10 اپیزود از ارکستر پرسپولیس و استقلال
سمفونی سرخابی
رسیدیم به هفته دوم. پرسپولیس و استقلال پس از برد دلگرم‌کننده در هفته نخست به عنوان یکی از چند 3 امتیازی‌های لیگ برتر به مصاف دو حریف چغر و دندان‌گرد می‌روند. پرسپولیس – تراکتور بی‌تردید مهمترین بازی هفته دوم است. نبرد دو غول پرستاره که برای فصل جدید مدعیان اصلی هستند. بازی دوم نبرد برنده و بازنده است. دو تیمی که برای جام خط و نشان می‌کشند. در کنار این بازی نبرد کلاسیک استقلال – ملوان دومین جذابیت هفته است. دو تیمی که قدمت نبرد آنها به تاریخ می‌رسد. ملوان همیشه حتی در بدترین شرایط برای استقلال لقمه‌ای گلوگیر بوده اما آبی‌ها با وجود هزار و یک مشکل در هفته اول یک تیم تمام مدعی نشان دادند و با 3 گل برای رقبا خط و نشان کشیدند. سایه روشن‌های سرخابی‌ها در هفته نخست می‌تواند تصویر روشن‌تری از جذابیت‌های هفته دوم را ارئه دهد.
پرسپولیس با کمترین تغییر ممکن وارد فصل جدید شد. راز موفقیت آنها در این سال‌ها همین موضوع است. ثبات شاکله تیمی، هر بازیکنی هم می‌آید در این قالب قرار می‌گیرد. در پرسپولیس برانکو و حتی مدت زمان کوتاه کالدرون و سپس یحیی فلسفه تکرار و تکرار ملکه ذهن بازیکنان شده است.
پرسپولیس در روزی که بازی‌اش چندان چنگی به دل نزد سه امتیاز مهم را در اولین بازی به دست آورد. بردن در بازی‌های ابتدایی فصل شرط اول قهرمانی برای هر تیمی است. یازدهمین برد متوالی قرمزها در شرایطی رقم خورد که تیم فصل جدید هم دنباله‌روی تیم موفق فصل پیش است. همان افکار، همان تاکتیک و همان بازیکنان، تکیه بر وینگرهای سرعتی که قدرت به تو زدن دارند و استفاده بهینه از 2 هافبک مکمل و بازیساز. این خط هافبک 4 نفره یک رأس جلو دارد به نام امیری که حلقه اتصال بین خط میانی و حمله است.
خط حمله پرسپولیس کماکان پاشنه آشیل سرخ‌هاست. نقطه ضعفی که حتی با آمدن زاهدی هم مرتفع نشده. البته برای قضاوت در مورد شهاب کمی زود است اما قطعاً او به تنهایی نمی‌تواند بار خط حمله این تیم را به دوش بکشد. پرسپولیس بعد از رفتن طارمی و علیپور و بعداً لوکادیا مهاجم نوکی در حد یک قهرمان نداشته‌اند، حدود ۴۰ روز دیگر لیگ قهرمانان آسیا شروع می‌شود و دغدغه یحیی علاوه بر ورزشگاه آزادی کماکان نبود یک مهاجم تمام عیار است. البته پرسپولیس زیرپوستی مشغول مذاکره با چند مهاجم خارجی است.
سیو خوب بیرانوند، قرمزها را نجات داد تا گل تساوی را دریافت نکنند و سه امتیازشان، یک امتیاز نشود. بیرانوند نشان داد در فصل جاری هم برای پرسپولیس یک مهره تعیین کننده است. ستاره‌ای که خیلی‌ها او را عامل اصلی قهرمانی سرخ‌ها در فصل پیش‌رو می‌دانستند و قطعاً در فصل جدید نیز تعیین کننده خواهد بود. اگر قرار باشد پرسپولیس دوباره قهرمان شود، باید بیرانوند همان فصل پیش باشد.
