با حمید سجادی از ابتدا تا انتها
خداحافظی با وزیر اشتباهی
محسن آجرلو
روزنامه نگار
حمید سجادی یکی از عجیب‌ترین وزیران ورزش و جوانان تاریخ ایران بود. وزیری که از روز اول تنها شاخصه برجسته‌اش داشتن عکس با شورت ورزشی بود و اینکه از جنس ورزش است. شاید هم بود اما آن بعدی از ورزش که مدیرانش دلخوش به نشستن روی یک صندلی هستند و سال‌های سال کاری از پیش نمی‌برند.
او چیزی حدود دو سال وزیر ورزش و جوانان بود. دو سال عجیب و بحث‌برانگیز که در نهایت منجر به کنار رفتن او شد. شاید هم اصلاً نباید می‌آمد. شاید همان روز اول که نامش در کمیسیون فرهنگی مجلس مطرح شد و تقریباً هیچ‌کس پشتیبان حضورش نشد، باید می‌فهمید که در حد و اندازه این صندلی نیست.
سجادی اما هر قابلیتی که نداشت، خوش‌اقبال بود. آنقدر خوش‌اقبال که در جلسه رأی اعتماد، نمایندگان به سبب رأی نیاوردن چند وزیر دیگر، به ناچار و با اکراه به او رأی دادند تا با یکی از کمترین آرای ممکن، وزیر ورزش و جوانان شود. او خوش‌اقبال بود که دولت گزینه مطرح دیگری در دست و بالش نداشت و با آغاز تصمیم‌های اشتباه هم آنقدر گرفتار بود که دیگر نوبت به رسیدگی به ورزش نمی‌رسید.
حمید سجادی با حمایت برخی جریان‌های قدرت و البته اقبال بلندش به وزارت ورزش رسید اما کمترین استفاده‌ای از آن نکرد. او نه تنها در این دو سال اندوخته‌ای برای خود دست و پا نکرد، بلکه اندک اعتبار باقی مانده خود در ورزش ایران را هم به باد داد و در نهایت تنها آورده‌اش ثبت جایگاه وزارت در رزومه خود بود. سجادی یک وزیر اشتباهی بود که چیزی به ورزش اضافه نکرد و حضور دو ساله‌اش اگر برای ورزش آب نداشت، شاید برای خودش نان داشت. شاید برای همین هم بود که زیر فشارهای طولانی و استعفاهای گرفته شده و هزار و یک حاشیه دیگر، خیلی محکم به صندلی وزارت چسبید و دو سال تمام دوام آورد.
سجادی در شرایطی از ورزش رفت که بعید به نظر می‌رسد حتی در دوران قدرت دوستان و نزدیکانش، باز هم به یکقدمی چنین پست‌هایی نزدیک شود. شاید هم حداقل مانند وقفه طولانی و 10 ساله بین مسئولیت قبلی و فعلی‌اش، حداقل یک دهه در ورزش آفتابی نشود و زمانی بازگردد که خیلی‌ها این روزهای تاریک را به یاد نیاورند.