سرخ‌ها و سیستم «استخراج حداکثر از حداقل»
هر جور به پرسپولیس نگاه و نحوه کار آن را آنالیز کنیم، به این نتیجه واحد می‌رسیم که این تیم بیهوده در شش دوره از هفت دوره اخیر لیگ برتر فوتبال کشور عنوان قهرمانی را به خود اختصاص نداده است. مکانیسم اجرایی قرمزهای تهرانی مبتنی بر کسب «بیشترین‌ها» از «کمترین» امکانات است. پرکیفیت‌ترین تیم فصل گذشته لیگ سپاهان بود اما پرسپولیس به این خاطر قهرمان شد که از تمامی پتانسیل موجود در بازیکنان تیمش بیشترین استفاده را کرد و حتی بیش از سقف موجود از آنها سرویس و خدمت گرفت. در لیگ بیستم نیز پتانسیل ذاتی طلایی‌های اصفهان برای قهرمانی بیش از پرسپولیس بود اما باز تیم تهرانی بود که در واپسین فصل سرمربیگری برانکو ایوانکوویچ کروات از نیروهای کمتر موجود در نفراتش فزون‌ترین بهره را برگرفت و آن را تبدیل به پل قهرمانی مجدد خود کرد. در لیگ بیست‌و‌سوم نیز که به هفته دوم آن رسیده‌ایم، باز سپاهان بسیار پرمهره‌تر و باکیفیت‌تر از پرسپولیس نشان می‌دهد و تراکتور هم خودش را ستاره باران و با جذب 10 مهره اسم و رسم‌دار نیمه کهکشانی کرده و استقلال هم به‌خاطر آمدن جواد نکونام نتیجه‌گرا و مجری سیستم‌های تدافعی - واکنشی از بخت قابل توجهی برای ایستادن بر سکوی نخست برخوردار است. با این حال در تنها فصلی که طی 7 سال گذشته تیمی بجز پرسپولیس قهرمان شد، استقلال برای کسب این عنوان نیازمند ثبت یکسری نتایج خارق‌العاده شد و فقط به مدد پرهیز از حتی یک شکست و خوردن تنها 10 گل موفق به قطع نوار طلایی قرمزها شد. نمی‌دانیم در 29 هفته بعدی لیگ امسال چه چیزهایی رقم می‌خورد اما هر تیمی بجز پرسپولیس می‌خواهد قهرمان شود، باید مثل «استقلال فرهاد مجیدی» قادر به ثبت محیرالعقول‌ترین نتایج باشد و کارهای ناممکن را ممکن کند وگرنه ممکن است یک بار دیگر تیم تحت اداره یحیی گل‌محمدی با رجوع به سیستم غریب «استخراج حداکثر از حداقل» جام را از شایسته‌ترها برباید و افسوسی تازه را بر دل آنها بگذارد.