امیر عابدزاده بر سر دوراهی لژیونر ماندن یا رجعت به لیگ ایران
پسر «عقاب» در جست‌و‌جوی فضای پرواز
وصال روحانی
خبرنگار
ترک «پونفرادینا» پس از دو سال بازی برای این تیم لیگ یکی و به واقع دسته دومی فوتبال اسپانیا با اصرار خود امیر عابدزاده صورت پذیرفت اما وی دو ماه و اندی پس از تحقق این جدایی نه تیم دیگری را در اروپا یافته و نه پیشنهاد استقلالی‌ها را برای الحاق به جمع آنها پذیرفته است.
آبی‌های تهرانی بعد از ندیدن علاقه لازم نزد امیر عابدزاده به جذب دو دروازه‌بان تازه اقدام کردند تا در روزهای مبادا و هنگامی که سید‌حسین حسینی به هر دلیلی به یک بازی نرسد، پشت‌شان نلرزد و جانشینی برای او داشته باشند. آنها نه تنها علیرضا رضایی را که گفته می‌شد قطعاً از جمع‌شان جدا می‌شود تا پشت سر حسینی و روی نیمکت آبی‌ها فسیل نشود، تا این لحظه حفظ کرده‌اند بلکه محمدرضا خالدآبادی دروازه‌بان خوش‌آتیه تیم ملی امید را هم استخدام کرده‌اند و سینا سعیدی‌فر دیگر سنگربان امیدها هم در استقلال ماندنی شده است. بنابراین باشگاهی که تا همین یک ماه پیش دربه‌در به‌دنبال دروازه‌بانانی جانشین برای حسینی بود، حالا دچار انباشت بازیکن در این پست شده و شاید یکی‌شان را جواب کند.
پرسپولیسی‌ها هرگز قانع نشده‌اند
اکثر تیم‌ها ترکیب خود را بسته‌اند و رویکرد به دروازه‌بانانی اضافه بر سنگربانان فعلی‌شان فعلاً در دستور کارشان نیست و با جریان یافتن مسابقات لیگ برتر دل‌مشغولی‌های دیگر و مسائل مهم‌تری فکر می‌کنند که دچار آن هستند و از جانب دیگر امیر هم دروازه‌بانی نیست که تن به عضویت در هر تیمی بدهد. پسر «عقاب» فراموش‌نشدنی فوتبال ایران و آسیا که به‌رغم ملی‌پوش شدن و مورد تحسین قرار گرفتن از سوی برخی محافل اروپایی هرگز به حد و حدود پدر محبوبش (احمدرضا عابدزاده) نرسیده است، پیش از لژیونر شدن ابتدا در راه‌آهن و پرسپولیس جلب‌نظر کرد ولی با وجود بهره‌گیری از حمایت‌های بی‌دریغ احمدرضا هرگز قانع نشد که فوتبال اروپا را رها کند و به پرسپولیس برگردد. حتی در دورانی که پرسپولیس با جدایی بیرانوند نیاز مبرمی به یک دروازه‌بان ششدانگ مثل امیر داشت.
یک تیر و دو نشان
اتفاقات عجیب در فوتبال ایران عزم پدر و پسر را برای اینکه امیر لژیونر شود، راسخ‌تر کرد. آنها از این طریق می‌توانستند طبق ضرب‌المثل معروف ایرانی با یک تیر دو نشان بزنند؛ درخشش امیر در یک لیگ اروپایی هم او را در رادار تیم‌های بزرگ‌تر این قاره قرار می‌داد و به صید احتمالی آنها تبدیل می‌کرد و هم مربیان تیم ملی ایران را وادار می‌کرد نگاهی خریدارانه به وی بیندازند و او را به این تیم دعوت کنند. چیزی که با فیکس نشدن امیر عابدزاده در پرسپولیس و با مطرح و عنوان‌دار نبودن راه‌آهن در لیگ برتر فوتبال ایران، از طریق ادامه حضور او در این لیگ هرگز حاصل نمی‌آمد.
«او» در تیم ملی فیکس شد اما...