تغییر مهم در پرسپولیس بازگشت محمدحسین کنعانی‌زادگان بود که باعث شد یکی از ستاره‌های فصل قبل پرسپولیس به نام گولسیانی نیمکت‌نشین شود. به نظر می‌رسد یکی از چالش‌های یحیی در فصل جدید انتخاب یک نفر بین آنها باشد. باید دید گولسیانی که فکرش را نمی‌کرد، نیمکت‌نشین شود، چقدر روی نیمکت دوام می‌آورد و البته کنعانی‌زادگان هم چقدر می‌تواند فیکس بماند! اگرچه کنعانی در بازی نخست با پورعلی گنجی چندان هماهنگ نبود.
در چله تابستان راه رفتن در خوزستان هم سخت و طاقت‌فرسا است، چه برسد به ۹۰ دقیقه فوتبال پرفشار. یک جهنم واقعی. اینجاست که کار بزرگ استقلال، ارزشش مشخص می‌شود. استقلال همین است، همیشه شما را شگفت‌زده می‌کند. هر وقت خیال‌تان از ناکامی استقلال راحت بود بدانید ژن این تیم در سختی‌ها آماده برای بردن است و هر وقت همه چیز مهیا بود برای موفقیت آن زمان آماده باشید که تیم در نتیجه‌گیری 50 -50 باشد!
استقلال مجیدی 1-2-4-3 بود و استقلال ساپینتو 3-۳-4 و حالا با مدل تازه‌ای از استقلال روبه‌رو هستیم. 1-3-2-4 نکونام که مهمترین تفاوتش با فصول گذشته استفاده درست از هافبک‌هایش است. بازی کردن دو هافبک دفاعی (زبیر و مهدی‌پور) روی دست یکدیگر از جمله برنامه‌های نکو محسوب می‌شود. از طرفی هیچ‌کس جز نکونام بلد نیست از آرش رضاوند به خوبی بازی بگیرد. در این میان با غیبت سعید مهری ضریب توپ لو دادن به طرز قابل ملاحظه‌ای کاهش یافته بود. همین تغییرات کوچک باعث شد سیدحسین حسینی شب راحت‌تری داشته باشد.
بهترین تصمیم نکونام در کناره‌ها بود. استفاده از حردانی در دفاع راست و اجلالی در دفاع چپ. دو بازیکنی که ساپینتو با کج‌سلیقگی محض آنها را یک فصل نیمکت‌نشین کرده بود. صالح و جلالی سرعت را به کناره‌های خط دفاعی استقلال اضافه کردند و ۹۰ دقیقه بدون نقص عمل کردند، اما آنچه استقلال را به مقصود می‌رساند تداوم است نه جرقه. باید دید آیا این کیفیت را در هفته‌های آتی هم تکرار می‌کنند. گذاشتن یامگا در دفاع راست توسط ساپینتو اشتباه محض بود. یامگا هر‌چه به هجده قدم حریف نزدیکتر بازی کند، زهردارتر است.
گام اول را استقلال نکونام محکم برداشت اما برای قضاوت در مورد این تیم خیلی خیلی زود است، با این تیم که میزان تلاش و دوندگی‌اش بیشتر از خلاقیتش است می‌توان به آینده استقلال امیدوار بود به شرط اینکه این برد شیرین آنها را از کم کردن کاستی‌ها دور نکند.
استقلال بازی نخست را با اقتدار پشت سر گذاشت اما فراموش نکنید که این تیم هنوز درگیر حواشی کبود است. اختلافات در استقلال از دور هم هویداست و حکم آتش زیر خاکستر را دارد. باور اینکه یک مدیر بدون هماهنگی با کادرفنی بازیکن بخرد یا بازیکن بیاورد سخت است. اما در استقلال این اتفاقات عجیب و غیرقابل باور زیاد دیده‌ایم. مهم واقعیت‌هاست و نه حتی خبرها و شنیده‌ها و درگوشی‌ها.