌تواند دو بازیکن کلیدی تیمش (حسین حسینی و ارسلان مطهری) را تحویل تیم ملی «امید» بدهد که در راه شرکت در مرحله اول فوتبال قهرمانی زیر 23 سال آسیا و سپس مسابقات فوتبال بازی‌های آسیایی هانگژوی چین قرار دارد، چون سنبه فدراسیون نسبتاً پرزور است و بر لزوم حضور همه نفرات مورد نیاز مربیان تیم ملی امید در اردوها و مسابقات این تیم تأکید دارد و نکونام ظاهراً نمی‌تواند مانع استفاده رضا عنایتی از مطهری و حسینی شود، سرمربی آبی‌ها مجبور به تهدید فدراسیون شده و تصریح کرده که اگر این دو بازیکن از وی گرفته شوند، در زمان بازگشایی در لیگ تیمش را به میدان نمی‌فرستد. مهم نیست که این تهدید عملی هست یا نه و نکته حائز اهمیت‌تر این است که نکونام حتی در روزهایی که لیگ تعطیل است و او باید با طیب خاطر تمرینات تیمش را از نو طراحی و آن را پایه ارتقای تیمش قرار بدهد، مجبور است جنگ‌های زرگری با این و آن داشته باشد و فرسوده‌تر شود و از تمرکز بر کادر فنی خویش که نخستین و مهم‌ترین وظیفه اوست، بازبماند. اینچنین است که تنها مرد «ایستاده و مقاوم» استقلال هم مقابل امواج مشکلاتی که مدیران باشگاه در نفی وظایف خویش به سمت آن خیز برنمی‌دارند و در دنیای بسته خویش سیر می‌کنند، پیوسته تحلیل می‌رود و اعصابش خط خطی‌تر می‌شود.