اینکه امیر پس از ترک پونفرادینا تا این لحظه بدون تیم مانده و به آخرین روزهای نقل و انتقالات تابستانی در فوتبال اروپا (که 10 شهریور پایان می‌گیرد) چشم دوخته تا شاید در آن تاریخ صاحب تیمی تازه شود، از جایگاه وی در فوتبال ملی و آنچه او در این سطح طی سال‌های 1399 تا 1401 انجام داد، نکاسته و قدر و منزلت وی را کمتر نکرده است. او حتی در یک مقطع که نیمکت‌نشینی‌های علیرضا بیرانوند در لیگ‌های بلژیک و پرتغال بیش از حد شد و دراگان اسکوچیچ سرمربی وقت تیم ملی ایران به انتخاب‌های ریسکی خود وسعت بیشتری بخشید، فراتر از علی بیرو، سید‌پیام نیازمند، سید‌حسین حسینی و محمدرضا اخباری بر سنگربان نخست تیم ملی در تعدادی از دیدارهای مرحله نهایی انتخابی جام جهانی 2022 قطر در قاره آسیا تبدیل شد. با وجود این، یکی - دو اشتباه بزرگ و «سوتی»های سرنوشت‌ساز امیر بخصوص در دیدار برگشت مقابل کره جنوبی که سبب‌ساز برد 0-2 این رقیب بزرگ شرق آسیایی شد، دلسردی اسکوچیچ را نسبت به وی موجب و مقدمات بازگشت بیرانوند به درون واپسین سنگر تیم ملی را فراهم آورد. پس از بازگشت کارلوس کی‌روش پرتغالی به تیم ملی ایران هم به‌رغم قرار داشتن تقریباً دائمی امیر در فهرست منتخبین وی، این سنگربان کوتاه‌قد و نه چندان قوی‌جثه هرگز به چشم سنگربان نخست یوزها نگریسته نشد و وقتی هم که علی بیرو در همان دیدار اول در مرحله نهایی جام جهانی قطر آسیب شدیدی دید و بینی‌اش شکست، کی‌روش به حسین حسینی روی آورد و امیر عابدزاده فقط تماشاگر بازی‌های این مرحله در شهر دوحه بود.
اگر می‌خواهی به جام ملت‌ها بروی
امروز که «امیر» پشت چراغ قرمز تیم‌های مطرح اروپایی مانده و تنها پیشنهادات ارائه شده به وی از سوی یکی دو تیم دیگر لیگ یکی اسپانیا (و نه لیگ برتر) این کشور همچون رئال مورسیا است، گزینه بازگشت به لیگ ایران خواه ناخواه به روی او گشوده‌تر و این امر ضروری‌تر می‌شود و شاید فقط بحث مالی و اینکه چه میزان دستمزد انتظار او را از سوی متقاضیان ایرانی وی می‌کشد، امیر را از این رجعت بازدارد و به هر شکل ممکن در اروپا نگه دارد. قدر مسلم اینکه امیر اگر هدف شرکت در جام ملت‌های آسیا 2022 را تعقیب می‌کند، باید حتماً در تیمی که برمی‌گزیند، فیکس باشد و بدرخشد و فضا و مکان و فرصت کافی برای پرواز و اوجگیری به او داده شود وگرنه امیر قلعه‌نویی اولویت را به سایرین خواهد داد و حتی اگر امیر را به دوحه ببرد، او در آنجا هم فقط نقش یک تماشاگر و مردی را خواهد یافت که ناظر حضور قریب به یقین بیرانوند در ترکیب اصلی خواهد بود و شاید حسینی و نیازمند هم در کورس حضور احتمالی درون دروازه از وی پیش باشند. این احتمال هم وجود دارد که ژنرال پسر «عقاب» را اصلاً به آوردگاه قاره‌ای «قطر 2023» نبرد و خیال او و خودش را از هر جهت راحت کند!
آماری که روشنگر آینده «امیر» است
هر اتفاقی در ارتباط با جام ملت‌ها برای امیر عابدزاده روی بدهد، باید متذکر شد که این سنگربان 30 ساله آمار قابل قبول و رزومه نسبتاً خوبی را در سطح دوم باشگاه‌های اسپانیا و به واقع یک دسته پایین‌تر از لیگ اصلی این کشور برای خود فراهم آورده است. او در دو فصل گذشته در 65 بازی و به مدت مجموعاً 5850 دقیقه برای پونفرادینا به میدان رفت و 18 بار کلین‌شیت کرد اما 81 بار هم دروازه‌اش فروریخت. امیر در فصل نخست 35 بار و در فصل دوم 30 مرتبه درون دروازه این تیم ایستاد و در هر یک از این دو فصل 9 بار به کلین‌شیت نایل آمد. ارزش او اینک در ترانسفر مارکت اروپا برابر با 5/1 میلیون یورو ذکر شده و مبنای این قیمت‌گذاری طبعاً دوران حضور امیر در لیگ پرتغال را هم در بر می‌گیرد که به انجام 75 بازی منجر شد و 85 گل خورده را به نام این سنگربان نوشت که البته آمار مناسبی نیست. این در حالی است که آمار بازی‌های ملی امیر عابدزاده هم مشتمل بر 11 مسابقه و پنج گل خورده می‌شود که البته در 8 تای آنها وی دروازه‌اش را به کلی بسته نگه داشت. اینها اعدادی است که به تنهایی سرنوشت امیر عابدزاده را تعیین نمی‌کند ولی در نشان دادن جایگاه او در اروپا و مشخص کردن پایگاه بعدی وی نمی‌تواند بدون تأثیر باشد.